Lilith staarde naar de lucht. Naar de hemel die zo helder blauw eruit zag voor het moment. Ze was benieuwd hoe lang het die heldere blauwe kleur zou hebben, voor het of donkerder word of het grijzer word. Langzaam sloot ze haar ogen en haalde diep adem om die koude frisse lucht in haar longen te voelen. In haar dierlijke vorm was ze naar een van de hoge bergen gegaan om zo omhoog te klimmen. Het zicht dat ze hier nu voor zich had was perfect. Deze plaats was gewoon haar lievelingsplekje. het straalde rust en vrede uit. Iets dat ze vaak nodig heeft met haar kort geduld en vurig karakter. Kort schudde ze haar hoofd, haar lange haren waaiden nog meer in de war, dan dat ze al waren door op een berg te staan.
De jonge vrouw bleef nog even staan voordat ze weer in haar dierlijke vorm veranderde en de hele berg weer naar beneden daalde. De ene keer ging het wat trager als ze over rotsen of diepe putten moest springen. Toch was het geen enkel probleem. Na een goeie afdaling was ze eindelijk beneden. Ze rekte zich goed uit en drukte haar oren plat in haar hals terwijl ze haar klauwen uit liet. Pas nadat ze weer helemaal los voelde transformeerde ze weer naar haar menselijke vorm en stak haar handen in haar lederen vestje. Ze haalde haar gsm tevoorschijn en kreeg al snel een frons op haar gezicht toen ze een bericht kreeg van een warlock. Hij wou afspreken? Ugh, Lilith hield eigenlijk niet zozeer van warlocks. Die hadden alle eer gekregen vroeger terwijl de shapeshifters hadden moeten vluchten. Met zware gedachten deed ze haar helm aan, ging op haar motor zitten en reed naar de noordelijke deel.
Doordat ze de motor had kon Lilith met gemak door smalle straten gaan rijden in plaats van altijd te moeten stoppen bij rood licht. Nadat ze nog eens had gecheckt of ze bij de juiste café was, sloot ze haar motor en stapte de warme café binnen. Haar zilver kleurige ogen die zachtjes op lichten door de lichten scanden de omgeving. hij was er nog niet... Geweldig, altijd het zelfde probleem met die warlocks. Die kwamen maar nooit op tijd. Dus zal ze maar even moeten wachten. Ondertussen ging ze dan maar aan de bar zitten en bestelde een beertje.
Hoelang Lilith daar al zat te wachten wist ze niet. Maar met de minuut, werd ze alleen maar meer geirriteerd dan dat ze al was. Haar ogen waren meteen donkerder geworden van frustratie en irritatie, en stonden nog eens hard. Haar spieren waren gespannen en ze had haar glas krampachtig vast. Haar greep werd nog steviger nadat ze zag dat ze hier al een uur zit te wachten. Haar gedachten werden ruw verstoord wanneer het glas in haar handen brak. Lichtjes vloekte ze, glas zat in haar handen vast en bloed sijpelde eruit. De barman kwam meteen te hulp maar doe zwaaide ze weg. Lilith nam niet graag hulp aan.

-Luke-

Het was nog dag en de hemel kleurde lichtblauw. Echter stonden er drie mannen met elkaar te smoezen in een verlaten steeg, welke het daglicht niet kon verdragen. Hun ruige uiterlijk zou waarschijnlijk zelfs de duisternis van de nacht nog angst aanjagen, net als elke toevallige passant die een blik richting de steeg worp, behalve één…
Luke bevond zich op datzelfde moment vlak buiten de steeg en stond nonchalant met zijn rug tegen de muur van een winkel geleund. Zo kon hij net horen wat er besproken werd, - mede dankzij een spreuk die zijn gehoor optimaliseerde - zonder dat de mannen hem zagen.
De Warlock spitste zijn oren. Wat er besproken werd, klonk erg interessant. De mannen hadden het over een bepaald product wat blijkbaar erg waardevol was. Niet verrassend, als je wist wie deze ruige rovers waren; uitschot, ingehuurd door één van de grootste maffiabazen van de Warlock onderwereld; Janek. Welk product het ook was, als zij het erover hadden, was het ook zeker de moeite waard voor Luke om er wat nader “onderzoek” naar te doen. Wekenlang volgde hij Janeks huurlingen al op de voet, elke actie van hen nauwlettend observerend. Luke was noch geïnteresseerd in exotische producten, noch had hij interesse om zich bij de onderwereld te voegen, maar zijn doel leidde hem nou eenmaal langs deze weg. Zijn interesse ging maar uit naar één persoon, of beter gezegd Warlock: zijn vader, Rennan Walker, misschien nog wel het grootste uitschot in de maffiawereld en veroorzaker van alle ellende waar Luke’s familie de afgelopen jaren doorheen was gejaagd. De enige manier om bij hem te komen, was via Janek en om bij Janek te kunnen komen, moest Luke eerst zijn personeel en praktijken beter leren kennen.

Luke’s wenkbrauw schoot een stukje omhoog toen één van de mannen vertelde een mogelijke bron gevonden te hebben, waar ze het product van konden verkrijgen. Aha, dat klonk als de perfecte kans voor Luke om te kunnen infiltreren in deze praktijken! Al wat hij nog nodig had was een naam van deze mysterieuze bron… Alsof een kracht daarboven zijn wens verhoorde, noemde de man de naam: Lilith.
Luke wist genoeg. Het enige wat hij nu nog hoefde te doen was in hun plaats contact opnemen met Lilith en dat waardevolle ‘product’ in handen krijgen. Zo had hij tenminste wat om mee te onderhandelen als hij Janek benaderde over de verblijfplaats van zijn vader.
Plotseling leek zijn plan echter een deuk op te lopen, toen dezelfde man vertelde Lilith al over een kwartier te ontmoeten. Zo had Luke nooit tijd om er eerder te zijn en hun plaats in te nemen. Wilde hij deze gasten toch te slim af zijn, dan moest hij nu ingrijpen!

