De gangen van de academie waren leeg en naast het geluid van af en toe een deur die open en dicht ging was het stil. De hoge muren, marmeren vloer en reusachtige ramen waren omgeven door magie, een magie die al het geluid wist buiten te houden. Met name geluid van buiten of eventuele lawaai van de lokalen, minder storende geluiden zoals zacht gepraat van de leerlingen of dus deuren, werden echter niet gefilterd. En dat was ook een van de voornaamste redenen waarom ze nooit hakken aandeed naar de academie, het getik dat als enige de stilte verbrak, maakte haar altijd gek. Uiteraard gaven de meeste leerlingen daar niet om, waarom zouden ze ook, ze gaven meer om hun uiterlijk. Ze was dol op haar leerlingen, maar soms kon ze wel hun nek omdraaien. Vooral op de dagen dat ze de presentie van iedere leerling moest checken, sommigen kwamen met de meest onbenullige smoesjes. En sommigen probeerde het niet eens goed te praten, van die leerlingen snapte ze niet waarom ze überhaupt nog hierheen gingen. Net zoals iedere school of academie kostte het geld om hierheen te gaan. Verspilling..

Met een lijst met namen in haar handen en een pen, ging Hyeri ieder lokaal af om de leerlingen die ongeoorloofd verzuimd hadden uit de klas te pikken. Van diegene met een geloofwaardige reden, schreef ze niks op het papier, van de andere die al meerdere keren verzuimd hadden of een hele slechte smoes hadden, noteerde ze het achter hun namen. Die zou ze later nog een keer bij haar roepen. Aan de ene kant vond ze het wel oké om even niet les te geven en dit doen, maar aan de andere kant kon het ook vermoeiend zijn. En nog voordat ze een andere lokaal in kon gaan zag ze een figuur door de gang slenteren. Ze zuchtte, toch niet weer zo'n geval. Leerlingen konden nu niet in de gang rondlopen, overal was er nu les tenzij hij/zij naar het toilet moest, maar die was helaas de andere kant op. Dan zal ze deze klas later doen, ze liep naar de persoon toe die haar schijnbaar nog niet had opgemerkt. 'Hey, heb je nu geen les?' Vroeg ze als nog met een glimlach, misschien was de persoon ziek en wilde die naar huis gaan, dat kan ook. Niet iedere leerling probeerde te spijbelen, maar ze had er genoeg gezien dat ze het toch niet helemaal vertrouwde.

Achter zich hoorde ze een deur opengaan, ze wendde haar blik van de leerling af om een bekend gezicht te zien. Het was een van haar eigen leerlingen. 'Je moet vandaag nog je werkstuk inleveren.' Sprak ze de leerling grijnzend toe, wanneer die geschrokken opkeek en enigszins betrapt. Ze kon duidelijk van zijn gezicht aflezen dat hij het vergeten was. Hij knikte enkel en sjeesde de twee voorbij richting het toilet. Even volgde haar ogen de jongen, waarna ze wederom haar blik weer op de leerling voor zich richtte.

De jongeman voor haar draaide er niet omheen. [i]’Nee.’[/b] Was zijn directe antwoord en gewend aan het werken met jonge mensen had ze zo’n antwoord niet verwacht. Ze was bereid om een lang excuus aan te horen die je al van mijlenver kon aanvoelen dat het gelogen was. Hij vervolgde zijn antwoord, een antwoord die naast zijn directe ‘nee’ al genoeg weggaf. Het was niet eens een excuus, het was een feit, want nu ze de jongen beter bekeek, herkende ze hem inderdaad niet. Even kantelde ze haar hoofd, haar ogen half dichtknijpend. Wacht, misschien toch wel. Hyeri had een vaag beeld in haar hoofd dat ze hem eerder had gezien. Wellicht niet in levende lijve, maar misschien op een foto? ’Zeker weten? Volgens mij heb ik jou eerder gezien,’ dacht ze als het ware hard op. In de hoop dat hij misschien zou meedenken of een verklaring zou kunnen geven. Hij zou ook nog een oud leerling kunnen zijn of zelfs iemand die hier gewerkt zou kunnen hebben. Geabsorbeerd in haar eigen gedachten had ze de sigaret in de vingers van de jongen niet eens opgemerkt. Zonde, niet dat het veel zin had om er nu een afkeurende opmerking te maken. Het zou toch geen verschil meer maken, ze wilde niet eens nadenken met hoeveel sigaretten hij zijn longen al had ‘gekweld’. Bovendien wisten de meeste rokers al wat voor een risico zo begingen. ’Die mag je van mij buiten opsteken.’ Een kleine glimlach had er op haar lippen gevormd, terwijl ze zijn hand vastpakte met de sigaret en aansteker en die terug in zijn jaszak plaatste. En met die aanraking verspreidde ze haar magie als het ware over zijn lichaam, zodat het tijdelijk zonder dat hij het echter merkte zijn magie kon blokkeren. Tenzij hij het dus probeerde te gebruiken, het was gewoon uit voorzorg, mocht hij als nog gewelddadig worden. Niet dat ze had van hem verwachtte, maar uiterlijk kon bedriegen.

