De jongen keek haar aan, waarna hij zei: "Nee. Ik ben beide. Vergeet die 'of', ik ben realist én pessimist." Eevy grijnsde en knikte eens. Ze ging er verder niet over argumenteren. Zij vond het best wat hij vond. Zolang hij maar niet ging proberen om Eevy van mening te veranderen. Ze voelde de kijkers van de jongen op haar brandde. Eevy keek hem aan met een neutrale blik. Ze wou geen eens woorden aan de irritatie verspillen die ze voelde. De irritatie verdween echter al snel toen de jongen de conversatie verder zette en vroeg of Eevy dan alles in regenboog kleuren zag. Eevy reageerde erop met; het word toch zwart. "Nee," reageerde de jongen fel. Eevy keek wat verbaasd op, maar daarna fonkelde haar ogen alweer plezierig op. Had ze een gevoelige snaar geraakt? "Het wordt bruin, niet zwart. Je moet zowieso een beetje zwart toevoegen om het zwart te krijgen. Anders wordt het gewoon heel erg donkerbruin." wees de jongen haar op de feiten. Eevy grinnikte. Nonchalant vroeg ze echter al snel of de jongen gitaar speelde. "Nee ik heb dit gewoon als moordwapen bij." ketste hij terug. Eevy grinnikte, waarna ze kort lachte. Een scheve grijns bleef rond haar lippen sieren. "Nou als dat je moordwapen is kan je beter oppassen," reageerde Eevy erop. "It can be very dangerous out here." Haar ogen laaide kort even donker op, waarna ze opnieuw kort lachte en besloot om maar weer een andere houding aan te nemen. Dit keer ging ze zo comfortabel mogelijk liggen op de steen, voor zover dat mogelijk was. Ze keerde zich tot de jongen en begon hem te studeren. Licht trok ze een wenkbrauw op. Haar handen ondersteunde haar hoofd, terwijl haar ijsblauwe kijkers over de jongen heen gleden. "Dus.. mijnheer is snel op zijn teentjes getrapt, speelt gitaar en kan er niet tegen als kleuren verkeerd worden opgevat? Oh en natuurlijk is hij erg pessimistisch én realistisch," concludeerde Eevy en bij haar laatste woorden knipoogde ze eens voor de grap. De welbekende grijns sierde alweer rond haar lippen. Ja. Dit was behoorlijk leuk.

Eevy genoot nog altijd van haar onderonsje met de jongen. Ze wist zijn naam niet eens, laat staan waar hij vandaan kwam of hoe oud hij was. Eevy gokte erop dat hij wat jonger was dan haar. Iets voor de twintig. Het boeide haar vrij weinig. De twee waren nu al niet de beste buddys. Eevy nam nauwelijks iets serieus van de jongen, wat ervoor zorgde dat de jongen zich irriteerde, wat er weer voor zorgde dat Eevy nog minder serieus nam en nog meer plezier kreeg. Ze vond het wel gezellig om zo te praten. Het doodde tenminste wat tijd. Alleen maar dieren doden verveelde ook wel eens. De jongen was niet echt van houding verandert. Hij keek haar nog altijd kil aan en in zijn ogen kon je zien dat hij geïrriteerd was. Het liet Eevy onwijs veel grijnzen. Als hij er een probleem mee had hoorde ze het wel en of ze er wat aan ging doen was onwaarschijnlijk. Ze ging haar gedrag niet veranderen voor vreemde. Eevy besloot haar gedachtes over de jongen maar eens op een rij te zetten en sprak haar gedachtes dan ook uit aan de jongen. De jongen veranderde nog steeds niet van houding. "Ja." zei hij alleen. Opnieuw grinnikte Eevy eens. Dat was simpel. Het leek erop dat hij het 'ik-doe-alsof-ik-niks-voel-maar-eigenlijk-doe-ik-het-wel-spelletje' speelde. Het was een spelletje wat Eevy vroeger ook deed. Bijvoorbeeld wanneer een wolf haar weer eens onderuit haalde als ze weer niet eens op haar hoede was, maar dat heeft haar allemaal geholpen verder in haar leven. Eevy wist natuurlijk ook niet in hoeverre ze gelijk had met haar theorie, maar het maakte haar vrij weinig uit. Ze zou het immers nooit hardop zeggen, wat ervoor