Welkom op Kaechan RPG, dé online rpg waar je een warlock of een shapeshifter kunt zijn. Sluit je aan bij Family Trees of ga zelf op onderzoek uit in Griffinbeach, Soulsilver, Woodley of Oldbrook.
Hij sprong met gemak van de grond naar de hangende brandladdr van het hoge gebouw en deed niet erg veel moete om in stilte naar boven te gaan. Matt's versleten converse tikten op de sporten van de ladder en zijn handen omklemden stevig het verroeste ijzer. Hij vloekte even in stilte toen hij zag dat twee sporten misten maar na even getwijfeld te hebben trok de kerel zich op en zette zijn voeten op de eerstvolgende sport. Even verloor hij zijn evenwicht maar hij kon zich nog net vasthouden. Hij zag de rand van het redelijk hoge gebouw eindelijk opdoemen en met een opgeluchte zucht trok Matt zich op de rand. Direct haalde hij een sigaret uit zijn zak en stak die aan. Ja, hij was een kettingroker, maar hij had er geen probleem mee. Dat iemand vond dat hij een slechte adem had maakte hem niet uit. Hij keek naar het vlammetje dat hij boven zijn aansteker liet dansen en wierp daarna een blik op de donkere hemel die volgestopt was met sterren en een volle maan. Met een grom trok hij zijn benen het gebouw op en liep een eind verder, naar het midden toe. in de verte zag hij vuurwerk in de lucht maar zelf de vrolijke kleuren en het gejoel van de mensen die onder aan het gebouw stonden te kijken naar de show konden zijn humeur niet verbeteren. De blonde jongeman gooide zijn jas op de kiezels die op het dak lagen. Wie legde er nu kiezel op een gebouw? Achja. Hij nam een trek van zijn sigaret en blies de rook uit waarna hij zuchtte. Hij haalde uit zijn rugzak die hij bij zijn jas gegooid had een blok papier en een pen en begon te knabbelen op de achterkant. Hij voelde zich zo verlaten en alleen maar toch voelde hij zich op zijn gemak. Haast gelukkig. Hmm. I'm not like them but I can pretend, schreef hij op het blad en keek naar het vuurwerk wat hem opschrok. "The sun is gone but I have a light. The day is done but I'm having fun. Het buitenbeentje van de Vicious familie nam nog een trek van zijn sigaret en keek naar de rook die opging in de lucht rondom hem. I think I'm dumb or maybe just happy. Think I'm just happy, think I'm just happy, think I'm just happy. Hij wreef zijn haar aan één kant achter zijn oor en staarde naar het rommelig blad. I feel so sad, a feeling no one gets? I drink and smoke because my heart is broke? Nee, allemaal niet! Maar dat laatste klonk wel ... My heart is broke but I have some glue. Help me inhale and mend it with you. We'll float around and hang out on clouds, then we'll come down and have a hangover. Have a hangover, have a hangover, have a hangover. Toen gooide hij de blok op zijn jas en schudde zijn hoofd. nee, hij was hier zo klaar mee. Hij krabde aan zijn pols en nam weer een trek van zijn sigaret met een uitdrukking op zijn gezicht die zowel zei dat hij high als moe was.
Zich klein hebbend gemaakt van de kou liep Frances door de straten van Wolfston heen. Het was kouder dan ze gedacht had aangezien ze haar jas thuis had laten liggen. Ze was namelijk al de hele dag weg van huis en overdag viel de temperatuur mee, het kon zelfs oplopen tot 15 °C had ze gelezen op het weerbericht. Maar s'nachts was het behoorlijk koud, waar ze dus achter was gekomen. Met een diepe zucht besloot Frances maar verder te lopen om goed om zich heen te kijken, ze kon zich toch wel ergens opwarmen hier?
Na nog een poosje gelopen te hebben hoorde ze in de verte keiharde muziek gevolgd door vuurwerk. Geschrokken zette Frances enkele stappen achteruit en keek naar de vrolijke kleurtjes in de lucht die een voor een allemaal kapot knalde. Met grote ogen vol bewondering en schrik keek ze naar het vuurwerkspektakel dat zich verderop afspeelde, wat een gedoe allemaal voor een concert. Diep zuchtend wendde ze haar blik af om nog eens goed om zich heen te kijken het pakje sigaretten uit haar broekzak pakkend. Behendig pakte ze er eentje uit om het aan te steken en er een flinke trek van te nemen.
Plots viel haar blik op een schim die op het dak van een gebouw zat, wat deed hij/zij daar? Nieuwsgierig keek Frances diegene aan van onder het gebouw af om nog een trek van haar sigaret te nemen. Ineens werd de donkere hemel weer verlicht door het vuurwerk waardoor ze de persoon beter kon zien. Hij had blond haar en een beginnende baard voor zover ze vanaf hier kon zien. Aandachtig kneep ze haar ogen tot spleetjes en nam de persoon die daar zat nogmaals goed in zich op. Wacht eens even? Geschrokken liet ze haar sigaret op de grond vallen om de persoon met open mond aan te staren van onder het gebouw af. De man die daar zat leek verdacht veel op haar vader, zag ze geesten ofzo?
"I'm so happy 'cause today I found my friends, they're in my head, I'm so ugly, but that's OK 'cause so are you."
