Dus. Kailee wou dan toch zijn krachten gaan 'ontwikkelen' en hij wou ze ook meteen uit testen. Interessant, maar Eevy zette er wel een paar vraagtekens achter. Haar vragen sprak ze dan ook meteen uit. Wat was hij van plan om te gaan vangen en hoe wou hij dat gaan eten? Zij had genoeg diereninstincten om gewoon rauw vlees te eten, maar ze kon zich voorstellen dat Kai daar geen behoefte aan had. "Maar ik heb een aansteker bij, dus." reageerde Kai erop. Eevy grijnsde een lichtjes. "Zolang je geen bosbrand veroorzaakt vind ik het best," reageerde Eevy er weer op. Ze leunde lichtjes tegen een boom aan en had haar armen over elkaar heen geslagen. Zijzelf zou geen plan bedenken deze keer en zou het aan Kai overlaten. Zijzelf had wel genoeg gegeten om de nacht door te brengen, maar een vis erbij zou nooit verkeerd zijn. "Ik zou ook kunnen proberen om een vis te vangen. Of twee. En op een manier krijg ik misschien water mee, dan kan ik een vuurtje maken en de vis koken," mompelde Kai meer tegen zichzelf dan tegen Eevy. Dat was dan ook de reden dat Eevy er niet op reageerde. Toch vroeg Eevy zich af in hoeverre zijn plan in werking kon worden gebracht. Hij zou inderdaad misschien een vis vangen, maar dan was het wel even testen hoe zijn krachten werkten. Hij had ze al zolang niet meer beoefend; hoe kon hij weten wat hij moest doen? En wat als hij een paar vissen te pakken kreeg, hoe ging hij ze dan klaar maken? Koken? Maar in wat? Pannen kon je moeilijk vinden in de natuur. Toch hield Eevy haar mond dicht en liet Kai begaan. Je kon immers het beste leren van je eigen fouten die je maakten. Kai pakte zijn rugzak, waar hij een flesje in deed en liep vervolgens naar Eevy toe. "Ik ga terug naar het meer, je hoeft niet mee als je niet wilt, ik denk dat ik de weg wel kan vinden." sprak Kai. Ze merkte de nervositeit op terwijl hij het zei. Hij slikte eens. Eevy keek hem kort aan, waarna ze dan toch besloot om mee te gaan. "Ik ga wel mee," sprak ze en de toon in haar stem zei dat ze niet van gedachte zou veranderen. Zelfs al zou Kai niks vangen, dan kon Eevy eventueel nog voor wat vis zorgen en ze vond het sowieso meer dan fijn dat Kai zijn warlock krachten eens beschikbaar stelde. Ze volgde Kai naar het meer toe en ging op een steen zitten naast het meer. Dezelfde steen waar ze eerst op had gelegen. "Ga je gang jongen," sprak ze met een lichte grijns. Ze bedoelde het niet sarcastisch, maar aanmoedigend. Ze hoopte dan ook het beste voor hem. Misschien kon dit het begin zijn van het licht in zijn leven. Het zou tijd worden.

Kai leek ook te merken dat je nog steeds weinig had aan vuur, water en vissen als je geen pan of iets had om het in te koken. Eevy bleef rustig staan tegen de boom aan wachtte af op wat de jongen ging doen. Kai keek kort zoekend om zich heen, waarna hij de grot weer in verdween. Eevy grijnsde lichtjes. Ze kon het wel hebben als ze anderen wat bij kon brengen en ze kon het zeker wel waarderen als Kai zijn krachten ging gebruiken. Eevy vond het al fijn dat hij had besloten om te blijven en dit was dan ook fijn: dat hij van plan was om zijn eigen avondmaal te gaan vangen. Nou ja. Nu Eevy er zo over dacht. Er zat verder vrij weinig op dan zelf je eten vangen, tenzij je kant en klaar voedsel bij je had. Eevy zou het niks verbazen als Kai dat had, immers was het nog altijd een verrassing geweest wat uit zijn rugzak was gekomen.