Oké, plan…plan. Eh… Luke keek haastig om zich heen, alsof zich daar iets zou kunnen bevinden wat hem kon helpen. Op dat oude vrouwtje aan de overkant van de straat na, was er weinig wat hij als lokaas of afleiding kon gebruiken. Tja, en daarbij zat Luke er niet op te wachten om een senior te laten folteren, zodat hij zijn zin kreeg. Wat dat betreft had hij nog wel iets van een geweten, hoe graag hij ook wilde dat zijn plan zou slagen. Eens zien, wat moest hij dan doen? Hij moest zorgen dat de mannen afgeleid genoeg waren, zodat ze Lilith niet konden ontmoeten, maar Luke kon ze niet zomaar ombrengen. Dat was niet zijn stijl en daarbij zou hij Janek dan achter zich aan krijgen, om een hele, verkeerde manier. En dan was er ook nog de tijd…hij had maar minder dan een kwartier om in te grijpen. Het was te gevaarlijk om zijn normale tactiek te gebruiken: bliksemspreuken. De kans dat hij de mannen dan levend frituurde was te groot. Luke bestudeerde zichzelf; was er iets nuttigs aan hemzelf wat hij kon gebruiken?
“Ben je wat kwijt, lieverd?” klonk ineens een krakende, doch vriendelijke stem. Het was het oude vrouwtje wat inmiddels de straat had overgestoken. Twee gerimpelde ogen namen hem nieuwsgierig op.
Luke glimlachte licht. “Een soort van.” Mompelde hij terug richting de oude vrouw met de wandelstok. Wacht, wandelstok…?
“Kan ik je misschien helpen?” ging het oudje toen ze hem zag kijken.
Luke dacht even na voor hij vertwijfeld antwoordde. Hij moest toch iets. Er was geen tijd meer! “Eigenlijk wel, ehm…zou ik misschien even uw wandelstok mogen lenen?”
De vrouw keek hem verbaasd aan, maar naar een binnensmondse “Oh.” gaf ze hem toch haar wandelstok. Leve de warrige oudjes!
Voordat ze toch vragen ging stellen, bracht Luke de wandelstok naar zijn mond en mompelde een spreuk. De eerst nog houten wandelstok leek ineens van een zeer elastisch rubber te zijn en zeker vijf keer zo lang te zijn geworden. Gehaast sprong Luke zonder twijfelen de steeg in en zwiepte de wandelstok als een zweep heen en weer.
De man die hem het eerste zag, slaakte een kreet, maar dit was tevergeefs. Voor de drie rovers het goed en wel beseften, zaten ze al aan elkaar en een lantaarnpaal vastgeketend met de elastische wandelstok, met de handen op de rug. Er was geen ontsnappen mogelijk.
Met een zelfgenoegzame grijns liep Luke naar de mannen toe en griste de mobiel uit de zak van de man die over de afspraak met Lilith had verteld. Zoals hij verwachtte stond er een bericht in over de ontmoetingsplaats, gericht aan Lilith. Perfect! Eindelijk leek alles eens goed uit te pakken voor de verandering. “Nou, heren,” klonk zijn geamuseerde stem. “Het was me een waar genoegen, maar hoe kort onze ontmoeting ook was, ik moet gaan. Er wacht een date op me~” Luke grinnikte zacht en knipoogde. Vervolgens draaide hij zich lachend om en beende weg, richting het overdonderde oude vrouwtje. Deze keek hem aan alsof ze water zag branden, duidelijk niet aan magie gewend.
Luke was van plan om door te lopen (ze zou het immers toch zo weer vergeten zijn, nietwaar), toen ze hem onverwacht bij de arm greep. “Maar, hoe moet ik nu thuis komen? Het is nog veel te ver lopen en aangezien jij met je…goocheltruc mijn wandelstok hebt vernield...” Piepte ze benauwd.
En daar was het weer: zijn geweten. Waarom kon hij niet gewoon blij zijn dat zijn plannetje was geslaagd en weg gaan? Lilith zou inmiddels waarschijnlijk al in het café zijn! En toch kon Luke het niet over zijn hart verkrijgen om het vrouwtje hier zomaar achter te laten.
Met een diepe zucht draaide hij zich daarom maar naar haar om. “Goed dan, waar woont u? Dan breng ik u wel even.” Na deze woorden maakte hij al aanstalten om een spreuk te prevelen welke hen er in enkele seconden zou kunnen brengen, was het niet dat de oude dame hem opnieuw met haar gepiep tegenhield: “Nee, nee. Niet nog meer van die trucjes! Jij, jongeman, moet eens leren je hoffelijk te gedragen…op de menselijke manier! We gaan lopen.” Zonder dat Luke ook maar enige bezwaar leek te kunnen maken tegen het feit dat hij nu de levende wandelstok van een senior was geworden, greep zij zijn arm nog steviger vast en begon te lopen, voor zover één stap per 30 seconden lopen genoemd kon worden... Luke, zich bewust van zijn benarde situatie, kreunde zacht, maar berustte zich in zijn lot.

Een HALF UUR later waren ze pas bij de woning van de vrouw aangekomen. Halverwege had Luke haar notabene op de rug moeten nemen, omdat haar oude lijf het niet meer trok. Waarom ze in eerste instantie besloten had om überhaupt zo ver van huis te gaan, wist Luke ook niet te zeggen.
Afijn, na het oude besje veilig thuis afgeleverd te hebben, begaf Luke zich eindelijk richting het café waar Lilith hopelijk nog steeds op hem wachtte. In een ander berichtje stond dat hij twee whisky’s moest bestellen, zodat Lilith zou weten dat hij het was, of nou ja…hij zogenaamd die andere man was. Dan zou ze vanzelf naar hem toe komen. Toen hij nog een half uur later het juiste café instapte, deed hij precies dat. Met twee whisky’s voor zijn neus op de bar, nam Luke plaats op één van de barkrukken. Zijn olijfkleurige ogen speurden de ruimte af. Het café had een gezellige sfeer, zeker als je je bedacht dat dit een ontmoetingsplaats was van bloeddorstige, levensgevaarlijke huurlingen… Nah, niet onaangenaam nee. Tot Luke’s opluchting leek er gelukkig ook geen spoor van de mannen te zijn, maar waar was Lilith? Hopelijk was zij er nog wel… Met één van de glazen in zijn hand, wachtte Luke geduldig af.