Hij had de blok met tekst weggegooid, naar zijn jas, en keek naar het vuurwerk terwijl hij weer een trek nam van de sigaret. In de straat naast het gbouw hoorde hij voetstappen, maar die verdwenen zo nu en dan doordat ze overstemd werden door het lawaai van het vuurwerk en de feestende mensen. Waarom was er zelfs vuurwerk? Matt blies de rook uit via een mondhoek en merkte dat de voetsappen verdwenen leken. Of stond de persoon stil? Als het politie was hing hij, want hij mocht niet op het gebouw zitten. Hij had al eerder een opmerking gekregen erover. De jongeman hees zich op en liep langzaam naar de rand van het gebouw. Daar ging hij zitten met zijn benen over de rand bungelend en keek naar onder. Daar stond een persoon. Maar geen flik, dat zag je zo. Ze had haar sigaret op de grond laten vallen. De blonde man nam een trek, blies de rook uit en toen het meisje niets zei zuchte hij geïrriteerd. Ze keek hem toch aan? Had hij wat van haar aan? "What the fuck are you doing?" riep hij naar haar met een ongeïnteresseerde toon in zijn stem. Wat hij zich vooral afvroeg is waarom ze haar sigaret op de grond liet liggen. Die dingen kosten geld, ze waren verrevan goedkoop. "You dropped your cigarette", zei hij toen terwijl hij zijn blauwe ogen op het ding hield. Hij kon net vanaf het gebouw zien dat het een sigaret was maar haar gezicht kon hij niet goed zien. Met een verveelde houding haalde hij de sigaret uit zijn mond en keek ernaar. Jasses, het was nog maar een mini peuk. Hij duwde 'm uit tegen zijn schoenzool en gooide de peuk naar onder. Toen trok hij zijn benen terug het gebouw op en liep naar zijn jas en spullen. Hij duwde zijn schrijfblok en pen in de rugzak en zijn jas legde hij over zijn schouder. En dan liep hij naar de brandtrap. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was gooide hij de jas en de rugzak naar onder en met een smak vielen die op de grond. Meneer Vicious nam de sporten vast en kroop behendig terug naar onder. De ontbrekende sporten kon hij nu handig overslaan en zijn voeten vonden vaste grond. Hij nam zijn prullen en liep nar het meisje toe. Ergens vond hij dat ze op hem leek. Tsk, dat kon niet, hij was uniek. De kerel raapte haar sigaret op en keek ernaar. Toen schokschouderde hij en stak hij hem in zijn mond. Als zij hem neergooide dan was dat haar probleem. Hij nam iedere kans die hij had om gratis sigaretten te krijgen. Hij liet zijn blauwe ogen langs haar af glijden maar keek haar toen in de ogen aan. Wat was dit nu weer? "Hi", zei hij tegen haar en rekte de 'ai' overdreven lang. Vervolgens blies hij weer rook uit.
Met een diepe verwarde frons keek ze naar de jongen die op het dak zat. Ze was haar sigaret vergeten die ze zonet had laten vallen en had alleen maar oog voor hem. Ze vond het echt eng, was het haar vader? Dat kon toch niet? Toen der persoon in beweging kwam schrok ze waardoor ze enkele stappen achteruit zette, h-hij was dus echt, toch? "What the fuck are you doing?" riep de onbekende verder naar haar waardoor ze slikte. "Ehm.." Antwoorden ze zachtjes, onhoorbaar voor hem. Dit was echt raar... Ze was eigenlijk nog maar in de war dan geschrokken van haar ontdekking. "You dropped your cigarette" sprak de jongen verder waardoor Frances gelijk naar de grond keek, owhja shit. "Whatever." Mompelde ze droog en haalde haar schouders op om weer terug naar boven te kijken, wacht waar was hij naartoe?
Met grote ogen zocht ze het gebouw af en hoorde ven later het kraken van traptreden en een klap op de grond. Was hij er nou vanaf gevallen? Nieuwsgierig keek ze de kant op van het geluid en zag hem even later naar haar toe lopen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was pakte hij haar sigaret van de grond en stak hem in zijn eigen bakkes, fijn die was ze dus kwijt. Bijtend op haar onderlip keek ze de jongen aan die echt té veel op haar vader, Kurt Cobain, leek. "Hi" vervolgde hij verder om vervolgens de rook uit te blazen, recht in haar gezicht. Zelf had ze er geen last van omdat ze de geur gewend was. Met haar blauwe ogen keek ze recht terug in zijn ogen, die precies dezelfde kleur hadden. "Hey." Mompelde ze terug en slikte niet goed wetend wat ze nou moest zeggen. "Je lijkt echt veel op mijn vader Kurt Cobain..." begon ze en keek hem nogsteeds aan, awkward. "Wat is je naam?" Voegde ze er snel aan toe en nam hem nogmaals goed in zich op. Ze moest echt zeker weten dat ze niet compleet van het padje af was.
Hij was van het gebouw af gekropen en was bij de jongedame gaan staan die hem nog steeds aankeek alsof hij een levende geest was of iets dergelijks. Natuurlijk wist hij niet hoe kort hij bij de waarheid zat door dat te denken. Hi begroette haar en blies de rook uit. Ze keek hem aan en hij keek haar aan en Matt wist dat hij dit eeuwen vol kon houden als ze wou. "Hey", zei ze terug en hij trok even een mondhoek op in een soort glimlachje. "Je lijkt echt veel op mijn vader Kurt Cobain..." Hij knipperde even met zijn ogen en schokschouderde toen. Hij had ooit wel eens van die naam gehoord maar hij kon zich er geen gezicht bij voor de geest halen. Wel, luisterend naar haar woorden kon hij zijn eigen gezicht inbeelden bij de naam. "Wat is je naam?" Hij nam nog een trek van haar sigaret en wreef door zijn haar met de andere hand. "Kurt Cobain, natuurlijk", antwoorde hij alsof het normaal was. "Louise, ik ben je vader", zei hij dramatisch. Nee, hij was haar vader niet en ze heette waarschijnlijk ook helemaal niet Louise. Als hij nu meer geweten had over die Kurt gozer dan kon hij misschien haar naam raden maar hij had geen idee hoe ze kon heten. "Nee, ik ben Matt Vicious. En in de wereld lopen zeven mensen rond die erg op je lijken dus ja." Hij blies de rook weg en probeerde het dit keer niet recht in haar gezicht te doen. "Het spijt me heel erg maar ik heb enkel misschien één keer van je vader zijn naam gehoord. Maar het klinkt wel goed. Beter dan Matt Vicious." Hij lachte even. "Ik doop me nu Kurt Cobain." Zo, dat was beslist. Geen Matt Vicious meer voor hem. Hij was nu Kurt Cobain en iedereen mocht het horen, het deed hem niets. "En hoe heet jij dan?" vroeg hij nu op zijn beurt terwijl hij weer een trek van de sigaret haalde. Bad habits don't suit you maar Kurt hield van zijn slechte gewoontes.
Vol verwachting keek Frances de jongen aan waar ze nogsteeds geen naam van wist. "Wat is je naam?" Had ze aan hem gevraagd en zag hoe de jongen nogmaals een trek van háár sigaret nam. "Kurt Cobain, natuurlijk" sprak de jongen waardoor Frances verstijfde en hem ongeloofwaardig aankeek. Was ze nou echt gek geworden? "Louise, ik ben je vader", vervolgde 'Kurt' dramatisch waardoor ze fronste. "Neem je me nou in de zeik?" Antwoorden ze bot terug het echt geen leuke grap van hem vindend. "Nee, ik ben Matt Vicious. En in de wereld lopen zeven mensen rond die erg op je lijken dus ja." antwoorden hij vervolgens waardoor Frances zich wat ontspande. Zie je wel, ze was niet gek geworden, hij nam haar dus duidelijk wel in de zeik.