zorgde dat ze nooit zeker wist of haar theorie klopte. Het waren alleen maar gedachtes, maar die gedachtes zorgden er wel voor dat de grijns rond haar lippen bleef sieren. "Mevrouw stelt debiele vragen over bijvoorbeeld plectrums en gitaar spelen, kan niet om met kleuren, draagt veel wit en heeft een probleem met een grijns van haar gezicht houden? Duidelijk." concludeerde de jongen nu op zijn beurt. De grijns werd wat groter. "Sorry hoor dat ik geen kast vol kleren heb. Het is nog al moeilijke om andere kleren te vinden in de natuur," sprak Eevy en gaf hiermee aan dat ze in het bos leefde. "Maar meneer, als je mensen haat, waarom ga je dan nog met ze om?" vroeg Eevy nu. Het was een vraag die voor de hand lag en een vraag waarvan ze wist dat de jongen er vast wel een antwoord op had. Hij moest toch een reden hebben om nog steeds bij die schepsels te behoren? Misschien om zijn leeftijd, of omdat hij niet goed voor zichzelf kon zorgen, misschien kon hij zich maar moeilijk redden in z'n uppie. En zo begon Eevy verschillende antwoorden te bedenken.

"Oh." reageerde de jongen alleen maar op de reactie van Eevy. Ze glimlachte eens om te laten merken dat het niks persoonlijks was. Ze had er echt geen moeite mee dat ze in de natuur leefden. Het stond haar heerlijk aan. Eevy keek de jongen aan en vroeg hem vervolgens dan ook waarom hij nog onder de mensen leefden als hij ze haatten. Een stilte volgde. Misschien had ze een gevoelige snaar geraakt. Toch zei Eevy niks en wachtte af. De jongen week zijn blik af naar het water. Eevy bleef hem aankijken. Ze ging er vanuit dat er immers nog wel een antwoord kwam. "Ik ontwijk mensen, snap je?" zei de jongen en keek Eevy vragend aan. Eevy deed niks. Ze snapte dat hij mensen ontweek, maar als hij ze ontweek, waarom was hij dan niet weg gegaan toen Eevy was gekomen? "Maar omdat we allemaal egoïstisch zijn, en behoeften hebben .. We moeten sociale realties hebben met mensen, anders sterven we, weet je," ging de jongen verder en zuchtte, vervolgens wreef hij eens over zijn ogen heen. Nu begreep Eevy dan ook dat ze inderdaad een gevoelige snaar had geraakt. Een steek van schuld gevoel ging door haar heen. Had ze weer heerlijk aan gepakt. "Anders sterven we, ja .. We sterven van eenzaamheid. Plus, ik heb ook buitenlucht nodig, ik kan me opsluiten in mijn appartemantje, ja, ik kan dagenlang op de muren schilderen en tekenen, ik kan wekenlang gitaar spelen en ik kan maanden tekenen op alles wat ik tegenkom, papier, de koelkast, dat zou ik kunnen," vervolgde de jongen en hief zijn schouders eens op. Eevy gaf nog geen reactie. Er was ook geen emotie af te lezen van haar gezicht. Alleen een lichte schuldgevoel lag in haar ogen. Ze probeerde te begrijpen waar zijn verhaal heen ging. Het enige wat ze op dit moment kon doen was een luisterend oor aanreiken. "Maar wat doe ik als mijn potloden op zijn? Als mijn gitaar's snaar springt? Of als de muren zo vol zijn dat ik ze terug wit moeten schilderen? Als mijn papier op is, als mijn eten op is, als mijn sigaretten op zijn? Ga zo maar door. Ik moet buiten komen en mensen onder ogen zien, ik ben verplicht met hen om te gaan." Eevy keek licht op toen een waterige glimlach rond zijn lippen vormde. Het was geen echte glimlach. Het was een glimlach van iemand die diep in de put zat en geen uit weg meer wist. Onhoorbaar zuchtte Eevy eens. Eerder had ze nog wel gedacht de jongen een sterk persoon was, kennelijk niet. "Ik haat ze omdat ze dénken dat ze je kennen. Maar dat doen ze niet. Niemand die het had kunnen voorspellen toen ik een wapen tegen mijn slaap hield." De glimlach vervaagde. Eevy keek kort weg. "They think that