Haar blik volgde de duim van de jongen. En achter hem kon ze nog de leerling nog zien lopen. Met een kleine grijns had ze geknikt. ’Nee, klopt, met hem moet ik nog een appeltje schillen.’ Een deur die verderop openging, schudde haar enigszins uit haar gedachten. Ze moest eigenlijk haar rondje afmaken, ze kon alleen moeilijk deze jongen zonder toezicht achterlaten. ’Laten we anders naar het binnenhof gaan.’ Dat was tenminste nog op het terrein van de academie, maar in ieder geval buiten. Dan kon de jongen ook ongestoord zijn sigaretje opsteken. Ze had zich omgedraaid en gaf hem een duwtje in de rug in de goede richting. Pas wanneer hij was gaan lopen, begon ze ook te lopen. ’Maar, als je dus niet hier op de academie zit, wat doe je hier dan?’ Ondertussen terwijl ze liepen gaf ze richtingen aan om de jongen naar de binnenhof te begeleiden. De academie was groot en ze had het al vaak genoeg meegemaakt dat ze een verdwaalde leerling vond of dat ze in de eerste paar dagen ook nog aan mensen moest vragen waar ze heen moest. De deur die naar de binnenhof leidde was aan het eind van redelijk lange gang en door de grote deur kon je het groen al zien. Normaal is binnenhof gesloten tijdens de lessen om te voorkomen dat leerlingen die misschien een vrij uur hebben, hier gaan hangen. De jongeman liet ze eerst gaan voordat ze zelf de binnenhof betrad en de deur achter zich sloot. De binnenhof was redelijk groot maar in verhouding met de academie nog best klein eigenlijk. Het was aangelegd met kleine kiezelsteentjes en vier oppervlakten met groen gras en in het midden een klein fonteintje. Eromheen stonden vier houtenbankjes die in de pauzes in de meeste gevallen altijd in beslag waren genomen. Er waren ook een paar klaslokalen die aan het binnenhof lagen, door de ramen kon je dan zowel de leerlingen als de leraren zien. Hyeri koos een willekeurig bankje uit om te gaan zitten, ze had naast haar geklopt als teken dat de jongen daar kon gaan zitten, mocht hij dat willen.