Zich nu wat meer op haar gemak voelend ging ze op in het 'gesprek' tussen hun beide. "Het spijt me heel erg maar ik heb enkel misschien één keer van je vader zijn naam gehoord. Maar het klinkt wel goed. Beter dan Matt Vicious." begon de jongen -die dus blijkbaar Matt- heette. "Ik doop me nu Kurt Cobain." vervolgde hij beslist waardoor Frances hem helemaal in de war aankeek, what in hell was zijn probleem? "Je hebt het recht niet je zo te noemen." Ging ze in de tegenaanval het er echt niet mee eens zijn. "Je weet niet wie het is maar toch vernoem je je naar hem?" Vervolgde ze in een diepe frons, wat was het toch een raar ventje.
"En hoe heet jij dan?" vroeg hij verder aan haar. "Frances, Frances Cobain." Antwoorden ze serieus terug nadruk leggend op "Cobain".
Ze vroeg om zijn naam en hij antwoorde dat hij Kurt Cobain heette. Ze leek er van te schrikken. "Louise, ik ben je vader", zei hij en de jongedame fronste toen. "Neem je me nou in de zeik?" Hij knikte vrolijk ook al had ze bot geklonken. Maar toen zei hij toch maar dat hij Matt Vicious heette, eerlijk genoeg, ze mocht zijn echte naam ook wel weten. De blonde kerel zei dat hij zich Kurt Cobain doopte. De dame leek er verward door en Kurt grijnsde even kort maar al gauw keek hij weer heel serieus. "Je hebt het recht niet je zo te noemen." Hij keek op naar haar en rolde met zijn ogen. Hij had dat recht zeker. Hij vond dat hij dat recht had. "Je weet niet wie het is maar toch vernoem je je naar hem?" "Nee", antwoorde hij meteen. "Nee", zei hij nog een keer. "Ik vernoem me niet naar hem. Ik noem me gewoon hetzelfde omdat hij kennelijk op mij lijkt. Of ik op hem." Hij vroeg haar wat haar naam was. "Frances, Frances Cobain." De nadruk op haar achternaam deed hem haar even droogjes aankijken voor hij een trek nam en de sigaret op de grond smeet. Hij plantte zijn voet er op en duwde h'm uit. "Okay, Frances Cobain", zei hij, de rook terwijl uitblazend en ook overdreven de nadruk te leggen op haar achternaam. Hij scande haar gelaat even met zijn ogen en wreef nog een keer door zijn haar. Zijn vingers bleven er net niet in vast steken. Hij moest het echt een keer wassen, het was zo vettig. En hij moest zijn haar ook nog een keer bijverven, hij begon een bruine uitgroei te krijgen waardoor hij er nog verwaarloosder uitzag. Hij streek even over zijn stoppelbaard en zuchte toen. "Dus je loopt hier door een straat, ziet mij, vind dat ik op je vader lijk en kijkt verward doordat ik me dezelfde naam geef als je vader. En nu verwacht je wat van mij? Dat ik ga doen alsof ik je vader ben en zeg dat ik je gemist heb?" Hij trok een mondhoek op. "Laat me je pa eens ontmoeten, hij lijkt me een toffe kerel", zei hij. Hoe moest hij weten dat die al overleden was? Kurt kneep zijn ogen even half dicht en keek afwachtend naar Frances. Was dit allemaal een droom? Want dit was gewoon te vaag om realtiteit te zijn.
Nadat de jongen zich als Kurt Cobain had gedoopt vond Frances dat dit de druppel was. Ze was het er totaal niet mee eens en trok vragend een wenkbrauw op. "Je weet niet wie het is maar toch vernoem je je naar hem?" vroeg ze helemaal in de war aan Matt. "Nee", sprak Matt vrijwel meteen waarna al snel nog een 'nee' volgde. "Ik vernoem me niet naar hem. Ik noem me gewoon hetzelfde omdat hij kennelijk op mij lijkt. Of ik op hem." sprak hij droog verder. Hoofdschuddend keek Frances naar hem, geen zin hebbend om hierop terug te antwoorden. Het gesprek tussen beide was veel te verwarrend, of nog beter gezegd-, een misverstand.
Ze beantwoordde zijn vraag over haar naam waarna ze serieus naar Matt keek, no way dat ze hem Kurt ging noemen. "Okay, Frances Cobain" antwoorden hij terug ook de nadruk leggend op de achternaam. Net toen ze wat wilde terugzeggen onderbrak hij haar. "Dus je loopt hier door een straat, ziet mij, vind dat ik op je vader lijk en kijkt verward doordat ik me dezelfde naam geef als je vader. En nu verwacht je wat van mij? Dat ik ga doen alsof ik je vader ben en zeg dat ik je gemist heb?" vroeg hij. "Nee dat hoef je niet te doen hoor." Snoof ze gekwetst terug het echt niet leuk vindend hoe hij haar zo in de zeik nam, klootzak. "Laat me je pa eens ontmoeten, hij lijkt me een toffe kerel" ging hij door. Auw, dat kwam hard aan. Bijtend op haar onderlip keek Frances naar de grond, dit kwam echt veel te hard aan. "Die is dood..." Mompelde ze zacht om moeilijk adem te halen, shit. "Nee Frances nou niet gaan huilen, wees sterk voor jezelf" sprak ze zichzelf mentaal toe proberend haar tranen in te houden.
"Dus je loopt hier door een straat, ziet mij, vind dat ik op je vader lijk en kijkt verward doordat ik me dezelfde naam geef als je vader. En nu verwacht je wat van mij? Dat ik ga doen alsof ik je vader ben en zeg dat ik je gemist heb?" vroeg hij Frances. "Nee dat hoef je niet te doen hoor", snoof ze. Oké, duidelijk. Kurt schokschouderde even. Hij vroeg haar of hij haar vader een keer kon ontmoeten en meteen merkte hij dat hij wat vekreerd gezegd had door de reactie die hij erop kreeg. Ze keek naar de grond en beet op haar lip? Dit zat mis. "Die is dood..." mompelde de jongedame. De blonde kerel keek ook even naar de grond waarbij hij langzaam met zijn ogen knipperde. "Oh", zei hij en keek weer op naar Frances. Hij besloot dat iets zeggen het alleen maar erger zou maken en of ze nu wou of niet, hij zette een stap naar voren en sloeg zijn armen even om het meisje heen. "Het spijt me", zei hij, en zette toen een stap naar achteren. Beschaamd keek hij even weg en besloot dat hij zodra hij tijd had dingen ging opzoeken over haar vader, dat was wel eerlijk genoeg. Hij besloot te proberen om haar af te leiden van wat hij gezegd had. "Ga je mee op het dak zitten? Dan geef ik je ook nog een sigaret terug."