they know you, they think that you trust them," hoorde ze hem zeggen. "If my eyes could show my soul, everyone would cry as they see me smile." Eevy richtte haar blik weer op de jongen. Ze zuchtte eens, terwijl ze weer zag hoe een vage glimlach rond zijn lippen sierde. Ze zag hoe de jongen op stond en zijn kleren af veegde. Zijzelf stond ook op en zette een paar passen in zijn richting. "Sorry. Ik moet jou hier niet mee lastigvallen." Eevy zag de twijfel in zijn ogen. Uiteindelijk liet hij zich weer neer vallen en krulde hij zich op. "Fuck it." kwam er nog uit, waarna een stilte volgde. Eevy keek naar het water. Het kalmeerde haar. Ze zette de vele informatie die de jongen haar had gegeven op een rijtje. Kort keek ze achterom naar de jongen. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze kon hem advies geven, maar ze wist niet of hij daar op stond te wachten. Ze kon hem haar verhaal vertellen, maar veel drama zat daar niet in, nou ja voor haar niet. Ze ging uiteindelijk weer naast de jongen zitten. Ze legde haar hoofd neer op haar knieën en keek de jongen schuin aan. "Eevy is de naam," stelde ze zich voor. Ze glimlachte eens, waarna ze weer voor haar uit keek. "Tja.. Wat moet ik hiermee? Ik kan je mijn o zo drama verhaal vertellen. Ik kan je advies geven. Ik kan je zeggen dat je nooit iemand zult vinden die je helemaal kent en je helemaal begrijpt. Ik kan je vertellen dat je altijd alleen zal blijven en alleen zal dood gaan, maar ik twijfel of ik je daarbij mee verder help," begon Eevy en glimlachte lichtjes. Haar humeur was licht omgeslagen. Ze was van plagerig en niet-serieus, naar aardig en medelevend gegaan. Ze herinnerde zich nu echter dat de jongen daar niet op zat te wachten. "Ik als shapeshifter heb het gemakkelijk. Ik heb geen mensen nodig. Ik heb niemand nodig, alleen de natuur. Als je net zo was had ik je graag die kant van de wereld laten zien," zei Eevy en keek de jongen weer aan.

Eevy wist niet echt goed wat ze met al die informatie van hem aan moest. Zelf behoorde ze niet tot zijn verhaal. Ze kende hem nauwelijks. Ze wist niet eens zijn naam! Dus hoe kon ze weten hoe ze hem kon helpen? Eevy twijfelde zelfs nog of ze hem wel wou helpen, maar na dat hele verhaal te hebben gehoord begon er toch wat schuld gevoel zich op te stapelen. Ze had hem dan ook verteld hoe ze erover dacht. Er kwam geen advies of een bemoediging uit, alleen hoe zij erover dacht. Ze hoorde hem wat fluisteren, maar kon het niet verstaan. Ze wou ernaar vragen, maar op dat moment verklaarde de jongen zichzelf. "Ik heb ze nodig omdat ik zonder hen zou sterven. Toch, als zij allemaal weg waren, had ik alles gratis, nam ik het zo mee," grijnsde hij. Eevy keek hem kort aan, waarna ze weer voor haar keek. Haar blik gleed echter al snel weer naar de sigaret die de jongen weer vast had. Hij nam er een paar keer een trekje van, terwijl hij in een sleur van gedachtes belandde. Eevy keek naar de ronk die zijn mond verliet. De geur brandde in haar gevoelige neus. Kort keek ze weg. Ze hoorde hem zuchtten en zag hem glimlachen. Hij leek zo ver weg. Alsof hij al zo diep in een gat zag en er zelf niet uit kon komen. "Ik ben Kailee, trouwens. Noem me maar Kai als je wilt, Eevy." Eevy keek om en knikte kort. Kailee dus. Ze herhaalde de naam een paar keer in haar hoofd zodat ze de naam onthield, waarna ze haar blik weer naar voren richtte. Ze bleef kort stil. Haar gedachtes waren bij Kailee. Hoe was het gekomen dat hij zo diep was gezonken? Eevy's ogen gleden weer richting Kai en voordat ze het besefte zat ze hem aan te staren. Toen ze het besefte vormde een lichte blos op haar wangen door de beschaming die ze