De verklaring of antwoord die hij gaf op haar vraag was redelijk logisch. Of ja het klonk nogal logisch, natuurlijk zag je zoveel mensen in de stad. En Hyeri had inderdaad een selectief geheugen, gezichten vergat ze nooit. Maar namen onthouden daarentegen was een probleem waarmee ze haar hele leven al kampt. Daarom kon ze geen naam plaatsen bij de wellicht niet-vreemde jongeman. Toch gaf het antwoord haar geen voldoening, ze had liever iets anders gehoord. Iets dat een duidelijker verklaring kon geven en niet een algemeen iets. Ach, zoveel deed het er ook niet toe. Al wist ze dat dit aan haar zal blijven knagen totdat ze het echt wist. Wat ze wel wist, was dat de jongen een sarcastisch type was. Met nadruk op sarcastisch, dus niet zozeer cynisch. Wanneer hij grapte of een opmerking maakte die gemeen opgevat zou kunnen worden, glimlachte hij, weliswaar kalm of maar een beetje. Zo kon ze hem enigszins peilen en op deze eerste indruk afgaand, leek hij geen kwade bedoelingen te hebben. Gelukkig was hij geen vervelende, brutale leerling met snappy opmerkingen of iets dergelijks. Dat was iets waar ze een gruwelijke hekel aan had en zo’n geval kwam ze maar al te vaak tegen hier. En dan vooral de dames konden er iets van, alsof het een wedstrijdje ‘wie-het-meest-bitchy-kan-reageren’ was. Het was een verademing om een kalme vreemdeling tegen te komen. Hij stribbelde niet tegen wanneer ze een suggestie maakte om naar het binnenhof te gaan. Of wanneer ze hem nota bene ongevraagd aanraakte. En iedere vraag had hij wel eerlijk geantwoord, zonder eromheen te draaien, gewoon to the point. Dat was waarschijnlijk ook een van de voornaamste redenen waarom ze hem ook vriendelijk behandelde. Mensen die zomaar de academie inkwamen werden eigenlijk niet gewaardeerd en soms zonder pardon buiten gezet. Ze behoorde sowieso al niet bij die type docenten, maar als het moet, deed ze het zonder twijfel. Ze keek daarom ook niet vreemd op wanneer collega’s die hen passeerden, een strenge blik op de vreemdeling naast haar wierpen. Hij leek het niet op te merken aangezien hij aan het woord was. ’Niet het type dat naar school gaat zo te horen?’ Grijnsde ze kort.

Wanneer hij op het bankje ging zitten, voelde ze de blikken van de leerlingen in haar rug branden als het ware. Die waren natuurlijk nieuwsgierig naar het nieuwe gezicht naast haar. Sommigen begonnen zelfs te wijzen en Hyeri had terug gewezen, alleen naar de desbetreffende docent in de klas. Als gebaar dat ze moesten opletten in plaats van uit het raam te kijken. Het corrigerende gebaar was gelukkig genoeg en de verschillende kopjes draaiden gauw weg van het raam. Een kleine glimlach lag op haar lippen, terwijl ze zich weer tot de jongen wendde. ’Hyeri, aangenaam. De lijst in haar hand had ze op haar schoot neergelegd, zodat ze haar nu vrije rechterhand naar hem kon uitsteken. ’En, ja, waarschijnlijk heb ik je in de stad gezien.’ Kwam ze nog terug op zijn enigszins vragende antwoord. ’Ik onthoud gezichten altijd beter dan namen of waar ik mensen gezien heb.’ Legde ze uit, niet dat hij ernaar gevraagd had. Maar ze voelde enige drang omdat erbij te vertellen. Zijn vraag kwam niet helemaal onverwacht en het was ook niet echt een opvallende vraag. Ze had hem wel vaker gehoord met variaties echter. Even tuitte ze haar lippen, nadenkend over een antwoord dat te begrijpen was. ’Niet per se leuk, maar dat ‘achter de broek aan zitten’ hoort bij het vak. Ik vind het lesgeven en het begeleiden van de studenten leuk. Haar ogen waren gericht op de leerlingen die in het lokaal zaten. Ze vond het ook gewoon leuk om met de studenten te werken, niet iedereen werkte altijd goed mee. Maar wanneer ze dat wel deden en enthousiast dan kon ze echt van haar vak houden. En zeker zeven van de tien keer deden ze dat ook. Verrassend, maar misschien waren Warlock studenten iets ijveriger. Ijveriger om te leren over hun magie en geschiedenis. ’En hoe mag ik jou noemen? De studenten zijn nogal nieuwsgierig naar jou, dus ik moet ze dadelijk wel kunnen vertellen hoe je heet. Anders krijg je die studenten zelf over je heen.’ Haar mondhoeken hadden zich weer opgekruld tot een speelse grijns. Ze kende haar klas door en door. En stuk voor stuk waren ze verschrikkelijk nieuwsgierig naar ieder nieuw gezicht in de academie. Zelfs al gingen die mensen niet naar de academie.