Ze was duidelijk overstuur geraakt toen hij aan haar gevraagd had of hij haar vader een keer kon ontmoeten. "Die is dood..." antwoordde ze uiteindelijk met een gigantische brok in haar keel die verraden dat ze op het punt stond om in tranen uit te barsten. "Oh" hoorde ze Matt zeggen waardoor ze ruw haar tranen probeerde weg te vegen, ze wilde hem met haar verdriet niet lastig vallen. "Het spijt me", sprak hij en sloeg der armen om haar heen wat haar een fijn kalmerend gevoel gaf. "Het geeft niet." Antwoorden ze zachtjes en veegde nog wat tranen weg toen hij haar los had gelaten. Ze moest toegeven dat die knuffel van net haar echt goed had gedaan.
"Ga je mee op het dak zitten? Dan geef ik je ook nog een sigaret terug." vroeg Matt aan haar om het onderwerp te veranderen. God thanks dat hij niet verder ging vragen. "Graag. Sprak ze, blij zijn dat ie het onderwerp had veranderd en bovendien had ze echt afleiding nodig nu.
Hij verontschuldigde zich en sloeg zijn armen even om haar heen om haar te kalmeren. "Het geeft niet", antwoorde ze terwijl hij een stap naar achteren deed en keek hoe ze wat tranen wegveegde. Hij probeerde handig van onderwerp te veranderen door te vragen of ze mee op het dak wou gaan zitten, dan zou hij haar een sigaret terug geven. "Graag." Hij glimlachte even en liep terug naar de brandladder toe mt zijn spullen op zijn rug en over zijn schouder. Voor de tweede keer die dag kroop hij via de sporten omhoog.
Hij legde zijn spullen weer neer op de plek waar hij ze eerst had liggen en op dat moment schoot er weer een vuurwerkpijl de lucht in die daar uiteen spatte in vele kleurslierten. Kurt keek er even in stilte naar en haalde toen een sigaret uit zijn zak die hij aan Frances overhandigde. Hij nam er ook één voor zichzelf en stak die aan. Hij gooide zijn aansteker naar Frances. Er stond 'burn out' in gekrast en de originele witte kleur was meer grauwgrijs geworden ondertussen. Hij zette de sigaret tussen zijn lippen en keek Frances aan. Met een vloeiende beweging draaide hij zich om naar zijn rugzak en nam terwijl een trek van zijn sigaret. Hij blies de rook uit terwijl hij zijn schrijfblok uit zijn rugzak viste en er een blad uitscheurde wat hij vervolgens opkreukelde en in zijn tas duwde. Het was de tekst die hij opgeschreven had omdat het niet eerlijk was. Hij had de tekst niet bedacht, het was gewoon een tekst die in zijn hoofd speelde en hij besefte nu dat het Nirvana lyrics geweest was. Nu hij meer bij zijn positieven begon te komen besefte hij dat hij toch iets meer wist over Nirvana en Frances' vader, maar hij besloot er niets over te zeggen. Hij wist wel niet dat haar vader dood was. De blonde kerel gritste een potlood uit de blok en legde het op het blad papier terwijl hij nog een trek nam. Hij blies de rook uit en keek toen weer naar het meisje. Hij besloot te wachten op of zij wat zou zeggen of niet.
Zwak glimlachend door haar tranen keek ze naar Matt om hem naar de brandtrap te volgen. Was het wel veilig en toegestaan om op het dak te gaan zitten, ach who cares? Nadat Kurt naar boven was geklommen via de trap zette ze voorzichtig een voet op een van de sporten om met haar handen de trap zelf goed vast te pakken. Man, het was echt enger dan het leek. Voorzichtig klom Frances naar boven om zichzelf op het dak te hijsen blij zijn dat ze niet gevallen was.
Net toen ze op het dak zat hoorde ze een knal waar ze even van schrok maar weer ontspande toen ze doorhad dat het vuurwerk was. Met een zwakke glimlach keek ze naar Matt en liep naar hem toe. Al snel kreeg ze een sigaret in haar handen gedrukt waarna er een grijns op haar lippen ontstond. "Dankje." Antwoorden ze en stak hem aan met zijn aansteker om er een trek van te nemen de rook na een paar seconden uitblazend. Heerlijk. Met een glimlach gaf ze de aansteker terug aan Matt om naast hem plaats te nemen.
"Schrijf je liedjes?" Vroeg ze nieuwsgierig doelend op het notitieboekje dat hij vast had. Hij had er zonet een blaadje vanaf gescheurd, mocht ze niet zien wat hij allemaal schreef? Nieuwsgierig keek ze naar zijn tas maar hield zich in, als hij het niet wilde was daar waarschijnlijk een goede reden voor. "Mag ik niet zien wat je allemaal schrijft?" Vroeg ze en nam nog een trek van haar sigaret om Matt met een scheve grijns aan te kijken zich nu duidelijk meer op haar gemak voelend.
Hij had Frances een sigaret en een aansteker toegestoken. "Dankje", zei ze met een grijns. Kurt glimlachte even naar haar en nam nog een trek van zijn sigaret. "Schrijf je liedjes?" Hij keek op. "Mmhm", mompelde hij terwijl hij met zijn hoofd knikte. Ja, hij schreef liedjes maar dat blad dat hij er uit gescheurd had was niet van hem. "Mag ik niet zien wat je allemaal schrijft?" Hij schokschouderde en nam het uitgescheurde dag uit zijn tas. Hij stak de hoek in brand met de aansteker en net voor het hele blad was opgebrand, en zijn vingers dus ook, liet hij los waardoor het brandende blad opging in de lucht. Hij glimlachte even kort. "Jawel, maar niet die. Niemand mag die te lezen." Op de achterkant van het blad had ook nog wat te persoonlijke dingen gestaan die hij niet wou delen met iemand. Hij overhandigde haar zijn schrift. "Er staat niet veel speciaal in, gewoon wat teksten, bedenksels, tekeningen en gitaarakkoorden", zei hij met een kleine glimlach. Hij nam een trek van zijn sigaret en blies de rook uit terwijl hij zich op zijn rug achterover liet vallen en naar de hemel keek. "Maar het laatste dat ik erin geschreven heb dateert van een maand geleden ofwat, de laatste tijd heb ik geen zin om te denken." Hij wreef zijn blonde haar voor zijn ogen weg en liet zijn hoofd schuin vallen zodat hij Frances aan kon kijken. Het was nu al even stil en Kurt vermoedde dat het vuurwerk nu ondertussen wel al afgelopen was. Gelukkig, als het op vuurwerk aankwam was hij echt een huisdier, hij had er een hekel aan en was er haast bang van. Hij hield de sigaret tussen zijn vingers terwijl hij zijn schrift in de gater hield. 'This is not a diary, dear diary' stond er lelijk op de voorkant op gekribbeld, en op ongeveer iedere bladzijde ondertekende hij ook wel met dat zinnetje. Het was een typisch kenmerk aan het schrift. "Zoals ik al zei, niet veel speciaal."