voelde. Ze keek weer naar voren. De dag was alweer bijna voorbij. Het begon al te schemeren. Ze voelde erg de drang om Kai te helpen. Maar zij kon er niks aan doen als hij haar niet toe liet. "Wat ga je doen?" vroeg Eevy, nog steeds naar voren kijkend. "Je kan door blijven gaan. Alle pijn verdrukken en je leven leidden totdat iemand dat ontneemt, maar je kan zelf dan ook wel zien dat je alles behalve gelukkig bent." Ze keek hem weer aan. Haar blik was iets serieus. Ze zuchtte eens. "Ik wou dat ik je kon helpen. Maar het is aan jou wat je beslist. Ik kan je vragen om hier te blijven en de tijd te nemen om gewoon te genieten van de natuur, maar dat is aan jou," zei Eevy. Ze stond langzamerhand op en klopte haar kleren weer af. In een blink van een seconden was ze veranderd in een goed gebouwde, sterke en gezonde witte wolvin. Ze keek Kai aan met haar blauwe ogen. Zonder nog iets anders te zeggen ging ze naast hem liggen.

Eevy had genoeg gehad van het mens zijn. Dus besloot ze om in haar vertrouwde gedaante te veranderen en werd ze de welbekende witte wolvin. Het maakte vrijwel weinig uit. Ze kon alsnog praten met hem. Het was iets wat niet alle Shapeshifters konden, je moest het jezelf aanleren. Het duurde bij Eevy dan ook even voordat ze kon praten tegen mensen in haar wolvengedaante, maar na een tijd kon ze het dan toch. Dat was wel ideaal, want zo kon ze alsnog haar conversatie hebben met Kai. Eevy ging naast hem liggen en keek naar het water. De lucht reflecteerde in het water en zorgde voor een mooi zicht. Ze keek kort naar Kai. Ze was benieuwd naar wat hij ging doen. Hij kon alle kanten op gaan. Hij kon ervoor kiezen om terug te gaan of om te blijven. Eevy kon er niets aan doen dan blijven liggen. Voor haar was het zeker dat ze hier de nacht ging door brengen. Ze had er geen problemen mee dat ze alleen zou zijn. Dat was ze immers nog altijd sinds ze de roedel had verlaten. Toch wou ze wel weer eens iemand aan haar zijden hebben als ze ging slapen. Het was gewoon zolang een gewoonte om wolven om haar heen te voelen en nu was er niets anders dan een leegte. Eevy rukte zichzelf weg van die gedachtes en richtte haar kop richting Kai. "Je hoeft niet te helpen, niemand kan helpen, toch bedankt." sprak hij. Eevy knikte eens. Het was de waarheid, maar ze kon het niet verhelpen dat ze het toch graag wou doen. "Kan ik niet hier blijven, ofzo, nu nog de trein naar mijn appartement nemen .. Daar heb ik geen zin in." stelde Kai vast. Een lichte fonkeling was te zien in Eevy haar ogen. Ze liet haar kop weer rustte op haar voorpoten. "Ik blijf gewoon hier." besloot Kai. Eevy knikte opnieuw. Ze wou erop antwoorden, maar toen schoot een bekende geur haar neus binnen. Haar neusvleugels trilde en ze schoot overeind. Ze ging haast beschermend voor Kai staan. De ,voor haar, welbekende wolven kwamen tevoorschijn. Tien wolven in totaal. Haar staart zwiepte eens licht dominant. Ze had die wolven al minstens drie maanden niet meer gezien. Kennelijk hielden ze nog altijd een oogje op Eevy sinds ze was vertrokken. Het verbaasde haar maar weinig. Immers was ze opgeleid om de volgende alfa te worden, maar had dit afgewezen en was op haar uppie weg gegaan. Kort keek ze naar achter naar Kai, waarna haar blik weer ging naar de wolven die op een paar meter afstand van hen stonden. Ze merkte hoe de wolven naar Kai keken. Alsof hij een gevaar was. Ze zag een paar wolven dan ook in een aanval positie staan en een paar gromde bedreigend. Eevy zette een stap richting de wolven en gromde eens. De grom was laag en de bedreiging was duidelijk. Haar lip trok licht omhoog en een rij vlijmscherpe tanden waren te zien. De