Uiteindelijk kwam Kai weer uit de grot met een paar stenen. Hij deed deze in de tas en liep richting Eevy. Hij vroeg of ze mee wou gaan en Eevy ging natuurlijk mee. Ze wou zien wat hij kon en heel misschien kon Eevy hem ergens in mee begeleidde. Daarbij kwam kijken dat ze nog nooit een Warlock zijn krachten had zien gebruiken. Van nieuwsgierigheid was dus ook spraken. Eevy volgde Kai terug naar het meer, waar ze plaats nam op haar gebruikelijke steen. Ze gaf hem een kort seintje als teken dat hij kon gaan beginnen. Eevy haar blik was meer gefixeerd op Kai dan op het voedsel zelf dat in het meer rond zwom. De jongen wist dat het voedsel niet aan de oever zwom dus kwam hij behendig dichterbij en oefende hij zijn kracht uit op een vis. Eevy volgde zijn beweging met haar ogen en keek naar de vis. De vis bleef spartelen, maar leek geen kant op te kunnen. Haar blik schoot kort weer naar de jonge warlock, die zich concentreerde op zijn krachten. Eevy keek weer terug naar de vis die nu boven het water zweefde. Kai opende zijn ogen weer en keek Eevy kort triomfantelijk aan. Eevy grijnsde eens bemoedigend. Ze voelde een lichte sein van trots in haar, wat niet goed geplaatst was, aangezien zij niks had gedaan. Ze keek toe hoe de vis in de handen belandde van Kai. Kai besloot het echter niet om het bij één vis te laten na een paar pogingen had hij een tweede vis te pakken. Eevy knikte eens goedkeurend en stond dan ook op van haar steen. Ze liep naar Kai toe en leegde eens een hand op zijn schouder, terwijl ze keek naar de twee vissen. "Goed gedaan," complimenteerde Eevy Kai, waarna ze weer een paar stappen afstand nam. Kai pakte de steen en maakte deze proper met wat water, waarna hij Eevy aankeek. "Oké." sprak Kai. Eevy keek kort naar de twee vissen. Uiteindelijk ging ze weer zitten op de grond. "En nu.. Laten we eens kijken hoe goed je kan koken," sprak Eevy met een grijns en knikte richting de twee vissen.

OOC: Sorry erg flut QQ

Nadat Kailee zijn krachten had kunnen uitoefenen op de twee vissen en uiteindelijk twee vissen dus had kunnen vangen, complimenteerde Eevy hem om het feit dat hij dat kon doen. Ondanks dat hij zolang niet zijn krachten had beoefent kon hij het nog steeds. Eevy had respect voor hem en dat was iets wat niet iedereen zomaar kreeg. Jammer genoeg bleef niet alles alleen bij het vangen van voedsel. Je moest het ook nog klaar maken. In Eevy's geval hoefde dit niet, maar ze kon zich voorstellen dat Kai niet stond te wachten op rauwe vis, tenzij hij van sushi hield. Eevy vroeg hem dan ook of hij goed koken. "Ik kan supergoed koken, reageerde Kai erop, waarna hij weer terug liep richting de grot. Eevy grinnikte wat en volgde hem. Het verbaasde haar licht dat hij nog de weg terug wist, maar liet het maar voor wat het was. Immers maakte het maar weinig uit. Dat risico liep ze nou eenmaal toen ze het hem had laten zien. Eevy had zo'n vermoedde dat Kailee niet hele vrienden groepen hier zou uitnodigen dus dat zat wel goed. Eenmaal bij de grot aan gekomen zette Kailee zijn rugzak neer en verdween met "Ik ga even zoeken," het bos in om wat brandhout te vinden. Eevy knikte alleen maar en ging er vanuit dat Kailee het al niet meer zag. Eevy liep de grot weer in en maakte het wat 'op orde'. In hoeverre dat kon in een grot. Ze maakte het gewoon gangbaar voor 's avonds. Het was immers niet altijd even goed te zien waar je liep. Toen Eevy de grot weer uitliep zag ze dat Kailee alweer terug was met een stapel twijgen en takken, waarmee hij nu bezig was om een soort constructie te bouwen. Eevy kwam geïnteresseerd naast hem zitten en keek geïntrigeerd naar Kai, terwijl hij bezig was met zijn constructie. Eevy zag welke kant hij op wou gaan en ze vond het slim hoe hij het aanpakte. Hij was al behoorlijk slim bezig. Ze had nog niet eerder een mens zo goed bezig gezien in de natuur, met zo weinig spullen tot zijn beschikking. Uiteindelijk was dan zijn constructie klaar en legde hij de steen erop. Vervolgens zette hij het vuur eronder en legde hij de vis erop. Eevy klapte eens en keek hem licht glimlachend aan. Kai pakte de andere vis op en reek deze uit naar Eevy. "Hier, Eevy" Eevy pakte hem aan en knikte eens. "Dankjewel," bedankte ze hem en keek kort naar de vis. Tja. Ze had niet echt honger, maar zoals haar alfa had gezegd: 'eet totdat je echt niet meer kunt, je weet niet wanneer je weer iets te eten krijgt'. Het was een gouden regel en Eevy was dan ook niet van plan om die regel aan te passen. Eevy wachtte kort met de vis en keek naar Kai die naar zijn constructie keek. Eevy volgde zijn blik en zag dat de vlam onder de constructie niet zo lekke ging. Eevy wou wat suggereren om wat te doen, maar op dat moment sloot Kai zijn ogen en werd de vlam groter. Eevy grijnsde breder. Ze keek naar Kai die nu ook breed grijnsde. "Nou die krachten bevallen je wel of niet?" vroeg Eevy met een grijns. In de lichtte verveling begon ze de schubben van de vis af te klauwen. Ze had er geen moeite mee om ze op te eten, maar zonder was net even lekkerder. Ze richtte haar blik op Kai. "Haat je me nog steeds? Of heeft je tijd met mij je al op andere gedachtes gebracht?" vroeg Eevy nu en lichte nieuwsgierigheid was in haar stem te horen.