In eerste instantie zou Lilith helemaal niet gekomen zijn. Maar ze deed nu al een tijdje zaken met die bepaalde soort warlocks, dat het al wat vertrouwde klanten waren. Niet dat ze die echt vertrouwde. Maar het waren klanten die haar meer dan genoeg geld konden geven. Die hadden toch geld in overvloed. Het nadeel eraan: het waren warlocks. arrogante om preciezer te zijn. Lilith heeft een reden waarom ze die niet kan uitstaan. Maar dat was een herinnering dat ze liever niet aan dacht. Zwijgend staarde ze voor zich uit. Het bewees alleen maar nog meer dat ze een hekel had aan warlocks. Die kende de zin ' op tijd' waarschijnlijk niet eens. Geen enkele keer had Lilith geweten dat die mooi op tijd bij hun afspraken kwamen. Ongeduldig tikte ze met haar vinger op de bar. Mensen die genoeg gevoel hadden, konden zo voelen aan haar aura dat het nu gevaarlijk was om in haar buurt te komen. Niemand moest ook maar naar haar toe komen, of ze zouden hoogstwaarschijnlijk een gesnauw naar zich toe geworpen kregen.


Dat het glas dan nog eens in haar hand in duizenden stukjes brak, maakte het alleen maar erger. En duidelijker voor de rest. In stilte staarde ze naar haar hand, om dan toch maar een servet te pakken. Eerst plukte ze een voor een het glas uit haar hand om daarna het bloed weg te vegen. Vermoeid slaakte ze een diepe zucht. Haar gsm stak ze in haar broekzak. Stillaan begon ze zich klaar te maken om te vertrekken. Lilith had er genoeg van om zo lang te moeten wachten. Het is niet de eerste keer meer. Ze is het dan ook beu om het door de vingers te gaan zien. Je kunt een keer te laat komen, een tweede keer kan ook nog. Maar een derde keer is genoeg geweest. Het was waarschijnlijk al meer dan drie keer geweest.


Voor de zekerheid keek ze nog even rond. Meteen viel haar een jonge gast op, die twee whisky’s bij zich had en alleen zat. Dat was de persoon die ze moest bespreken? Een frons verscheen op haar gezicht. Lilith had eerlijk gezegd gedacht dat Jordan weer degene zou zijn om te onderhandelen. Aan hem was ze iets vertrouwd geraakt en geleerd om mee om te gaan. Zwijgend en zonder geluid stapte ze ongezien op de jonge man af. Eenmaal vlak achter hem boog ze naar voor, haar lippen haast zijn oor strelend. ‘Je hebt nogal lef, om pas na een vol uur op te komen dagen. ‘ zei ze op een zoete toon, maar achter de zoetheid kon je de kilte voelen dat door je botten heen zou rillen als ze het niet zo verborg achter een zachte zoete toon. Het andere glas dat naast hem stond nam ze op en nam een goeie slok uit. ‘Ik betwijfel of ik zelf nog wel zaken ga willen doen.’ Sprak ze verder. De volle waarheid kreeg hij nu. Ze mag dan wel kalm lijken aan de buiten kant. Aan de binnenkant kookte ze van irritatie.

Luke nam net een slok toen hem plotseling iets werd toegefluisterd. Hij kon nog net voorkomen dat een deel van de drank in zijn mond, weer terug in het glas belandde. Zijn ogen schoten naar opzij en waren gestreeld bij het zien van een zeker niet onaantrekkelijke jongedame: Lilith. Haar scherpe toon was hem zeker niet ontgaan. “Auch, easy there kitten or you might hurt your tongue with that sharp tone of yours.” Gleed er over zijn lippen, ietwat schor door de drank. Een uitdagende grijns sierde zijn gezicht. Luke had kunnen weten dat hij niet zomaar iemand voor zich zou krijgen. Zeker als vrouw moest je sterk in je schoenen staan wilde je kunnen onderhandelen met Janeks bende, zonder een slachtoffer te worden.
Hij volgde Lilith uitvoerig met zijn mysterieuze blik toen ze een flinke teug uit het andere glas nam en volgde tenslotte met een geamuseerde “Proost.” haar voorbeeld. Ooit had het sterke goedje nog een branderig gevoel in zijn keel achtergelaten, maar na zoveel drank versleten te hebben als hij had gedaan, voelde Luke er niks meer van, op een lichte tinteling in zijn binnenste na…al kon dat ook best door dit nieuwe gezelschap komen.
“Ik betwijfel of ik zelf nog wel zaken ga willen doen.” Opperde Lilith plotseling.
Luke’s gezicht vertrok. Oh nee, het ging hem niet gebeuren dat hij nu alsnog zijn prijs niet kreeg. Daarvoor had hij al te veel moeite moeten doen om het te krijgen. Luke zweeg een ogenblik. IJzige stilte vulde de ruimte tussen hen. Uiteindelijk zette hij langzaam zijn glas neer op de bar en boog zich al even traag naar Lilith toe, de afstand tussen hun gezichten aanzienlijk verkleinend. “Moet ik nu medelijden voelen of schrikken?” lispelde hij zacht, zodat alleen zij hem kon horen. “Wat ik hieruit opmaak is dat jij iemand bent die gewend is altijd haar zin te krijgen, maar newsflash, prinses…” hij kwam weer iets dichterbij. Luke kon haar adem op zijn wang voelen. “te laat of niet te laat, met zo’n houding betwijfel ík of ik nog wel zaken met jou ga willen doen.” Hij likte zijn lippen en bleef Lilith voor een moment diep in de ogen aanstaren, ongegeneerd en zeker niet geschrokken. “Besef met wie je te maken hebt. Wat meer respect zou op zijn plaats zijn.” na deze kleine… ‘correctie’, trok Luke zich weer iets terug. Het was een grote bluf, maar als hij de afgelopen weken iets had geleerd over de praktijken van dit soort lui, dan was het dat je elkaar moest overtreffen en indruk moest maken, wilde je krijgen wat je verlangde. Als dit betekende dat al zijn 'charmes' eraan te pas moesten komen om ervoor te zorgen dat Lilith zaken met hem wilde doen, dan moest dat maar. Waarschijnlijk ging hem dat toch gemakkelijker af dan zijn zogenaamde harige, ruige collega’s. Bovendien kreeg hij misschien wel een extraatje als hij maar goed genoeg zijn best deed~
Luke nam een laatste teug van zijn drankje en bestelde gelijk twee nieuwen. Waarom ook niet? Hij mocht het zaken doen best combineren met wat plezier. Eén van de glazen schoof hij over de bar richting Lilith. Hierdoor viel zijn oog op haar bloedende had. Dat was hem nog niet eerder opgevallen. Tja, als hij een vrouw zoals zij ontmoette, lette hij nou eenmaal niet als eerste op de…handen. Eghem.
“Wat is er gebeurd?” vroeg hij met zijn welbekende grijns en een knikje richting haar gewonde hand. “Was een andere koper niet tevreden met een deal of…” een ondeugende twinkeling glansde in zijn ogen toen deze de hare weer terugvonden. “houd je wel van ruig…?” Hij beet bewust op zijn onderlip na deze zin om hetgeen waar hij op doelde nog meer te benadrukken en kon het niet laten even zacht te grinniken. Luke zette zijn glas weer aan zijn lippen en nam een flinke teug. Ah, lekker spul bleef het. Hij was benieuwd hoe Lilith hierop zou reageren. Let the games begin, schalde het door zijn hoofd. Hij moest en zou dat product in handen krijgen, al was het het laatste wat hij deed!