wolven moesten Kai met rust laten. Punt. Anders zou er bloed gaan vloeien. Opnieuw gromde Eevy en zag nu dan ook dat de wolven wat naar achter deinsde, maar één wolf bleef koppig staan en keek bedreigend naar Kai. Dominant ging Eevy voor de wolf staan en overbrugde zo de laatste afstand dat tussen hen was. Ze herkende de wolf. Het was altijd één geweest die koppig was en niet snel luisterde, totdat er een gevecht was, dan wist hij waar hij stond. De wolf keek Eevy aan en zwiepte eens met zijn staart. Hij daagde haar uit. Eevy gromde opnieuw, gaf hem nog een kans om bij de anderen te gaan staan en te gaan vertrekken, maar hij greep die kans niet. De wolf gromde op zijn beurt en dat was het teken voor Eevy om op de wolf te springen en hem neer te halen. Haar poten drukte hem naar beneden en hielden hem neer op de grond. Haar tanden boorden zich in de huid van de wolf en de roestige smaak van bloed vulde haar bek. De wolf bleef koppig grommen, maar al snel veranderde dat in een zielig gejank. Eevy beet kort door, waarna ze hem losliet en hem nog eens na gromde. De wolf stond op en rende met de rest van de roedel weg. Eevy keek ze kort na, waarna ze haar lippen aflikte en het bloed doorslikte. Ze draaide zich om en besefte nu pas dat Kai er nog steeds stond. "Oh sorry..," sprak ze wat overdondert.

Eevy had de wolven weg gejaagd. Het mocht misschien haar oude roedel zijn, maar ze moesten ook weten wanneer ze moesten oprotten. Ze moesten niet gaan denken dat Eevy constant een babysitter nodig had om voor haar te zorgen. Ze kon prima voor haarzelf zorgen en dat bleek nu ook wel weer, aangezien ze de wolven had kunnen weg jagen. Eevy likte haar lippen en slikte het bloed door. Bij de roestige smaak van bloed besefte ze dat ze niet alleen was. Ze draaide zich om en verontschuldigde zich. Ze had niet zomaar een wolf moeten neer halen en zo moeten toetakelen terwijl Kai er nog bij stond. Het was nou niet echt iets prettigs om te zien. Eevy was het wel gewend. Ze was immers opgegroeid in een roedel en wist hoe je het beste een ander op zijn plaats kon zetten, daarbij wist ze dat de wonden die ze de wolf had aangebracht niet serieus waren en alleen een waarschuwing zou bij blijven. Kai liep naar Eevy toe en legde zijn hand op haar kop neer. Het voelde raar, aangezien dit het eerste fysieke aanraking was die ze voelde van hem. Ze keek dan ook wat verbaasd op. Sowieso voelde het raar om 'geaaid' te worden als een wolf. Het gaf een totaal andere ervaring. Echter bleek Kai dit ook al snel te beseffen en haalde hij zijn hand weer van haar kop af. Eevy keek kort weg. Wist niet goed hoe ze zich erbij moest voelen, maar schoof het allemaal maar weer opzij. "Geeft niet, het is oké." reageerde Kai op de eerder verontschuldiging. Eevy knikte eens en ging zitten. De roestige smaak van bloed lag nog steeds in haar bek en ze vermoedde zo dat dat ook niet snel zo veranderen. Kort keek ze langs Kai heen naar het water, wat er plotseling heel aanlokkelijk uitzag. "Ben jij oké? Wie waren dat?" vroeg Kai op zijn beurt. Hij had alle recht om vragen te stellen, immers moest het voor hem wel wat plotseling voor hem zijn geweest. Niet dat het voor Eevy was gepland, maar zij kon er nog redelijk mee omgaan. Ze keek kort naar achteren waar de roedel net was verdwenen. In de verte hoorde ze nog het gejank. Ze grijnsde lichtjes, waarna ze haar kop weer richtte richting Kai. "Mijn oude roedel, ze houden ervan om op me te passen alsof ik een pup ben," sprak Eevy en grinnikte eens. Ze liep langs Kai heen richting het water. Ze nam er een paar gulzige slokken van en liet de roestige smaak van bloed weg glijden. "En ja alles gaat goed. Ik ben wel wat gewend, " reageerde ze nonchalant en ging weer liggen op de plek waar ze eerder ook had gelegen. Ze wenkte Kai om ook weer te gaan zitten, mits die nog stond. "Maar als je een Warlock bent, welke kracht heb je dan? Kan je daar niks mee doen?" vroeg Eevy en ging zo weer verder op het onderwerp van hun eerder gesprek.