Kailee had zijn schouders op getrokken zei: "Niet bijzonder, handig wel, maar daar blijft het ook bij." Eevy knikte eens, terwijl ze licht geïnteresseerd naar de vlam onder de steen keek. Kai kon dan ook behoorlijk goed om gaan met zijn krachten. Ze kreeg respect voor hem, maar ergens vond ze het wel dom dat hij er nog nooit eerder iets mee had gedaan. Het zou zo zonder zijn geweest als Eevy hem zich niet had toe gezet om het te doen. Heel misschien was Eevy dan ook wel ergens trots op haarzelf. Het was immers niet altijd zo dat ze heel sociaal was met andere mensen. Ze was altijd alleen geweest sinds ze was vertrokken bij de roedel. In het begon had ze er geen last van gehad. Ze was immers opgegroeid als een echte wolf en niks anders zat er in haar kop dan 'overleven'. Haar dagen bestonden dan ook uit jagen, slapen en verder niks. Toen ze echter wat langer alleen was veranderde ze vaker terug naar haar mensengedaante en nu ze zo met Kai was voelde het wel weer fijn om met andere mensen te praten. Jammer genoeg leek haar oude roedel daar anders over te denken. Dat bleek wel uit het eerdere incident.

Eevy schudde zich los van haar gedachtes weer op Kai. Haar gedachtes gingen terug naar hun gesprek dat ze hadden aan het begin van de avond. Zou hij haar nog steeds haten? Toen ze dat vroeg keek hij echter verbaasd op. Eevy keek hem wat verward aan. Had ze echt zo iets raars gevraagd? Misschien kwam het raar over en die nieuwsgierigheid was ook niks voor haar, maar het was een vraag die op haar tong brandde. Ze bleef hem dus maar aankijken en wachtte op een antwoord. "Ik heb toch nooit letterlijk gezegd dat ik je haat? Ik mag mensen niet, maar om hen te haten moeten ze al een enorm slechte indruk op me maken." antwoordde Eevy. "Oh..," mompelde Eevy en kreeg lichte blosjes op haar wangen door de fout die ze niet onder ogen had gezien. Slim. Ach ja. Gelukkig haatte hij anderen niet zo veel dus. Ze keek toe hoe Kai de vis pakte en het vlees eruit haalde, met wat moeite hier en daar. Ze keek kort naar haar eigen vis, waar ze alleen nog maar de schubben wat van had geschrapt. "Ik mag je wel, hoor," hoorde ze Kai zeggen. Eevy keek wat verbaasd op, maar zag toen dat hij zijn blik had neer geslagen op zijn vis. Eevy grinnikte, maar glimlachte naar hem. "Fijn om te horen, ik was al bang dat je dingen tegen je zin in deed," reageerde Eevy erop, maar had het gevoel dat Kai wel zou zeggen wanneer hij iets niet wou. Eevy richtte zich inmiddels op haar vis en begon zelf nu ook het vlees te eten van de vis. Zelf was ze er al wat handiger in geworden en uiteindelijk bleven de graten en de vissenkop over. Ze gooide die weg en richtte haar aandacht vervolgens weer op Kai. "Dus.. wil je nog wat doen? Of wil je gaan slapen?" vroeg Eevy en keek kort naar de lucht boven hen die zwart was geworden en werd verlicht met een paar sprankelende sterren.