Lilith hield niet van arrogante mensen, en al helemaal niet van arrogante Warlocks. Op zich zou ze de meeste wel proberen te kunnen verdragen. Of nog beter, gewoon te negeren. Maar niet wanneer ze in een slechte mood was. Dan is de kans gewoon groot dat ze haar mond gaat open trekken en uit gaat vliegen. En wanneer ze uitvliegt is het beter dat je niet degene bent naar wie ze het gericht heeft, en mooi op afstand blijft tot ze groten deels afgekoeld is. Men weet maar nooit wanneer Lilith opeens haar frustratie op andere kan richten, zelf als je niks gedaan hebt. Het is al eens gebeurd. En het zal heus nog wel eens voorkomen. De mensen die haar kenden wisten dat ze soms onvoorspelbaar kan reageren, en zorgde er dan ook alleen maar voor in haar buurt te zijn wanneer ze in haar kalme staat was. De jonge man vond het toch nog nodig om na een uur te komen op dagen? Ze moet toegeven dat hij lef had. Of hij was gewoon dom bezig. Daar kon het ook aan liggen. Met een o zo zoete, maar toch scherpe toon sprak ze hem onverwachts aan, om dan naast hem te gaan zitten.
“Auch, easy there kitten or you might hurt your tongue with that sharp tone of yours.” Langzaam draaide ze haar hoofd naar hem toe. Haar ogen waren lichtjes samengeknepen om hem dan doordringend aan te kunnen kijken. Het koste veel controle van haar zelf om niet erop te gaan reageren. Ze besefte maar al te goed, dat enkele mensen het cafe verlaten, die wisten maar al te goed in welke stemming ze nu precies was. Om haar wat te kalmeren nam ze een goeie teug van haar drank. Niet dat het veel zou helpen, maar kleine beetjes waren al genoeg voor haar om niet iets te doen dat teveel aandacht zou trekken. Verwacht die gast nu serieus dat ze na dit, nog zaken met zijn baas gaat willen doen? Hij is dan niet goed wijs. Lilith kan niet blijven doen alsof er niks is gebeurd. Aan haar uitbarsting kun je dat goed genoeg zien. Dus ze vertelde hem dat ook. En ze meende het, het was niet om hem een waarschuwing te geven of te bedreigen dat hij nog een kans kreeg. Hij kreeg gewoon geen kans meer. Kalm keek Lilith toe hoe hij zijn gezicht dichter bij de hare bracht. Hoe hun ademhaling tegen elkaar botsten en zich met elkaar mengde.


“Moet ik nu medelijden voelen of schrikken?” lispelde hij zacht, zodat alleen zij hem kon horen. “Wat ik hieruit opmaak is dat jij iemand bent die gewend is altijd haar zin te krijgen, maar newsflash, prinses…” hij kwam weer iets dichterbij. Ze trok een wenkbrauw op. Dacht hij echt dat hij haar kende? Dat hij haar kon begrijpen door een simpel zinnetje. Haar ogen volgde zijn tong die over zijn lippen gingen om die te bevochtigen, om dan hem weer recht aan te gaan kijken. “Besef met wie je te maken hebt. Wat meer respect zou op zijn plaats zijn.” Daarna bleef het stil. Lilith zweeg en keek hem de hele tijd doordringend aan. Gaf hem haast gevoel dat ze zo door hem kon kijken. Pas vanaf dat het leek dat ze helemaal niks meer ging zeggen schoot ze luid in de lach. Verschillende mensen keken zelf even op, maar waren slim genoeg om weer weg te kijken nadat ze zagen wie het was. In een snelle beweging zat ze op zijn schoot. Zijn shirt had ze in haar handen geknepen om hem zo vlak tegen haar te houden. ‘Janek weet maar al te goed wie hier te sterke is, wie hier de respect zou moeten verdienen. En dat is niet de uitschot die hij stuurt’ Siste ze, haar lippen streelden zijn oor en haar adem zijn volledige nek. ‘En voor zover ik het me herinner heeft Janek geen nieuwe recruit voor het moment. Daar zou hij me anders wel van op de hoogde stellen.’ Het was een van haar regels dat ze altijd te weten komt of er nieuwe recruiten bij zijn of niet ‘Dus wie ben jij, en ik vertrouw erop dat je niet zo dom bent om te gaan zitten liegen.’