Ze kreeg in de gaten dat Kai niet helemaal blij was hoe Eevy reageerde. Wat moest ze dan doen? Als een baby gaan zitten huilen? Ze was echt wel wat gewend. Ze haalden hele dieren leeg om te overleven. Kom op zeg. Daarbij kwam dat ze het gewoon niet graag had dat mensen medeleven met haar kregen, vooral geen mensen. Zij konden niet in haar 'schoenen' staan, letterlijk en figuurlijk. Zij wisten echt niet hoe haar leven was geweest, ook al legde ze het nog uit, woord voor woord, dan nog zouden ze geen barst begrijpen. Het was precies zoals ze eerder tegen Kai had gezegd: 'Je zult nooit iemand vinden die je helemaal begrijpt'. Het maakte haar vrijwel niks uit, maar ze kon het niet hebben als anderen een reactie van haar verwachtten en die niet kregen. Eevy probeerde het laten varen en nodigde Kai weer naast haar uit, maar hij negeerde het en pakte een nieuwe sigaret om die vervolgens weer aan te steken. Heerlijk dacht Eevy sarcastisch en keek kort weg. Haar staart zwiepte eens hen en weer. Ze had weinig zin om in haar uppie te gaan liggen dus stond ze maar weer op. Ze schudde haar vacht wat uit en ging op dezelfde steen als eerder liggen. Dit keer paste haar lichaam er stukke beter op dan eerst. Nu lag het dan ook beter. Ze keek kort naar haar reflectie in het water. Niks bijzonders. Hetzelfde zoals altijd. Kai bleef op een afstand van haar, terwijl hij bleef roken. Eevy vroeg naar zijn krachten. Als Warlock moest hij toch wel iets kunnen doen. Als Eevy een Warlock was geweest had ze echt wel het beste uit haar krachten gehaald en had ze waarschijnlijk de meesten geroofd van het leven. Zonder daad geen leven. Ze grijnsde lichtjes bij die gedachtes. Toch was ze nog altijd liever een Shapeshifter dan een Warlock. Als ze al die verhalen van de mensen moest geloven had ze het nu zoveel beter als een Warlock. "Het maakt me geen barst uit of ik een Warlock of een Shapeshifter geweest zou zijn. Ik ga niet om met mijn krachten, vermits ze me niet interesseren. Waarschijnlijk kan ik er wel wat mee, ja, maar ik doe er niets mee." reageerde Kai op haar vraag. Eevy hief haar kop op en keek Kai aan. "What a waste.." sprak Eevy. Ze probeerde het te begrijpen waarom hij er niks mee deed, maar ze kon er geen conclusie aan vast knopen. Als hij niks met zijn krachten deed, iedereen maar haatte en niks anders deed dan zijn emotie's op proppen en zijn problemen uitzitten, dan was hij net zo goed als verloren. Dan had hij vrij weinig aan zijn leven. De zin spookte door Eevy's kop heen. Ze keek kort weg. Ze merkte dat haar humeur was over geslagen, dat kon zo gebeuren, vooral als ze van gedaante was verwisseld. Ze had nu dan ook wel wat spijt dat ze verandert was na een wolf, maar ze was uiteindelijk toch wel verandert naar een wolf aangezien ze anders in een gevaarlijk gevecht terecht waren gekomen met de roedel. Eevy stond op en liep weer richting Kai. In de paar stappen die ze richting Kai liep veranderde ze weer richting in een mens. "Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb het gehad met deze plek. Ik ken een warmere plek," sprak ze en zette een paar stappen van Kai af. Kort keek ze achterom naar Kai. Ze nodigde hem niet uit, maar ze ging er wel vanuit dat hij haar ging volgen, aangezien ze hem praktisch had uitgenodigd om bij haar te blijven voor de nacht.