Ze was samen met Matt het dak opgeklommen wat achteraf niet zo'n goed idee bleek te zijn. Het was donker en je kon niet goed zien waar je liep, stel je voor dat je zal vallen. Nieuwsgierig liep ze naar Matt toe en ging naast hem zitten om naar het boekje te kijken. "Schrijf je liedjes?" vroeg ze aan Matt waarna ze hem aankeek. "Mmhm", antwoorden hij mompelend terug. Was dat nou een ja of een nee? Blijkbaar een ja, aangezien hij er nog bij knikte. Glimlachend keek ze hem aan om nog een trek te nemen van haar sigaret kijkend naar het verkreukelde blaadje. "Mag ik niet zien wat je allemaal schrijft?" vroeg ze nieuwsgierig en wilde het blaadje oppakken zich ent op het laatste moment bedenkend. Misschien wilde hij niet dat ze het zag, waarschijnlijk was daar een goede reden voor. "Jawel, maar niet die. Niemand mag die te lezen." sprak Matt waarna Frances knikte. "Owh okay." Antwoorden ze mompelend er maar niet door naar vragend dan.
Niet veel later kreeg ze zijn blokje in haar handen gedrukt die hij niet wou delen met iemand. Hij overhandigde haar zijn schrift. "Er staat niet veel speciaal in, gewoon wat teksten, bedenksels, tekeningen en gitaarakkoorden" sprak hij. "Dus je speelt gitaar." Sprak ze met een glimlach hem aankijkend. "Als je ooit een concert geef ofzo sta ik op de eerste rij." Greens ze naar hem, als hij talent had wilde ze wel een keer horen hoe hij zong en/ speelde. met een glimlach bladerde ze door het boekje heen en mompelde zacht wat woorden die hij had opgeschreven.
Ondertussen was Matt op zijn rug gaan liggen en keek haar aan, waarschijnlijk wachtend op wat ze erover ging zeggen. Net toen ze commentaar wilde geven op de lyrics van zijn muziek begon Matt weer met praten. "Zoals ik al zei, niet veel speciaal." sprak hij alsof het helemaal niks was. "Ben je gek geworden? Je hebt talent man." Antwoorden ze en bladerde verder. Sommige teksten sloegen nergens op, maar dat vond ze juist weer zo leuk aan hetgene wat hij schreef.
"Dus je speelt gitaar." Hij knikte. "Yep", zei hij en liet de 'p' poppen. Hij speelde nu al een tijdje, sinds zijn tienerjaren ongeveer, maar hij vond zelf niet echt dat hij speciaal goed kon spelen, ofzo. "Als je ooit een concert geef ofzo sta ik op de eerste rij." Hij glimlachte even. Dat iemand zo iets zei vond hij ergens diep in zijn lelijke hart wel leuk, het bewees dat er mensen toch een damn gaven om anderen. Hij keek naar Frances terwijl ze door zijn schrift bladerde en mompelde. Ondertussen was hij gaan liggen en keek haar aan waarbij hij zei dat het niets speciaal was. "Ben je gek geworden? Je hebt talent man." Ze bladerde verder en Kurt rolde zijn ogen nu weg van haar. Ach, als zij dat dacht. "Tsk", mompelde hij, misschien zelf licht gevleid dat ze vond dat hij talent had. Zo iets hoorde hij nu eenmaal niet iedere dag. De blonde man ging weer recht zitten. Hij tikte tegen zijn sigaret waardoor er wat as vanaf vloog. "Al dat talent hebben is, dan weet ik niet wat Green Day, Soundgarden, Sonic Youth en dergelijke hebben, hoor. Dat is pas talent." Hij maakte er geen geheim van dat hij sommige bands als grote idiolen beschoudde. Hij nam een trek van zijn sigaret en blies de rook uit waarna hij de peuk uitduwde en het dak af pleurde. Hij had nu wel genoeg gerookt, vond hij. Straks deed hij er wel mee verder.
"Wel, concerten geven staat nog niet direct op het programma", lachte hij toen. "Maar je kan wel een privéconcert krijgen, ooit." Hij grijnsde even vriendelijk om te laten zien dat het een echt aanbod was.
"Dus je speelt gitaar." antwoorden Frances toen hij het had over gitaar akkoorden. "Yep" sprak Matt waardoor ze schreef greens, het was geen vraag, maar goed nu had ze zekerheid. "Als je ooit een concert geef ofzo sta ik op de eerste rij." antwoorden ze serieus terug, natuurlijk wilde ze daar bij zijn. Zijn lyrics vond ze echt geweldig en hij speelde gitaar, misschien kon hij ook wel goed zingen. Wie weet.
Aandachtig las ze verder in zijn notitieboekje met een enthousiaste uitdrukking op haar gezicht. Ze vond dat hij talent had, dat was zeker. Maar toen ze het ten sprake bracht hoorde ze dat hij daar anders over dacht, jammer... Onschuldig keek Frances naar Matt die met zijn sigaret bezig was. Met een glimlach keek Frances toe om zelf nog een trek te nemen zijn notitieboekje terugleggend op zijn jas. Hij deed alsof hij niet veel om het boekje gaf, maar stiekem wist Frances dat het wel zo was. "Al dat talent hebben is, dan weet ik niet wat Green Day, Soundgarden, Sonic Youth en dergelijke hebben, hoor. Dat is pas talent." sprak Matt waardoor Frances zuchtte en daardoor ook gelijk de rook uitblies. "Die zijn goed. Maar dan zeg maar gevorderd goed. Ik vind de teksten die je schrijft leuk, het gaat tenminste niet over seks zoals de meeste muziek van tegenwoordig nu.." Antwoorden ze met een schuin hoofd Matt aankijkend in zijn blauwe ogen. Persoonlijk vond ze de muziek van nu echt vreselijk, het was een en al elektronische shit.
