Klauwen schraapte over het koude gesteente heen en zorgde voor een snerpend geluid dat de witte wolvin haar oren kort naar achter schoten. Kort keek ze geïrriteerd naar haar klauwen. Ze waren te lang. Ze was te lang mens geweest, dat bleek nu wel weer. Kort keek ze om zich heen. Ze bevond zich in een bos waar ze vroeger met haar roedel had geleefd. Mooie tijden, maar aan al het mooie kwam natuurlijk een einde en Eevy was diegene die daar een punt achter zette. Geen lieflijk gedoe meer voor haar. Ze was al lang genoeg bij anderen geweest en wou nu wel eens alleen zijn. Nou ja, eigenlijk wou ze gewoon de wereld eens verkennen. Ze had al een paar stappen gezet door vaker in een mens te veranderen, maar haar wolven lichaam voelde nog altijd meer vertrouwder. Zou dat bij alle Shapeshifters zo zijn? Het werd tijd dat ze al haar vragen over Warlocks en Shapeshifters eens kon beantwoorden.

Een rustig briesje stak op en nam een paar bladeren met zich mee. De wind voelde koud aan, maar het irriteerde haar niet. Het zorgde voor rust in haar kop. Eevy keek op en besloot om naar haar plek te gaan van het gebied. Een plek waar ze meestal niemand aan trof en lekker alleen kon zijn. Haar klauwen sneerde nog steeds over de grond heen, terwijl ze naar haar doel liep. De klauwen werden gelukkig al snel bij geslepen en naderhand werd het snerpend geluid dan ook minder. Haar oren flikkerde kort. Ze hield de omgeving goed in de gaten. Ze hield er immers niet van om plots voor een verrassing te staan. Uiteindelijk weken de bomen uit voor een open plek, waar een klif aan begrensde. Eevy bleef kort bij de rand van het bos staan. Ze keek naar voren. De maan gaf een blauwe gloed over de open plek heen. Haast met ingehouden adem betrad ze het gebied. De blauwe gloed zorgde voor een betoverende uitstraling op haar vacht. Iets waar ze zich aan irriteerde, maar niks aan kon doen. In alle stilte plantte Eevy haar kont neer op het koude gesteente en genoot van het uitzicht. Ja zo kon ze wel eeuwig blijven zitten.

Een plof liet Eevy's oren draaien. Ze draaide haar kop schuin naar achter en zag daar de jongen staan. De jongen leek alsof hij rechtstreeks was gevlucht uit een oorlogsland en liep nu in een dronkpatroon naar haar toe. Eevy fronste onzichtbaar haar wenkbrauw. Oh ze had hem zien liggen. De jongen met wonden, gescheurde kleren en bloed. Het bloed kon je nog van een ruime honderd meter ruiken. Tenminste als je de instincten had van een dier. Eevy had simpel gecheckt of de jongen nog leefden toen ze er langs liep. Ze had immers geen zin om een stinkend karkas in haar omgeving te hebben, maar gelukkig was dat niet het geval. Het nadeel daarvan was dat de jongen nu dus was bijgekomen en dus nu achter stond. En aangezien hij zijn blik kort vestigde op Eevy, kon ze eruit concluderen dat hij haar niet met rust ging laten. Op zich had ze geen moeite met gezelschap, maar het lag altijd aan de persoon. Clive kon ze makkelijk hebben. Kai was wat moeilijker, maar kon ze ook altijd nog wel onderdrukken. De jongen schuin achter haar leek jammer genoeg wat moeilijker. Hij was immers de enige van de drie die zijn krachten had laten zien. Tenminste, Eevy voelde een lichte windvlaag tegen haar achterste aan en ze nam aan dat dat geen plaatselijke wind was, wat haar best onlogisch leek. Toch gaf ze er verder geen aandacht aan. De jongen mocht misschien een Warlock zijn, maar in zijn staat kon hij waarschijnlijk niet veel schaden doen. Misschien haar hoogstens van de klif afduwen, dan zou Eevy alsnog wel wat bedenken waardoor zij niet diegene zou zijn die dood ging. Het was altijd zo leuk om plannetjes te bedenk, terwijl je je gezelschap nog niet eens kende. De jongen ging naast haar zitten en liet zijn blik vallen over het landschap. Kort keek Eevy via haar ooghoek ernaar, maar besloot toch haar blik op de jongen te houden. Immers vertrouwde ze hem niet meteen. Al helemaal niet hoe relaxt hij zo naast haar kon zitten. Ze zag zijn blikken richting haar glijden. Hij bleef haar aan staren. Eevy keek hem droog aan. 'Prachtig.' sprak de Warlock. Eevy had geen flauw idee of hij het gebied ermee bedoelde of de witte wolvin. Eevy zuchtte eens en veranderde in haar mensen gedaante. Ze veranderde in een dame met witte lokken haar, een egale huid, witte kleding, blauwe ogen en bloten voeten. Ze keek hem kort ongeïnteresseerd aan, maar ze kon het niet lang volhouden en een grijns verscheen dan ook rond haar lippen. Ze liet haar blik eens glijden over de jonge heen. Zijn  uiterlijk stond haar wel aan, ondanks de schrammen en restjes bloed. Ze grijnsde naar hem. "Dus hoe was de oorlog?" vroeg ze sarcastisch en duidde hier natuurlijk op hoe hij eruit zag en op het feit dat ze hem eerder had zien liggen.