Eevy keek naar Kai. Hij leek totaal in gedachten te zijn verzonken en hij leek totaal te zijn vergeten dat hij niet alleen hier was. Eevy kon nu begrijpen hoe het was dat hij alleen was. Het leek haast natuurlijk om hem alleen te laten. Lone Wolf ging er door Eevy's kop heen. Het was een uitspraak die ze vaker had gehoord, vooral in haar roedel. Het leek Eevy zelf altijd dom om alleen te zijn. De kans in overleving was immers kleiner, maar nu was ze hier toch alleen. Echter had ze nu wel weer gemerkt dat de roedel er altijd was voor haar. Aangezien de roedel Kai als een bedreiging had gezien. Ze grijnsde lichtjes. Ze richtte haar blik weer op Kai en zuchtte opnieuw, misschien moest ze ook maar gaan. Maar dat zou ook wel raar zijn. Zij had hem uitgenodigd om hier te blijven en nu wou ze gaan vertrekken. Ze stond op en liep weg. Nou ja. Kai was niet meer de gezellige Kai van eerder, dat was wel gebleken uit zijn houding. Eevy veranderde terug naar haar mensengedaante en richtte zich tot Kai. Ze zei hem dat ze naar een warmere plek zou gaan. Een kort stilte ontstond en Eevy kreeg de neiging om gewoon weg te lopen, maar toen sprak Kai. "Het is niet dat ik hen niet wil gebruiken .." begon hij. Het duurde even totdat Eevy het door had dat hij zijn krachten bedoelde.  Eevy hoorde nu dan ook de twijfel in zijn stem. "Ik weet gewoon niet tegoei hoe .. En wat ik ervan kan verwachten." eindigde hij zijn uitleg mee en drukte vervolgens zijn sigaret uit. Eevy knikte eens als teken dat ze het begreep. Ze liet haar gedachtes over zijn woorden heen glijden. "En een warmere plek klinkt goed," zei hij glimlachend. Eevy trok eens een wenkbrauw op door de plotselinge moodswing, maar werd aangestoken door zijn lach en lachte dus zo ook weer terug. Eevy wenkte hem kort en begon daarna te lopen, terug naar het bos waar ze vaker overnachten. Kort dacht ze terug aan wat Kai had gezegd. Ze voelde zich nu dan ook wel schuldig dat ze zo had gereageerd. Ze zuchtte eens en keek naar Kai. "Maar weet je dan wel welke krachten je hebt?" vroeg Eevy licht nieuwsgierig. Opnieuw kreeg ze de drang om hem te helpen en daar vervloekte ze zichzelf voor. Hoe meer mensen dichterbij je kwamen, hoe zwakker je werd, dat was haar theorie en tot nu toe klopte hij. Niet dat er ooit een mens dichtbij haar was gekomen, maar daar dacht ze koppig niet aan. Ze liet haar blik glijden over het landschap. Hier in het bos was het sowieso donker en moest ze dan ook oppassen waar ze liep. Vooral op haar bloten voeten was het niet altijd ideaal, maar toch nog altijd beter dan die dikke schoenen. Al snel zag ze de grot in de verte, waar ze hen naar toe zou begeleiden. "Kan je ze ook niet oefenen of zo? Er moet toch een manier zijn om ze gewoon te kunnen gebruiken," sprak Eevy kort haar gedachtes uit, terwijl ze haar blik nog steeds had gefixeerd op de grot voor hen. Uiteindelijk waren ze dan ook bij de grot aangekomen en zuchtte ze eens voldaan. "Ta-da!" sprak ze met een brede grijns. "Het is misschien geen vier sterrenhotel, maar het kan er mee door," sprak Eevy met een grijns en ging de grot binnen.