Om het wat gemakkelijk te hebben ging ze weer op haar eigen stoel zitten en net als hij haar de rest van haar drank helemaal leeg te drinken. Lilith had het geluk dat ze makkelijk tegen drank kan. Dat komt er van als je je hele leven grotendeels met alleen maar jongens om gaat. Die gaven altijd het minst drama, daarom bleef ze bij hen. En ging niet naar meisjes, daar zou het iedere dag drama zijn. Met een korte knik bedankte ze hem voor haar nieuw glas drank. “Wat is er gebeurd?” ze volgt zijn blik naar haar verbonden hand. “Was een andere koper niet tevreden met een deal of…” een ondeugende twinkeling glansde in zijn ogen toen deze de hare weer terugvonden. “houd je wel van ruig…?” Een lichte grijns sierde haar lippen. Langzaam liet ze haar tong over haar lippen glijden. Haar ene hand liet ze over zijn borstkas glijden ‘ o, ik hou inderdaad wel van een beetje ruig.’ In een seconde werden haar ogen dan weer hard en had ze haar nagels in zijn nek geboord, diep genoeg om bloed te krijgen in zijn nek. ‘Maar ik hou er niet van als mensen mij laten wachten, in dit geval was dit dus door jou laatheid.’ Snauwde ze lichtjes. Een beetje bi-polar zou je haar kunnen noemen. ‘Geef me een goeie reden waarom ik nu niet moet opstaan, weg gaan en dit alles de pot op mag laten gaan hm?’

Ongemakkelijk. Dat was het eerste gevoel dat door Luke heen ging toen Lilith hem doordringend had aangestaard, na zijn handige opmerking dat ze best wat meer respect richting hem zou mogen tonen. Dit gevoel werd alleen maar versterkt op het moment dat ze plotseling in lachen uitbarstte. Oké, ze was keihard én onvoorspelbaar. Met andere woorden; gevaarlijk. Luke’s instinct vertelde hem dat hij maar beter voorzichtig met dit exemplaar kon zijn en niet alleen vanwege het feit dat zijn prijs anders door zijn neus geboord zou worden, letterlijk en figuurlijk. Nee, hij schatte in dat Lilith tot veel meer in staat was…Ze zou het vast ook niet slecht doen als leidinggevend figuur binnen de onderwereld.
Ondanks zijn groeiende achterdocht richting haar, werd Luke niet afgeschrikt. In tegendeel: zijn interesse nam met de minuut toe. Dit spelletje kon nog weleens leuk worden! Ze vormde een waardige tegenstander.

Hij schrok op uit zijn gedachten toen Lilith na één keer knipperen met zijn ogen ineens op zijn schoot wat beland. Jep, onvoorspelbaar. Even uit het veld geslagen, liet hij daarom toe dat zij hem naar zich toetrok. Bovendien rook ze niet onaangenaam… Haar bruine haar kriebelde zijn neus terwijl ze sprak: “Janek weet maar al te goed wie hier de sterke is, wie hier de respect zou moeten verdienen. En dat is niet de uitschot die hij stuurt.”
Luke luisterde maar half. Haar warme adem in zijn bonzende hals leidde hem te veel af.
“En voor zover ik het me herinner heeft Janek geen nieuwe recruit voor het moment. Daar zou hij me anders wel van op de hoogde stellen. Dus wie ben jij, en ik vertrouw erop dat je niet zo dom bent om te gaan zitten liegen.”
Een speelse grijns tekende zich spontaan rond zijn lippen. En ja hoor, ze was nog slim ook. Dit was zeker niet zijn geluksdag… Bedachtzaam gleden zijn olijfkleurige ogen over de vrouw voor hem, van top tot teen. Of misschien…toch wel?
“Ik? Liegen?” Zijn stem klonk geamuseerd toen hij begon te spreken. “Ik zou niet durven, prinses.” Even wachtte hij, op zijn hoede, zodat hij op de juiste woorden kon komen. Liegen had inderdaad geen zin meer. Het was wel duidelijk dat Lilith niet in zijn ‘maskerade’ zou trappen, helaas. Dan maar plan B, welke hij nu nog even in elkaar moest improviseren. Luke haalde diep adem toen Lilith weer op haar eigen stoel was gaan zitten, aangezien hij nu weer normaal adem kon halen. Met zijn ene arm leunde hij op de bar, zodat hij zijn kaak kon ondersteunen. Zijn blik boorde zich in de hare. “Best: mijn naam is Luke…” hij aarzelde, maar noemde toch zijn achternaam, “Walker. Ik hoor niet bij Janek, noch zou ik ook maar iets met hem te maken willen hebben als het niet noodzakelijk was.” Luke haalde zijn schouders op, alsof het niets was, maar hij wist dat de naam Walker meer dan berucht was in de onderwereld. Zijn vader was een ware beroemdheid daar en Luke werd als de verloren zoon gezien. De ‘prins’ die ooit op een dag in de voetstappen van zijn vader zou treden. Maar Luke dacht daar anders over. Hij zou zijn vader eerder dan dat vinden en als hij dat had gedaan…zou hij hem vermoorden. Dat laatste hield hij wijselijk voor zichzelf uiteraard.