Nou 'het' was op gestaan en dat was te merken. Meteen was het naast haar komen zitten om vervolgens een soort aanval te krijgen en daarna haar met een domme grijns aan te kijken. Eevy veranderde in haar mensengedaante en keek de jongen droog aan. Ze voelde zijn blik over haar heen glijden. Eevy had de neiging om te vragen: 'staat het je aan?' maar toen zag ze dat zijn blik kort bleef haken op haar bloten voeten. 'Wat, waren schoenen te duur?' vroeg de jongen op een typische toen. Eevy grijnsde eens. "Ja, aangezien ik geen rode cent heb," sprak ze licht droog. Ze had geen geld nodig om te overleven en het boeide haar niet wat anderen ervan dachten en al helemaal niet wat de jongen ervan dacht. De jongen was nog geen minuut in haar bijzijn en meteen al irriteerde ze zich er bont en blauw aan, bij wijze van spreken. Aangezien de jongen haar maar bleef aanstaren besloot ze hem maar te vragen naar de omstandigheden. 'Zou ik hier zitten was het slecht afgelopen?' reageerde de jongen op. Eevy keek inmiddels alweer naar voren. "Nee," antwoordde ze droog. Maar dan viel je me nu niet lastig. Ging er door haar hoofd heen. Ze ging het echter niet hardop zeggen. Ze had zo'n gevoel dat deze knaap nog niet genoeg had gehad van Eevy. Wat moest die gast in vredesnaam van haar? Behalve wat plezier. Nou ze kon hem plezier geven, maar ze betwijfelde of hij dat leuk ging vinden, vooral met zijn wonden. 'Was het echt oorlog geweest had ik minder schrammen gehad.' Eevy grinnikte eens. Poeh poeh. Stoer volwassen gedoe weer. Een echte gentleman. 'Dit was slechts een spelletje.' ging hij verder. Eevy reageerde er niet echt op. Eigenlijk boeide het haar maar weinig wat er allemaal vooraf was gegaan. 'Heb je van je bloederige uitzicht genoten?' vroeg de jongen vervolgens. Eevy richtte haar blik weer op de jongen. "Ik had er meer van genoten als je dood was geweest," vertelde ze en glimlachte eens 'vriendelijk'. De jongen hielt kennelijk niet van stiltes. Hij bleef lekker verder vragen en hij was al zo lekker actief bezig. Al helemaal voor iemand die net was 'opgestaan'. 'Wat is je naam, witje?' vroeg hij, waarna hij wat voorover boog om haar gezicht te bestuderen. Koppig liet Eevy haar gezicht waar het was en keek niet weg. Nee. Ze boorde haar kristal blauwe ogen in zijn ogen en keek hem alleen maar aan. "Waarom zou ik mijn naam aan jou geven?" reageerde Eevy erop. Ze gaf haar naam niet prijs aan iedereen die er naar vroeg, vooral niet aan een persoon zoals de jongen voor haar. 'Hoor jij niet met je staart tussen je benen bij je alpha te zitten?' vroeg de jongen alweer en nam weer afstand. Eevy trok eens een wenkbrauw op. "Hoor jij niet tussen de warlocks en mensen te zitten? Alsjeblieft ga terug naar de afvalberg waar je vandaan kwam," sprak Eevy en stond vervolgens op, van plan om weg te lopen.