"Not really," reageerde Kailee op haar vraag. Niet? Maar de kracht werd toch altijd vast gesteld bij de geboorte? Tenminste, voor zover Eevy wist. Ze was natuurlijk niet opgegroeid rondom Warlocks en Kaillee was eigenlijk één van de eerste die ze tegen was gekomen. Kort keek ze nieuwsgierig in de ogen van Kai, maar veel duidelijker werd het er niet van. "Ik heb ze gewoon al heel lang niet meer gebruikt, ik weet niet meer hoe. Plus toen ik ze gebruikte was het een ongeluk." Eevy keek hem kort aan, waarna ze knikte. Dat verklaarde een hoop. Maar toch. Je zou vroeg of laat je angsten onder ogen zien. Eevy overwoog het even, maar besloot dat toch niet te zeggen aan Kai. Ze kenden elkaar nog niet zolang, maar Eevy gokte dat Kai best koppig was. Zijzelf was ook erg koppig en ze wist uit ervaring dat ze niet graag op feiten werd gedrukt die ze liever ontliep. Dus besloot ze om haar gedachtes maar voor haarzelf te houden. Eenmaal bij de grot aangekomen introduceerde ze het als 'geen viersterrenhotel, maar het kon ermee door'. "Een vijfsterren hotel lijkt het wel," reageerde Kai erop. Eevy grinnikte lichtjes, terwijl ze grot in liep. Eenmaal in de grot aangekomen keek ze kort naar Kai die haar volgde. Ondanks dat de grot goed bestemd was tegen alle weersomstandigheden, was er nog wel genoeg licht om te zien waar je liep. Eevy nam plaats op een steen en keek kort om haar heen. Ze had hier eerder de nacht door gebracht, maar dat was toch wel even geleden. Het leek er echter niet op dat anderen dit gebruikte als slaapplek. Dat was een goed teken, aangezien ze dit dan misschien kon gaan claimen. Kort keek ze naar Kai. Zou hij morgen al vertrekken? Op zich zou ze het niet erg vinden om hem nog wat langer hier te houden. Immers leek het er sterk op dat hij er even uit moest. Hij moest zich even op andere dingen concentreren. Zoals zijn krachten en misschien gewoon genieten van de natuur, die altijd overal was. "Uhm. Misschien moeten we nog eten?" Eevy keek op en keek Kai aan. "Eten?" herhaalde Eevy. Kort trok ze een wenkbrauw op en dacht eens na. Ze betwijfelde of Kai wel hield van rauw vlees. Zij was immers wel wat gewend. "En misschien kan ik op een manier mijn krachten oefenen op een dier, een prooi, of whatever." Ah zo zat het dus. Eevy grijnsde lichtjes. Ze leunde wat naar achter. "Ik vind het best. Ik heb op het menu, hinde, konijn of vis. Voor de vis moet je jammer genoeg terug gaan naar het meer waar we net vandaan kwamen," zei Eevy. Ergens voelde Eevy zich opgelucht dat Kai toch bezig wou gaan met zijn krachten. Eevy stond op en liep langs hem heen weer naar buiten. "Ik denk dat een hinde het makkelijkste prooi zou zijn, aangezien die het grootste oppervlakte hebben en dus de grootste kans dat je het raakt," zei Eevy met een lichte grijns. "Maar hoe wou je het dan gaan eten? Ik heb geen moeite met rauw eten, maar als jij geen vuur krachten hebt moet jij het ook rauw gaan eten," legde Eevy uit.