"Wel, concerten geven staat nog niet direct op het programma", lachte de jongen waardoor Frances een zielig pruillipje liet zien. Awhh, ze wilde hem zo graag een keertje horen gitaarspelen en misschien nog zingen... "Maar je kan wel een privéconcert krijgen, ooit." sprak hij gelijk verder waardoor het pruillipje bij Frances gelijk plaatsmaakte voor een big smile. "Deal." Sprak ze en stak droog der hand uit met een lach.
"Die zijn goed. Maar dan zeg maar gevorderd goed. Ik vind de teksten die je schrijft leuk, het gaat tenminste niet over seks zoals de meeste muziek van tegenwoordig nu.." antwoorde ze en de kerel grimaste even terwijl hij knikte. "Muziek deze dagen is nauwelijks nog muziek te noemen", stemde hij in. "Wel, concerten geven staat nog niet direct op het programma", lachte de jongen en Frances trok een pruillip. "Maar je kan wel een privéconcert krijgen, ooit", zei hij daarna. Het pruillipje werd een grote glimlach. "Deal." Ze stak haar hand uit en die schudde hij. Beelde hij het zich nu in of trilde ze? "Heb je het koud?" vroeg hij haar en zonder op antwoord te wachten gaf hij haar zijn jas. "Weet je, ik heb nog een beter idee dan hier op dit koude dak te zitten. Ik weet dat je me werkelijk net kent maar kom mee naar mijn appartement. Dan krijg je meteen je privé concert." Hij lachte even licht gegeneerd omdat het zo dubbel overkwam.
Toen hij met beide voeten op de grond stond keek hij even om naar Frances en glimlachte even. Al zijn spullen had hij wéér een keer bijeen geraapt en hij wreef even over zijn voorhoofd. "Het is niet zo ver wandelen, maar een minuut of tien, denk ik zo." Hij begon te wandelen en wreef zijn haar terug voor zijn oren. Hij was het beu om het erachter geduwd te houden. Dat haatte hij zowieso al.
Zijn appartement kwam in zicht en hij wees erop. "Daar is het", zei hij. Het was één van de vervallen blokken maar het was betaalbaar dus goed genoeg! De blonde kerel opende de deur en liet Frances en zichzelf binnen. Hij sloot de deur achter zich en liep de trappen op naar de derde verdieping. Daar opende hij weer een deur en nu waren ze in zijn appartement. De muren hingen vol vocht- en vetvlekken. Ze waren weggewerkt door lelijke en iets mooiere graffitietekeningen. "Welkom", lachte hij zonder zich echt te schamen voor zijn huis. Op een stoel lag zijn gitaar en op de tafel lagen een hoop plectrums, liedteksten, tabs, akkoorden opgekrabbeld op papier en een oude krant.
Hij stemde ermee in over de muziek van tegenwoordig wat Fances fijn vond, tegenwoordig was het bijna alleen maar elektrische troep in plaats van coole gitaarsolo's. "Wel, concerten geven staat nog niet direct op het programma" sprak Matt waarna ze een zielig pruillipje liet zien. "Maar je kan wel een privéconcert krijgen, ooit" vervolgde hij snel waardoor het pruillipje snel werd vervangen door een big smile. "Deal." Sprak ze en schudde zijn hand. "Heb je het koud?" hoorde ze Matt ineens zeggen, waarschijnlijk was haar hand dus ijskoud. ''Ehm-.' Voordat ze haar zin kon afmaken kreeg ze zijn ajs in haar handen gedrukt. "Bedankt." antwoorden ze lief en trok zijn jas aan. "Weet je, ik heb nog een beter idee dan hier op dit koude dak te zitten. Ik weet dat je me werkelijk net kent maar kom mee naar mijn appartement. Dan krijg je meteen je privé concert." sprak hij waarna Frances hem verbaasd aankeek. Owhja het privé concert, natuurlijk. "Natuurlijk ga ik mee" Sprak ze en stond op om naar de brandladder toe te lopen.
Onhandig klom ze achter Matt de ladderaf om hem aan te kijken toen ze eenmaal weer op de grond stond. Ze had een beetje hoogtevrees, dus het was sowieso prettiger voor haar om op de grond te blijven. "Het is niet zo ver wandelen, maar een minuut of tien, denk ik zo." Kort knikte Frances om achter de jongen aan te lopen haar handen in zijn jaszakken stoppend.
"Daar is het" hoorde ze Matt zeggen en liep met hem mee naar een van de gebouwen die op instortten leek, was hij niet bang om hier te wonen? Ach, veel maakte het Frances niet uit, ze was zelf ook niet stinkend rijk so. Met een zwakke glimlach volgde ze Matt naar binnen en keek om zich heen. "Welkom" sprak Matt met een lach terwijl Frances ondertussen zijn jas uit trok en die aan de kapstok hing. Glimlachend kwam ze teruggelopen en liet haar blik vallen op zijn gitaar, waarschijnlijk was zijn gitaar het duurste object uit het hele huis.
"Deal", zei ze en ze schudde zijn hand. De blonde man vroeg of ze het koud had omdat hij vond dat het zo leek. "Ehm-" begon Frances maar Kurt had haar al onderbroken door zijn jas aan haar te geven. "Bedankt." Ze trok zijn jas en en hij maakte met wegwerpgebaar terwijl hij glimlachte. "Weet je, ik heb nog een beter idee dan hier op dit koude dak te zitten. Ik weet dat je me werkelijk net kent maar kom mee naar mijn appartement. Dan krijg je meteen je privé concert", zei Kurt en hij merkte dat Frances even licht verbaasd aankeek. Nu ja, de 'licht' kon ook wel weg gelaten worden. Had ze gedacht dat hij zijn belofte niet na ging komen? "Natuurlijk ga ik mee." Toen gingen ze naar de brandladder.