OOC: Tja.. Ik weet niet hoe dit zal eindigen, maar Eevy laat echt niet over haar heen lopen

Eevy was van plan om weg te lopen, want ze had echt geen zin in een Warlock om mee te praten. Zij had geen aan dat soort gezelschap. Echter bleek de jongen daar anders over te denken. 'Ben je klaar?' sprak de jongen en liet Eevy stil staan. Ze zuchtte eens onhoorbaar en vertikte het om zichzelf in zijn richting te draaien. 'Voel je je nu beter?' vroeg hij. Eevy draaide zich nu om en keek hem met een kille blik aan. "Nee, want je praat nog steeds," reageerde Eevy met een snijdende toon. Het liefst smeet ze de jongen van een klif af zoals ze eerder had gedaan bij een wolf die ze was tegen gekomen. Jammer genoeg had ze zo'n gevoel dat het bij deze jongen wat moeilijker zou gaan dan bij een wolf. 'Ik had niet verwacht dat je zo snel op je teentjes getrapt zou zijn.' ging de jongen verder. "Ik had niet verwacht dat je me nog als een persoon zou behandelen in plaats van een wolf," sprak Eevy op een sarcastische toon. Ze kon zijn spelletje ook echt wel spelen. Het was alleen de vraag of hij het wel waard was om mee te spelen. 'Ik ben Alexander, Alex in het kort.' stelde de jongen zichzelf voor. Eevy rolde eens met haar ogen. De jongen, Alex dus, bleef maar praten. Zij had weinig zin in sociaal gedoe, tenzij hij zijn toon wat verlaagde. Eevy besloot dus maar om kort te blijven en hem een tweede kans te geven. Ze was te goed voor deze wereld. Ze sloeg haar armen over elkaar heen hoorde hem aan. 'En om mijn antwoord te herformuleren; zoals je aan mijn staat ziet heb ik het nauwelijks overleeft.' vervolgde hij. Eevy keek hem kil aan. Het deed haar maar weinig. Wat moest hij van haar? Dat was echt de enige vraag die ze had. 'Én het maakt me persoonlijk geen barst uit hoe je heet, maar ik ga er vanuit dat het beter is als Witje.' Eevy keek de jongen nog steeds aan. Alleen haar blauwe ogen laaide behoorlijk op en waren goed te zien in het maanlicht. "Eevy," sprak ze kort. Een korte stilte volgde en Eevy had de neiging om weer weg te lopen, maar toen begon Alex weer te praten: 'De plek waar ik ben opgegroeid scheelt inderdaad niet veel met een vuilnisbelt, dus dat gedeelte had je goed.' Eevy fronste eens een wenkbrauw. Oké dan. Wat had zij aan die informatie? Ze zuchtte eens onhoorbaar. 'Dus, hoe ben jij hier beland, vannacht?' Eevy keek hem kort wat verbaasd aan. Wow. Er kwam zowaar een normale vraag uit zijn mond. Eevy liep weer een paar stappen in zijn richting en legde haar hand onder zijn kin. "Kennelijk kan je dus wel normaal praten," zei ze met een kleine grijns, waarna ze toch weer plek naast hem nam. Ze keek weer naar het uitzicht. Ze had hem een tweede kans gegeven; eens zien in hoeverre hij het waard was. "En niet veel bijzonders. Ik ben hier vrijwel elke nacht te vinden. Ik heb immers geen huis waar ik hen kan gaan," zei Eevy ietwat droog. Het deerde haar dan ook maar weinig. Ze had het hier goed en daar draaide het om. "Maar vertel eens Alex. Was dat 'spelletje' echt zo de moeite waard om jezelf zo te laten verwonden?" vroeg Eevy met een grijns. Ze bedoelde het niet spottend of sarcastisch ze wou gewoon een gesprek aanknopen.