Ze waren beiden inmiddels weer terug gekomen bij de grot. Eevy at gulzig de vis op, immers mocht je een cadeau niet zomaar opgeven. Ze keek kort toe hoe Kailee bezig was met krachten. Het leek erop dat hij er plezier in had, maar hij ontkende dat echter. Het zorgde voor twijfel bij Eevy, maar ze liet het maar voor wat het was. Samen peuzelde ze de vissen op. Eevy at hem rauw op en door haar vaardigheden had ze hem al snel op en bleef er alleen maar een kop en graten over. Even later had Kai zijn gebraden vis ook op en gooide ook hij zijn graden en kop weg. Kort keek Eevy ernaar, waarna ze zich weer op Kailee richtte en hem vroeg of hij nog wat wou doen of dat hij wou gaan slapen. Kort keek Kailee naar de lucht, waarna hij zich weer richtte op Eevy en zijn schouders op trok. "Slapen, tenzij jij nog iets zou willen doen, dan blijf ik nog op," antwoordde Kai. Het maakte hem dus weinig uit, maar slapen dus. Eevy knikte en stond op. Ze liet haar blik vallen op het vuur. "Blus je dat nog? Anders komt er echt een bosbrand," zei Eevy licht grinnikend, waarna ze hem voorbij liep en de grot in ging.

Eenmaal in de grot moest Eevy kort wat moeite doen om aan het donker te wennen. Het duurde niet lang of ze kon weer de verschillende dingen in de grot registreren. Veel spullen stonden er niet in. Een paar stenen lagen opgestapeld en wat voedsel resten hier en daar, maar je oog zou toch het snelst vallen op het mos bed aan het einde van de grot. Een straal maanlicht viel op het mos bed, wat zorgde voor een betoverende gloed. Ook zorgde het ervoor dat je het makkelijk kon vinden. Eevy keek er kort na, overwoog nog om snel een ander bed in elkaar te flansen, maar ja; dat ging nou eenmaal niet zo snel. Dus zouden ze maar het bed van mos moeten delen. Eevy zou de nacht wel kunnen doorbrengen erop. Immers hield haar warme vacht haar wel warm. Ook hield het mos de warmte vast en lag het uiteraard beter dan de harde stenen. Eevy liep er in passen heen en terwijl ze liep veranderde ze terug naar haar wolvengedaante. Ze legde zichzelf neer op het mos en ging comfortabel liggen. Ze liet genoeg ruimte over voor Kai. "Als je het koud krijgt moet je het maar zeggen, ik heb genoeg vacht voor twee," sprak Eevy en grinnikte eens. Ze meende het echter wel. Het kon behoorlijk koud worden hier in de nachten, vooral nu de winter naderde.

Ze hadden besloten om te gaan slapen. In tegen stelling tot de stad was hier dan ook vrij weinig te doen op dit tijdstip, alleen slapen en misschien jagen op prooi dat ook lag te slapen, maar ja dan was dat prooi de volgende dag al niet meer goed dus veel verder zou je er niet mee komen. Eevy was de grot binnen gelopen en had Kai gewezen op het vuur dat nog gedoofd moest worden. Eevy veranderde terug naar haar wolven gedaante en ging op het bed leggen dat bestond uit een dikke laag mos. Iets wat een perfect natuurlijk materiaal was. Het behield warmte en zorgde voor een zachte ondergrond. Echter wist ze niet zeker of Kai er wel genoeg aan had. Na een tijdje kwam Kai terug en kwam dan uiteindelijk naast haar liggen. Ze wensten elkaar goede nacht, waarna ze hun ogen sloten en weg werden gedreven in hun slaap.

De volgende ochtend werd Eevy waker van een straal die op haar snuit scheen. Ze opende haar ogen en knipperde kort om tegen het felle licht te vechten. Toen haar ogen eenmaal weer gewend waren aan het daglicht, keek ze wat slaperig om zich heen. Ze merkte de lege plek naast haar op. Was hij weg gegaan? Had hij het koud gekregen? Verschillende vragen stroomden op de vroege ochtend alweer bij haar naar binnen. Ze stond op en veranderde terug naar haar mensengedaante. Ze strekte zich uit en gaapte eens, waarna ze in lome passen de grot weer uit liep. Haar blik viel op Kai die voor een zacht sissend vuur lag. Het was bijna gedoofd. Kennelijk had hij het inderdaad koud gekregen en had hij niet genoeg gehad aan haar vacht. Eevy voelde schuldgevoel opstromen. Ze had hem hier niet moeten houden. Het was niet voor iedereen weg gelegd om een nacht door te brengen in de natuur, zonder een goeie voorbereiding. Zeker niet voor een warlock of een gewone mens. Ze zuchtte geluidloos, zodat ze Kai niet wakker maakte en liep een paar stappen het veld voor het bos in. Haar bloten voeten koelde snel af door het ochtend dauw dat nog in het gras genesteld was. Ze keek kort naar de heldere blauwe lucht boven haar. Het was vroeg in de ochtend, de zon was nog maar net op. Ze keek kort naar het bos. De bladeren waren er allemaal al bijna af. Het werd tijd om haarzelf klaar te maken voor de winter. Ze liep terug naar Kai en ging voor hem zitten, wachtte totdat hij wakker werd.