-Timeskip naar z'n appartement omdat het kan-
Hij had naar het appartement gewezen toen het opdoemde en liep samen met de jongedame verder naar de gebouwen. Ze gingen binnen en Kurt opende toen ook zijn deur van zijn appartementje. Een lelijk ding maar hij was er graag op z'n eentje dus waarom ook niet? Frances hing zijn jas op de kapstok. De kerel glimlachte terug toen ze naar hem toe liep. "Sorry voor de vreselijke stank hier", verontschuldige hij zich toen. Het was een beetje mistig in het appartement door rook die opgestapeld hing. Sigaretten rook en rook die van alluminiumfolie af gekomen was door heroïne te verhitten. Shit, dat had hij best al eerder opgeruimd. Kurt liep naar het raam en zette dat open zodat de rook weg zou gaan. Hij keek het meisje aan. "Zet je maar ergens, als je wilt." Hij glimlachte even en liep naar zijn koelkast die vol stickers en magneten hing. "Wil je iets drinken? Ik heb frisdrank en acohol", bood hij aan. Hij wachtte even op antwoord en liep toen terug naar Frances. Hij zette het(/de) glas(/glazen) op tafel en pakte zijn gitaar op. Hij zich in kleermakerszit zakken. "Verwacht er niet te veel van", zei Kurt opnieuw en voelde hoe zijn hartslag versneld was. Hij zong en speelde normaal niet echt voor publiek. Hij schraapte zijn keel en begon Stomachaches te spelen, een liedje dat hij een tijd geleden geschreven had. Het ging over de buikpijn die hij om de zoveel tijd zo vreselijk fel had. Met een lichte trilling in zijn stem zong hij de tekst en speelde terwijl het nummer uit. Toen het af was keek hij op naar Frances. Stiekem was hij wel benieuwd naar haar reactie.
OOC: Stomachaches is een album van Frank Iero maar doe alsof het een nummr van Matt/Kurt is x'D
Ze was zojuist met een bijna vreemde meegegaan, niet zo'n slim idee eigenlijk. Maar Frances vertrouwde Matt wel tot nu toe en hij had haar een privé concert beloofd, natuurlijk wilde ze dat niet missen.
Samen liepen ze naar het gebouw toe dat op instortten leek volgens haar. Was het niet gevaarlijk om hier te wonen? Stel er wordt een feestje op de bovenverdieping gehouden, zak je dan niet door de vloer heen recht een andere kamer binnen? Nee, ze vond het maar niks. Maar klagen kon ze ook niet aangezien ze zelf ook niet de rijkste persoon op aarde was.
Met een zwakke glimlach liep ze met Matt mee om zijn woning binnen te treden. Nieuwsgierig keek ze om zich heen om zijn jas aan de kapstok te hangen. "Sorry voor de vreselijke stank hier" verontschuldigde Matt zichzelf waarna Frances haar schouders ophaalde. "Ik rook zelf ook, ik heb er geen last van." Sprak ze met een scheve grijns en keek naar zijn gitaar. Het was echt een mooi ding, maar het aanraken deed ze niet. Ze was zo onhandig dat ze het ding waarschijnlijk weer op de grond zou laten vallen... "Zet je maar ergens, als je wilt." sprak de jongen waarna hij naar de keuken liep. Met een plof liet ze zich in een van de versleten zetels vallen om om zich heen te kijken. Het was een klein appartementje maar je had ook geen gigantisch huis nodig als je alleen woonde, het was duurder en bovendien had je er alleen maar last van. "Wil je iets drinken? Ik heb frisdrank en alcohol" riep Matt vanaf de keuken. "Doe maar frisdrank." Sprak ze, ze had echt geen zin om dronken te worden waar hij bij zat. Dat zou gewoon veel te gênant zijn voor woorden.
Toen de jongen terug kwam gelopen met de glazen nam ze die van haar aan om een slok te nemen. Hmm.. "Bedankt." glimlachte ze en zette ze het glas terug op tafel om Matt aan te kijken die ondertussen zijn gitaar al had gepakt. "Verwacht er niet te veel van" sprak de jongen. "Geloof me dat doe ik wel." Sprak ze plagend met een grinnik om goed te gaan zitten in die zetel, hem ondertussen vol verwachting aankijkend.
Toen hij de eerste snaren aansloeg was ze doodstil en luisterde goed naar de tekst die hij zong. Het ging over een vreselijke buikpijn, misschien was het zijn buikpijn of die van een ander maar de lyrics sprak haar echt aan. Hoe hij dit alles in een liedje had weten te stoppen... Glimlachend luisterde Frances naar het liedje en klapte in haar handen toen hij de laatste snaren had aangeslagen. 'Man dat was a-w-e-s-o-m-e." sprak ze met een glimlach een nadruk leggend op het woord 'awesome'. Misschien vond hij het maar niks maar van Frances mocht hij weten dat hij talent had en zo door moest gaan.
"Bedankt", glimlachte ze toen ze haar het drinken voorzette. Hij glimlachte kort terug. "Verwacht er niet te veel van", zei hij tegen haar waarop zei antwoordde: "Geloof me dat doe ik wel." Hij stak zijn tong naar haar uit toen ze grinnikte. God, niet dat die uitspraak er voor zorgde dat hij zich relacter voelde, hoor! Hij nam zijn gitaar en begon één van z'n nummers te spelen. Ze klapte toen het lied eindigde. 'Man dat was a-w-e-s-o-m-e." Hij rolde even lachend met zijn ogen en stemde zijn gitaar wat bij om niet naar haar te moeten kijken. Hij haatte het als hij gecomplimenteerd werd. De nadruk op awesome hoefde echt niet, zo fantastisch was hij helemaal niet. "Ach ja, overdrijf niet zo", lachte hij stil. Hij sloeg nog een paar snaren aan en gritste toen een sigaret van de salontafel af. Die stak hij aan en nam er direct een trek van. Zoals al eerder gezegd, hij was een kettingroker en hij voelde zich nerveus dus dan werd het zelf nog erger. Hij blies de rook uit en sloeg nog een keer wat snaren aan. Hij speelde een paar akkoorden van Where Did You Sleep Last Night maar hield er mee op omdat hij het vervolg niet meer echt kon. Hij schakelde om naar Zombie. Dat kon hij blindelings spelen, dan kon hij terwijl Frances nog aankijken. "Kan jij zingen, gitaar spelen of iets dergelijks?" vroeg hij. Hij wachtte even. "Ik kan wat drummen, gitaar spelen en zingen maar niet al te goed." Hij lachte even en sloeg zijn haar achteruit. Hij nam nog een trek van de sigaret en keek glimlachend naar de dame.