OOC: problem solved! let's see how this goes ^^

Eevy was van plan om weg te lopen, maar kennelijk kreeg de warlock toch nog zin om met haar te gaan 'praten'. Maar in plaats van gewoon antwoord te geven reageerde hij haar sarcastische vraag met een sarcastische vraag. Het begon haar te irriteren en aan de ene kant begon het ook wat saai te worden. Eevy negeerde voor het grootste gedeelte zijn vragen. Nee ze had niks tegen Warlocks, maar gewoon een hekel aan hem, maar ze vond hem niet waard om daar antwoord op te krijgen. Toen hij vroeg haar naam gaf ze hem antwoord, maar negeerde de reactie van hem. Opnieuw kreeg Eevy de neiging om weg te lopen, maar toen leek hij te beseffen dat hij een treedje minder moest inzette wou hij dat Eevy bleef. Toen Eevy dat besefte, besloot ze maar om weer naast hem te gaan zitten. Het doodde immers wat tijd en misschien kreeg ze nog wel leuke feitjes te horen. Ze grijnsde lichtjes en zei dan ook tegen Alex dat ze onder de indruk was dat hij toch normaal kon praten. 'Ik heb te veel kanten om ze in één keer weg te geven.' Eevy grinnikte. Iets wat nog niet eerder voor was gekomen in de tijd dat de twee bij elkaar waren gebleven. Er waren immers altijd wonderen. 'Jij kunt blijkbaar wel tegen wat sarcasme.' Eevy haalde licht onverschillig haar schouders op. Iedereen kon wel sarcasme bespeuren in zijn woorden. Het lag aan jezelf hoe je erop ging reageren. Alexander vroeg naar wat Eevy hier deed. Eevy gaf er een simpel en duidelijk antwoord op. 'Geen alpha in the picture dus?' Eevy schudde haar hoofd. Ze kon hem wel vertellen dat ze alfa zou zijn geweest als ze in de roedel was gebleven, maar waarom zou ze dat aan zijn neus hangen? 'Geloof me, soms is geen huis beter als een gevangenis als huis.' Eevy grinnikte eens. "Dat geloof ik graag. Ik ben nog geen mens hier tegen gekomen die blij was met het feit waar hij/zij nu leefde en dat hij/zij een mens was, dus op dit moment ben ik nog blij met mijn leven en woonplaats," reageerde Eevy er met een grijns op. Eevy keek de jongen kort aan, waarna haar blik weer naar het uitzicht gleed. Ze vroeg op haar beurt naar wat hij hier deed en vroeg hierbij dan ook of het waard was geweest om zo in elkaar geslagen te worden. Eevy hield zelf ook wel wat van vechten, maar ze had er nooit 'oorlogswonden' aan over gehouden. 'Wie weet, ik betwijfel het. Maar wat is het leven zonder wat spanning?' Eevy keek Alexander weer aan en grijnsde. 'Bovendien ging het spelletje om een vrouw, en dan zijn álle spelletjes leuk.' Eevy trok eens een wenkbrauw op. Seksist, ging het door Eevy's hoofd heen, maar ze besloot haar conclusie niet aan hem te vertellen. 'Maar dat zet ik morgen wel recht.' zei Alex en haalde zijn schouders eens op. Eevy gaf er geen reactie op en liet zich achterover vallen op de grond. Ze keek wat verveeld naar de sterrenhemel en fronste eens. Haar gedachtes gingen kort over de woorden van Alex, maar schonk er verder geen aandacht aan. Hij moest zelf weten in hoeverre hij zou gaan met zijn leven. Erg slim leek het haar allemaal niet. 'Hoe lang ben je al huisloos?' hoorde ze Alexander vragen. Oké, waar kwam die vraag vandaan? Ging hij opeens interesses vormen in haar? Yeah, right. 'Of is dat asociaal van me?' vervolgde Alex. Eevy richtte haar blik op hem en zag de fonkeling in zijn ogen. Oh hij genoot ervan. Ze grijnsde, waarna haar blik weer terug ging naar de sterrenhemel. "Niet asociaal, gewoon vreemd dat je je toch interesseert in een meisje die in het wild leeft," reageerde Eevy erop. "Maar om je vraag te beantwoorden: leef ik sowieso al tien jaar in Hickory, waarvan negen jaar zonder een roedel," legde Eevy uit. Ze snapte dat ze met dit antwoord ook weer vragen zou geven, dus ging ze rechtop zitten en keek Alexander nu ook weer aan. "Ik ben vroeger lid geweest van inderdaad een roedel, waar ik ook alfa van zou worden als ik erin zou blijven, maar ik bedacht dat ik liever alleen was. Bij mijn ceremony ben ik mijn geheugens verloren, kennelijk waren de warlocks niet zó gespecialiseerd erin," legde Eevy uit.