“Oh, ik hou inderdaad wel van een beetje ruig.” Haalden Liliths woorden zijn aandacht terug naar hun gesprek. Een vreemde tinteling gleed door zijn lijf toen haar hand over zijn borst gleed. Luke’s spieren ontspanden zich tot… “Au, bitch!” alsof hij een mug dood wilde meppen, klapte zijn linkerhand op de plek waar haar nagels zich in zijn nek hadden geboord. Hij gromde. “Waar was dat nou weer voor nodig?!”
“Maar ik hou er niet van als mensen mij laten wachten, in dit geval was dit dus door jou laatheid.” Sprak Lilith dreigend. “Geef me een goeie reden waarom ik nu niet moet opstaan, weg gaan en dit alles de pot op mag laten gaan hm?"
Luke veegde het bloed in zijn hals vluchtig weg met de mouw van zijn jas. Dit was slechts een schram. In zijn hele leven was Luke al meerdere keren neergestoken, neergeschoten, geslagen, geschopt en wie weet wat nog meer. De vele littekens op zijn hele lijf waren er om het te bewijzen.
Luke zou ze gemakkelijk weg kunnen halen met een enkele spreuk, maar hij vond het wel wat hebben. Het herinnerde hem eraan dat hij had geleefd, op de manier die híj wilde. Nou ja, min of meer dan…
Hij zuchtte. Zijn ogen gingen van de bar terug naar Lilith. “Je wilt een reden? Oké,” Zijn hoofd boog weer richting de hare. Zijn gezicht stond nors, maar als je goed keek vielen er nog steeds een bepaalde nieuwsgierigheid en interesse in zijn glanzende ogen te lezen. “Ik heb wel een reden voor je… wat als ik je vertelde dat je van mij kunt krijgen wat je het meest begeert, in ruil voor het product?” Deze woorden zouden als bluf opgevat kunnen worden, was het niet voor Luke’s ernstige blik. Zijn achternaam liet zien dat hij niet zomaar iemand was en dat deze opmerking zeker niet zomaar door hem gemaakt was. Zoals hij al eerder tegen zichzelf had gezegd: hij moest en zou het product in handen krijgen als hem dat verder hielp, wat hij er ook voor moest doen.
Luke nam de laatste slok van zijn drankje en merkte op hetzelfde moment toevallig op dat Lilith en hij inmiddels wel erg nauwkeurig door een paar ogen bestudeerd werden… Het zette hem direct op scherp. Hij zat niet te wachten op ‘toeschouwers’ die Janek had gestuurd. Niet nu.
Met een net iets te harde klap zette Luke het glas terug op de bar, rekende de drankjes af en stond op. Zijn hoofd draaide richting Lilith. “Het is hier niet langer veilig om te praten. Als je een deal wilt sluiten, kun je me vinden op het dak van het café. De brandtrap buiten moet je er zo brengen.” Zei hij zacht, om te voorkomen dat anderen hem hoorden. Plotseling boog hij zich voorover en bracht zijn mond zo dichtbij Liliths oor, dat zijn lippen haar huid zachtjes aanraakten. “Zorg ervoor dat niemand je volgt…”
Alsof hij er nooit was geweest, liet Luke zich hierna met een spreuk verdwijnen. Een paar seconden later stond hij al op het dak van het café. Op zijn gemak liep hij richting de rand en keek uit over de stad. Het begon al te schemeren wat het uitzicht werkelijk prachtig maakte… Hij was benieuwd of Lilith hem zou volgen. Als hij haar een beetje kon inschatten, was zij ook te nieuwsgierig om deze ontmoeting zomaar te laten eindigen. Maar wie weet…het zou ook de eerste keer niet zijn dat iemand hem teleurstelde, mocht ze toch niet op komen dagen… Kalm wachtte Luke af wat er zou gebeuren.

Lilith deed niet ander dan hem gewoon doordringend aan kijken. Je zou nu wel door moeten hebben dat Lilith niet graag onrespectvol werd behandeld. Je krijgt ook maar respect van haar al jij respect geeft aan haar. Behalve het uitschot dan. De dieven en criminelen waar ze mee te werk ging. Die hadden allemaal al gemoord en gestolen. Zij niet. Nee zij is zoals in film de masterbrain van het hele plan. Zij zorgt ervoor dat anderen het voor haar doen. Al zijn er soms wel eens van die opdrachten dat ze het liefst zelf deed. Was het niet omdat het te gevaarlijk was dan was het wel omdat ze er gewoon een zin in had. Dat hij haar dan ook in een lichte vorm bedreigde dat ze wat respectvoller moest zijn tegenover hem, kwam dan ook niet in het juiste keelgat bij haar terecht. Iets dat hij nu zo wel al lichtje door zou moeten hebben. Haar ogen waren het enige wat je kon zien dat ze niet tevreden was. De rest niet. Haar spieren waren ontspannen en ze had een relaxte houding vast. Zei men niet dat als je in de ogen kijkt je de ziel ziet van die persoon. In haar geval zag je haar ware houding. Of je haar ziel ook zag, dat wist ze zelf niet. En veel kon het haar ook niet echt schelen.

Het was haar meteen opgevallen dat hij niet bij het uitschot hoorde. Hij leek daar trouwens ook niet het type voor. De jonge man zag er veel verzorgder uit en was anders qua karakter en gedrag. Dus kwam zijn gezicht haar lichtjes bekent voor. Het lag op het tipje van haar tong, juist buiten haar bereik. Ach, ze zal er uiteindelijk toch op komen. Is het niet door haar eigen dan zal het wel zijn door een woord , een zin of een beeld. In een seconde had ze zich op zijn schoot gezet. Een grijns van voldoening kwam op haar lippen tevoorschijn. Hij had het niet zien aankomen. Mooi zo, het was ook de bedoeling geweest. Heel langzaam maakte ze hem duidelijk wie hier de respect hoorde te verdienen. Daarbij kon ze het niet laten door tegen hem aan te leunen en het te zitten fluisteren in zijn oor, haar ademhaling over zijn hals te laten glijden. Achter haar uitleg, gaf ze hem prijs dat ze het weet dat hij niet bij de groep hoorde. Het was zelf te zien voor iemand die niet in aanraking kwamen met criminelen. Ze bekeek hem nog eens aandachtig, zonder enige schaamte. Hij had trouwens ook veel betere smaak. In de tussen tijd was ze al weer op haar eigen stoel gaan zitten.

‘Ik? Liegen?’ zijn stem klink geamuseerd toen hij begon te spreken ‘ Ik zou niet durven, prinses’ De grijns op haar lippen verzachtte heel even bij zijn koosnaampje ‘ik denk dat je gerust wel door hebt dat ik alles behalve een prinses ben’ Nou, ja eigenlijk was ze wel de opvolger van haar vader. Maar zover was het nog niet. Bijna… Nog een paar dagen en ze zou het mogen overnemen. Oh, de gedachten al bracht een goeie stemming op haar neer. Terwijl Lilith toch wachtte op hem nam ze opnieuw een goeie teug van haar whisky. Het brandend gevoel in haar keel hielp haar relaxt te blijven. ‘Best: mijn naam is luke..’ Hij leek te aarzelen voor een moment bij zijn nog niet gezegde achternaam’ Walker. Ik hoor niet bij Janek, noch zou ik ook maar iets met hem te maken willen hebben als het niet noodzakelijk was.’ Bij zijn achternaam schot haar wenkbrauw meteen omhoog. Ach, het verklaarde dan waarom hij zo bekend voorkwam. Lilith moest zeggen, maar hij leek nog sprekend op zijn vader. Dus ze had zeer toevallig de verloren zoon gevonden. Hoeveel zou ze kunnen verdienen als ze die verloren zoon terug naar zijn vader bracht? Genoeg geld voor heel haar leven. Toch was het niet haar stijl omdat nu te doen. Dus de gedachten waren snel weer verdwenen als ze waren gekomen.