"Verwacht er niet te veel van" sprak Matt waardoor Frances hem met een frons aankeek. "Geloof me dat doe ik wel." Grinnikte ze lachend naar Matt die zijn tong uitstak en zij de hare terug uitstak. Wat een kleuter was hij zeg. Glimlachend keek ze toe en hield haar mond toen hij begon met spelen om goed naar de tekst te luisteren. Het ging over buikpijn, misschien van hem of van iemand anders waar hij om gaf. Toen hij klaar was applaudisseerde ze voor hem. 'Man dat was a-w-e-s-o-m-e."' Sprak ze met een glimlach om naar Matt te kijken die zijn gitaar aan het stemmen was. "Ach ja, overdrijf niet zo" antwoorden hij terug naar haar waardoor ze met haar ogen rolde. Tsk, eigenwijs was ie zeker.
Toen hij niks meer tegen haar zei pakte ze haar glas van tafel en nam nog een slok van haar drinken om het even alter weer terug te zetten op tafel. Snel liet ze haar tong over haar lippen glijden en keek op toen Matt nog een paar snaren aansloeg. Ging hij nog een liedje zingen? Glimlachend keek ze toe hoe hij het liedje Zombie van The Cranberries begon te spelen, natuurlijk kende ze dat liedje. "Kan jij zingen, gitaar spelen of iets dergelijks?" vroeg hij aan haar waarna ze knikte. "Toevallig..." Begon ze haar zin en stopte even om hem in spanning te houden. "Ik speel ook gitaar." Greens ze. "Ik kan wat drummen, gitaar spelen en zingen maar niet al te goed." vervolgde de jongen verder. "Ik zing er graag ook bij, maar niet dat ik het kan." Antwoorden ze terug en zette een pokerface op om vervolgens in lachen uit te barsten op het moment even een binnenpretje hebbend.
"Kan jij zingen, gitaar spelen of iets dergelijks?" vroeg hij aan haar. Ze antwoorde erop door te knikken. "Toevallig..." Hij keek haar aan met een afwachtende blik in zijn ogen. "Ik speel ook gitaar." Hij knikte en glimlachte even. Meisjes die gitaar konden spelen vond hij altijd awesome. Ook al speelden ze dan Old McDonald Had A Farm, een vrouw met een gitaar is en blijft een vrouw met een gitaar. "Ik kan wat drummen, gitaar spelen en zingen maar niet al te goed", zei Kurt zelf. "Ik zing er graag ook bij, maar niet dat ik het kan." Hij lachte even kort. "Niet zo zwart-wit denken, je zingt vast veel beter dan je denkt", zei hij en legde een hand over de snaren om ze stil te krijgen. Hij stak de gitaar naar haar uit. "Laat wat horen", zei hij met een glimlach. "Alsjeblieft", voegde hij er met een grijns aan toe. De 'alsjeblieft' had meer geklonken als 'alsjubliehiehieft' om te benadrukken dat ze echt absoluut wat voor moest doen. Hij boog zich naar de tafel toe en nam zijn flesje bier eraf om een slok te nemen en daarna een trek van zijn sigaret.
Matt had haar gevraagd of ze een muziekinstrument bespeelde. "Toevallig..." begon ze haar zin maar stopte even om hem in afwachting te houden. Met een grijns vervolgde ze haar zin "Ik speel ook gitaar." Glimlachend keek ze Matt aan die terug glimlachte en vervolgens opsomde wat hij allemaal kon. Ze had inderdaad gehoord dat hij kon zingen maar dat van het drummen wist ze niet. "Ik zing er graag ook bij, maar niet dat ik het kan." sprak Frances verder waarna ze een raar gezicht trok. Ze hoorde Matt lachen en keek hem aan. "Niet zo zwart-wit denken, je zingt vast veel beter dan je denkt" sprak Matt wat haar zenuwachtig liet glimlachen, zal wel. Verrast keek ze op toen Matt zijn gitaar naar haar uit stak. Nee... Hij wilde toch niet dat ze ging spelen? "Laat wat horen" sprak de jongen waardoor Frances hem aankeek en toen weer terug keek naar de gitaar. "Laat wat horen" voegde hij er onderhand smekend bij waardoor ze die gitaar voorzichtig aannam. "Vooruit." antwoorden ze met een zenuwachtig lachje.
Snel haalde ze diep adem om eerst wat snaren aan te slaan, vervolgens overschakelend naar American Idiot van Greenday. Geconcentreerd speelde ze de intro om zenuwachtig het begin van het eerste couplet te zingen "Don't wanna be an American idiot." Zong ze zachtjes, maar veel tijd had ze niet om na te denken aangezien het liedje nogal snel was. Ze speelde en zong de intro, het eerste couplet en het refrein. Naarmate ze verder in het liedje was voelde ze zich wat meer op haar gemak waardoor ze al wat harder en duidelijker zong. Toen het einde van het refrein kwam schakelde ze over om een stukje van het liedje Sweet Dreams te spelen. Het was van Marilyn Manson iemand die ze echt geweldig vond. Geconcentreerd zong ze en speelde wat van het liedje om uiteindelijk te stoppen en Matt afwachtend aan te kijken. Dit was de eerste keer dat ze wat voor iemand zong/speelde aangezien ze altijd alleen oefende.
Toen ze de gitaar overnam glimlachte hij even tevreden, ook al leek ze wat onzeker. "Vooruit", zei ze en Kurt lachte haar bemoedigend toe. Ze haalde adem en sloeg wat snaren aan. Kurt liet zijn kaak op zijn hand steunen terwijl hij Frances aankeek. Hij herkende American Idiot waardoor hij moest grijnzen. Hij hield van dat nummer. "Don't wanna be an American idiot." Haar zachte stem was moeilijk hoorbaar maar verrevan slecht. Ze speelde verder en zong ook verder en na een tijd schakelde ze over naar een ander liedje. Hij fronste even en probeerde te bedenken welk lied het was. Ze stopte en nog steeds dacht hij na. "Die laatste was Manson, toch?" vroeg hij in plaats van te applaudiseren. Maar toch begon hij toch te klappen. "Je klonk zelfs niet eens als een valse kat!" zei hij voor de grap. "Nee, je zingt echt goed. We kunnen zelfs een coverband of band opstarten als me willen, hahaha." hij glimlachte even naar haar en nam de gitaar weer over. "Ik heb nog wel een die ik je wil laten horen, maar dan moet je niet te erg op de lyrics letten want die ... Nou, ja, slaat op mijn leven."
Index
za mei 02, 2015 8:51 pm
