Simpel gezegd verveelde ik me. Al vanaf het moment dat ik mijn ogen vanochtend opendeed, was verveling mijn schaduw en hyperheid mijn verderf. Het was een combinatie niet geheel onbekend bij mij, noch mijn omgeving. Meestal kon ik mezelf uren zoet houden met het spelen en maken van muziek, maar mijn lichaam kriebelde en ik moest vandaag beweging hebben. Beide mijn vaders waren er hier snel genoeg op in gegaan en vroegen me vrijwel meteen of ik even de stad in wou duiken om brood te halen. Vanzelfsprekend probeerde ik dit klusje op mijn zus Kristina af te schuiven. Geheel tevergeefs natuurlijk, want deze was blijkbaar in de vroegte van de ochtend op stap gegaan met vrienden. Het is dus met lichte tegenzin en een diepe zucht dat ik korte tijd na het voorstel het geld van mijn vader aanneem en mij uit de voeten richting de stad maak.

Ik besluit tegen het nemen van de fiets en zou ook liever niet de metro nemen. Echter weet ik beter als geen ander dat mijn vaders alleen het beste brood willen en die vond je nu eenmaal in een kleine bakkerij in Oldbay. En dit, helaas, was nu eenmaal te ver om geheel te voet heen te lopen. Zo is het dus dat een metroreis later ik mij in Oldbay bevind. En nog een kleine tien minuten later loop ik met vier broden, (drie van de vier bruin tijgerbrood, want my god, yummy), terug richting het station.

Het is op dit moment dat ik vanuit mijn ooghoeken iemand zie shapeshiften in een wat afgelegen steegje. Ik houd abrupt halt en kijk hoe de rat? cavia? muis? hamster? stil, stiekem en vliegensvlug zich een weg in een nabij gelegen café maakt. Ik leg mijn hoofd in verwarring wat schuin. Waarom zou een shapeshifter, in shapeshiftervorm, stiekem een wat overduidelijk een warlockcafé is, willen binnendringen? Was het een dief? Een rebel? Of wellicht geheel wat anders? Nieuwsgierigheid word me de baas en ik sla het steegje in. De broden leg ik ergens tegen een muur, uit het zicht, alvorens ik shapeshift in mijn kattenvorm.

Als ik in de keuken ben, ben ik uiterst voorzichtig met uit het zicht blijven. Mijn vaders zouden ver van blij zijn als ze wisten waar ik mee bezig was. Ik houd de, wat ik nu zie als een hamster nauwkeurig in de gaten en zie tot mijn ontzetting dat hij begint te knabbelen aan een  cake. Was dat niet diefstal? Of op z’n minst een vorm van ongedierte.. uhm.. ongedierteren? Plots hoor ik het geluid van wat klinkt als een boze kok. Deze gedachten is nog niet eens volledig gevormd voor de hamster op hoge vaart begint te sprinten. Geruisloos volg ik het scenario mee het café in, waar ik zie dat de hamster op het punt staat geslagen te worden door een bezem. Mijn oren en snorharen schieten naar voren, net zoals mijn lichaam. In enkele sprongen ben ik bij de hamster en grijp ik het diertjes nekvel tussen mijn tanden zonder halt te houden en sprint ik vluchtig terug de keuken in. De kok was duidelijk geschrokken door mijn plotse verschijning, maar had zich ook snel weer herpakt en rende nu zo snel zijn benen hem konden dragen woest achter mij en de hamster aan. Behendig spring ik het aanrecht op en wurm ik mijn lichaam tussen een openstaande ruit heen en spring ik buiten weer op de grond. Enkele tellen later vliegt de achterdeur met een klap open, een kwade kok in de deurpost. Tegen deze tijd ben ik echter al lang en breed een ander zijsteegje in gesprint. Als ik zeker weet dat de kust veilig is laat ik het beestje rustig op de grond zakken, de nare smaak van knaagdier op mijn tong.