‘Ik vond al dat jou gezicht me zo voor kwam. Ik moet zeggen, je lijkt sprekend op je vader.’ Jep, ze had de ‘eer’ gehad om Rennan Walker te onmoeten. Een eigenaardige man. Maar mannen met veel te veel macht worden automatisch eigenaardig. Of je het nu zelf besefte of niet. ‘Vriendelijke man ‘ Of hij ook vriendelijk was tegen anderen was weer een andere vraag. ‘En de verloren prins zit nu vlak naast me.’ De ironie eraan liet haar lichtjes grinniken. ‘Het verbaast me dat je niet in zijn voetsporen wilt volgen. Al die macht die je zou kunnen krijgen.’ Luke was een net als zijn vader eigenaardig, maar dan op zijn eigen manier. Iets dat hem interessant maakte voor haar.

Eerst liet ze hem beelden in zijn hoofd krijgen dat ze wel van wat ruig hield. Likte haar lippen er lichtjes bij. Vanaf dat ze hem zag relaxen door de beelden boorde ze haar nagels in zijn nek. Haar ogen tot spleetje gedrukt bij zijn reactie ‘ Au, bitch!’ O, hij moet echt oppassen met zijn reactie’s. Misschien moet hij eens leren om twee keer na te denken voor hij zijn mond gaat opentrekken en er iets uitfloept dat zijn dood zou kunnen betekenen. ‘Pas op, je zou niet willlen dat ik die mond van jou met zeep ga schoonmaken’ Zij ze op een ijzige toon. Deze keer niet verborgen achter een zoete stem. Achter dat hij vroeg waar dat voor nodig was geweest maakte ze hem duidelijk waarom. Niemand, maar dan ook niemand laat haar langer dan een uur wachten. En hij mocht haar gerust geloven. Hij zal nog de gevolgen er van voelen. Die nagels in zijn nek waren een waarschuwing voor wat komen zal.

‘Je wilt een reden? Oke,’ Geduldig wachtte ze af. Dat het maar een goede reden was.’ik heb wel een reden voor je.. wat als ik je vertelde dat je van mij kunt krijgen wat je het meest begeert, in ruil voor het product.’ Meteen schoot haar lichaam in reactie. Haar spieren werden opgespannen. Haar ogen die nog eerst twinkelden van de beelden die ze had gekregen bij de eerste zin, stonden nu helemaal koud. Hoe wist hij van het product af?! Hij hoorde niet bij Janek dus hoe wist hij het. Had hij trouwens zo’n hoge dunk van zichzelf dat hij al zeker weet dat hij het het product gaat krijgen. ‘het is hier niet langer veilig om te praten. Als je een deal wilt sluiten, kun je me vinden op het dak van het café. De brandtrap buiten moet je er zo brengen. Een lichte huivering raasde door heel haar lichaam toen zijn lippen haar huid zachtjes aanraakten. Lilith kon haar lichaam niet kwalijk nemen dat zo op zijn aanraking reageerde.

Vanaf dat hij weg was sloot ze haar ogen om haar hart te laten kalmeren. Met een beweging dronk ze de rest van haar drank op en ging in haar eigen tempo naar buiten. De enige reden waarom ze deed wat hij vroeg was omdat ze wel degelijk nieuwsgierig was. Nieuwsgierig naar wat hij haar zou kunnen bieden. Want wie zij dat ze niet alles al had dat ze begeerde? Voor dat de jonge vrouw op de brandtrap ging gebruikte ze haar zintuigen om er zeker van te zijn dat niemand haar volgde, om dan vervolgens omhoog richting het dak te kruipen. Al snel vond ze hem aan de rand van het dak staan. ‘Zeg me eens Luke, waar haal jij de gedachten vandaan dat ik het product zou willen ruilen.’



(Met gsm gedaan dus ht gesproken deel staat niet cursief deze keer xd)

Walging tekende zich op zijn gezicht toen Lilith over zijn vader begon en bovendien doodleuk vermeldde dat hij sprekend op hem leek. Natuurlijk kende ze hem, want kom op; wie binnen die wereld kende Rennan niet? “Ik lijk niet op hem.” Gromde Luke zacht, meer voor hemzelf. Zijn blik concentreerde zich op een willekeurig punt in de verte. Hij snoof toen Lilith zijn vader een ‘vriendelijke man’ noemde. Ja, tuurlijk, ongeveer even vriendelijk als een pitbull met een agressieprobleem was hij. Maar vergeleken bij hem, was die pitbull nog zachtaardig.
“En de verloren prins zit nu vlak naast me. Het verbaast me dat je niet in zijn voetsporen wilt volgen. Al die macht die je zou kunnen krijgen.” Lispelde Lilith verder. Ze wist wel hoe ze hem het bloed onder de nagels vandaag moest krijgen, zeg. Maar waarom bleef ze hem dan toch intrigeren...?
Uit en niets boorde zijn blik zich weer in de hare, maar dit keer was deze duister en ondoorgrondelijk, alsof ze een andere kant van hem naar boven had gehaald. “Mijn vader is dood voor mij. Macht interesseert me niet en ik zie het al helemaal niet zitten dat er zoveel bloed aan mijn handen kleeft, als bij mijn vader.” Luke beet op zijn onderlip. “Zoveel bloed... Ik zou er haast in verdrinken…” En daarmee eindigde dit gespreksonderwerp. Zijn hele lichaam straalde uit dat hij het er absoluut niet meer over wilde hebben. Echt niet dat Lilith deze zwakke plek van hem zou misbruiken. Die kans gaf hij haar niet.

Even later, op het dak, wachtte Luke nog steeds of Lilith hem zou volgen. Hij stak de handen in de zakken van zijn jas. Het was een frisse herfstdag. Zijn ogen gleden over de omringde zee van daken.
“Zeg me eens Luke, waar haal jij de gedachten vandaan dat ik het product zou willen ruilen.” Liet Liliths stem hem opschrikken.
Langzaam draaide Luke zich naar haar toe. “Nou, ten eerste…” Met één omhoog geschoten wenkbrauw en een halve grijns, kreeg zijn gezicht een eigenwijze uitdrukking. “je bent me hierheen gevolgd.” Eén hand kwam weer tevoorschijn uit zijn jaszak en reikte naar Liliths wang. “Dat kan twee dingen betekenen; 1. je wilt een deal sluiten,” hij zweeg even en raakte kort haar wang met twee vingers aan. Het was een voorzichtige streling. Puur bedoeld om haar uit te dagen. Langzaam boog zijn hoofd iets voorover. “of 2. Je wilt iets anders van me…” alleen al door zijn verleidende toon en zoete woorden was het overduidelijk wat hij met het ‘iets anders’ bedoelde. “En ik kan je alvast verklappen:…als het tweede is wat je wilt…” Luke kwam nog iets dichterbij, zodat hij zijn lippen weer bij haar oor kon hangen. “zal ik je zeker niet teleurstellen. Ik houd ook wel van een beetje…ruig.” Een aanstekelijk lachje verliet zijn keel. Met slechts half gespeelde lust nam hij haar hierna in zich op; zijn ogen gleden even langs haar hele lichaam. Waarna hij zich weer iets naar achter boog en zijn hand terugtrok.

Meteen was het Lilith op gevallen hoe hij haar walgend aankeek. Een licht geamuseerde grijns sierde haar lippen. Zijn reactie was grappig te bezien. Nu wist ze iets van hem. Iets dat ze tegen hem zou kunnen gebruiken. Niet voor chantage, maar gewoon als hij haar op de zenuwen heeft gewerkt zou ze wel iets kunnen verzinnen om zijn plezier tot stoppen te zetten. Gewoon iets over zijn vader vertellen. Simpeler kan het niet   . Lilith had eerlijk gezegt wel geluk dat haar ouders nog samen waren, en een goeie relatie hadden met hun dochter. Er waren inderdaad wel minder gelukkige kinderen die totaal niet overeen kwamen met hun ouders. Luke was er al sinds een van. Dat kon ze nu al zo zien. Het was trouwens ook niet moeilijk aan zijn gedrag te zien.

Had ze meedelijden met hem? Nee. Heeft ze snel medelijden met iemand? Simpel, nee. ‘Ik lijk niet op hem.’ Zwijgend liet ze hem uitrazen. Ontkennen dat ze niet op elkaar leken qua uiterlijk en gedrag. Zo zou iedereen antwoorden als ze iets tegen hun ouders hadden. Zelf Lilith zou zo reageren. De jonge dame kon het niet laten om verder over zijn vader te praten. Gewoon om hem te irriteren. Dit was trouwens niet de payback van dat hij haar had laten wachten. Nee, de payback gaat duidelijk zichtbaar zijn wanneer het gebeurd. Nieuwsgierig keek ze hem terug recht aan achter dat hij haar zijn andere kant toont. Een duistere. En dan zegt hij dat hij niet op zijn vader leek. Deze blik had ze nochtans wel lichtjes Rennan ook gezien. “Mijn vader is dood voor mij. Macht interesseert me niet en ik zie het al helemaal niet zitten dat er zoveel bloed aan mijn handen kleeft, als bij mijn vader’ stil keek ze hem rustig aan. ‘Zoveel bloed… Ik zou er haast in verdrinken’ Nog iets dat ze heeft ontdekt van Luke. Hij mag zich dan wel groot voor doen. Maar ze kon nu al zien dat hij het niet zo op doden had.



Ze nam haar tijd voordat ze wel degelijk naar boven ging. Als het niet aan haar nieuwsgierigheid had gelegen dan had ze hem gewoon daar laten wachten. Maar omdat ze benieuwd was ging ze uiteindelijk die brandtrap toch op om dan stilletjes naar hem toe te gaan. En te praten om haar aanwezigheid bekend te maken voor hem. Nog was hij lichtjes opgeschrokken, wat er voor zorgde dat de lichte grijns op haar lippen lichtjes verbreden. ‘Nou, ten eerste..Je bent me hierheen gevolgd’ Lili bleef stil staan wanneer hij kort haar wang aanraakte met twee vingers. ‘Dat kan twee dingen betekenen. 1 je wilt een deal sluiten’ Wat zou zijn tweede gedachte zijn, al had ze al een idee wat dat zou kunnen zijn. ‘ Of 2 Je wilt iets anders van me..’ Haar grijns werd nog breder dan eerst. Het wa zo te raden wat hij in gedachten had. Heerlijke gedachten. ‘en ik kan je alvast verklappen… als het tweede is wat je wilt..’ Ze bevochtigde lichtjes haar lippen als ze zijn adem weer over haar huid voelde strelen.’ Ik zal je zeker niet teleurstellen. Ik houd ook wel van een beetje… ruig’ Lachend schudde ze haar hoofd. Haar armen sloeg ze rond zijn nek om hem tegen haar te houden in plaats van hem te laten terugtrekken.’ Hm, ik had zo het stillaan wel al door, dat je dat type was ‘ ze bijt plagend op zijn oorlel. Haar ene hand wrijft ondertussen over zijn borstkas, terwijl de andere hand in zijn haren verstrengeld. ‘ Maar wie zegt er dat je gelijk hebt over conclusie 2. Misschien ben ik hier alleen maar voor de 1 ste’ Eigenlijk was het geen van beide. Was haar nieuwsgierigheid gewoon te sterk. Maar het kon ook voor beide zijn geweest.