Kennelijk had Clive haar bloten opgemerkt en vroeg vervolgens dan ook of ze opgegroeid was door wolven. De nieuwsgierigheid kwam over bij Eevy en zorgde ervoor dat ze grijnsde. Ze hield ervan om mensen te laten wachten. Om die nieuwsgierigheid nog wat te laten pruttelen, maar zelf kon ze zich moeilijk inhouden om niet te vertellen dat ze was opgegroeid door een roedel. Immers had ze genoeg gehoord van mensen. Mensen voedde mensen op. Mensen haatte mensen. Hoe kon dat ooit goed gaan? Ja Eevy had een mazzel. Dat bleek nu ook wel weer. Zo kwam het dan ook weer dat ze al snel haar verleden prijs gaf aan Clive. Ze praten niet vaak over haar verleden, maar het boeide haar ook niet als anderen ervan af wisten. Immers was het geen zwakke schakel bij haar. De dingen die haar zwak maken zou ze nooit vertellen tegen anderen. Dat zou gewoon dom zijn. Ze had al lang niet meer contact gehad met een mens, dus in die zin maakte het haar ook niet uit om wat meer te vertellen. Tijdens haar 'verhaal' liet ze hier en daar een pauze vallen om zijn nieuwsgierigheid nog wat meer te voelen, maar uiteindelijk kwam dan de waarheid naar boven en wist hij haar verhaal.

Clive trok een wenkbrauw op. Eevy keek hem alleen maar aan. Ze wist niet in hoeverre hij haar verhaal geloofde, maar dat maakte haar vrijwel weinig uit. Hij vroeg ernaar en het was aan hem of hij het geloofde of niet. ''Oke dan..'' zei hij langzaam. Nu was Eevy diegene die een wenkbrauw optrok. Ze liet het echter al snel varen en liet haar blik van hem afglijden. Kort keek ze naar achter waar het bos zich bevond. Zou haar prooi er nog steeds liggen? Stilletjes hoopte ze van wel. Ze had behoorlijk wat honger gekregen. Ze besloot om die gedachtes opzij te schuiven en keek Clive weer aan. Als ze later echt nog honger had kon ze altijd nog een konijn halen. ''Zo'n leven als jij zou ik wel willen, zonder het geheugenverlies dan'' zei Clive uiteindelijk en glimlachte lichtjes. Eevy grijnsde wat terug. Hij geloofde haar dus wel. Eevy dacht kort na. "Maar Clive, als je mensen haat, waarom ben je dan nog onder hen?" vroeg Eevy een vraag die nu voor de hand lag. Een stilte volgde, kennelijk moest Clive er langer over nadenken dan Eevy had gedacht. Ze had verwacht dat Clive er wel snel een antwoord op wist. Immers wou hij nog zo graag in de natuur leven. Dan had hij toch wel eerder erover nagedacht en een antwoord erop gevonden? Eevy bleef hem aankijken. Misschien wou hij het haar ook niet vertellen. Ze  begreep dat hij niet al zijn informatie ging delen met iemand die jong geen uur kende, maar toch ging Eevy er ergens vanuit dat hij wel antwoord erop zou geven. Misschien kon Eevy hem immers helpen. Ze kon het waarschijnlijk wel, maar of ze het ook ging doen was ver twee. Ze deed immers nog altijd waar ze zin in had. Ze keek Clive nog altijd aan toen hij tikte op het wiel van de rolstoel. ''Omdat ik hoe dan ook afhankelijk ben van dit ding. En zoals je al gemerkt hebt is een rolstoel niet erg handig in deze omgeving. Ik kan wel lopen als hond maar geen lange afstanden afleggen en helaas heeft de verlamming me al zo beperkt dat ik het dus ook niet eeuwig uit houd in me dierlijke vorm''sprak Clive uiteindelijk. Kort keek Eevy naar de rolstoel, waarna ze eens begrijpelijk knikte. Rot. Ze wou het hem vertellen dat het rot was, maar Clive wist dat natuurlijk ook al en ze ging geen adem eraan verspillen. Ze zuchtte eens licht. ''Leef je nog steeds met de wolven?'' vroeg Clive om een stilte te voorkomen en om van onderwerp te veranderen. Eevy ging ermee in, aangezien ze geen reden zag om er verder over te bazelen. Ze schudde lichtjes haar hoofd. "Nee. Ik ben sinds een paar maanden op een mijn eentje, aangezien ik wel moet zien te overleven op mezelf. De roedel is er nog wel altijd voor mij. Dus helemaal alleen er voorstaan zou ik niet," legde Eevy uit. Kort snoof ze eens de lucht, maar haar mensenneus was echt niet zo goed ontwikkeld als haar wolvenneus. Ze zuchtte eens geïrriteerd. "Ik snap echt niet waarom ik niet gewoon wolf kan blijven. Dit lichaam is gewoon een last," sprak ze haar gedachtes hardop uit en knarste eens haar tanden geïrriteerd op elkaar. Ze liet zich achterover vallen op de grond en keek naar boven. De zon stond al lag. Het begon al langzaam donkerder te worden. Met wat moeite richtte ze haar blik op Clive. Ze wou hem vragen of hij niet weg moest gaan, maar toen kreeg ze een idee. Ze ging weer rechtop zitten. "Zeg Clive, heb je geen zin om één nacht door te brengen in de natuur? Leven als een dier," stelde Eevy voor. Ze grijnsde lichtjes. Ze had wel zin om nog wat langer tijd door te brengen met de jongeman.

''Waarom blijf je niet gewoon een wolf? Het is niet dat je verplicht bent om naar je menselijke vorm te veranderen'' had Clive gevraagd toen ze klaagde over het feit dat ze niet altijd een wolf kon zijn. Kort dacht Eevy daarover na. Het was inderdaad mogelijk om altijd een wolf te zijn, maar dat verveelde nog wel eens als je in je uppie was. Toen ze bij de roedel was, hoefde ze echt geen mens te zijn, maar nu. Als ze een mens nu tegen kwam in haar uppie was het toch wel fijner om ook in een mens te kunnen veranderen zodat ze kon communiceren. "Tja, het blijft toch nog altijd ergens handig om in een mens te kunnen veranderen. Anders was ik jou vast ook nooit tegen gekomen," antwoordde Eevy en gaf eens een knipoog aan Clive. Ze grinnikte lichtjes en plofte vervolgens weer terug in het gras. Het begon al te schemeren en ergens voelde Eevy een lichte teleurstelling. Ze had nog gehoopt om nog wat langer te kunnen praten met Clive. Het was oprecht gezellig met hem. Ze konden vast nog wel meer lol hebben. Eevy dacht kort na en bedacht vervolgens een voorstel die ze dan ook stelde aan Clive. Kennelijk kwam dat wat onverwachts, aangezien ze niet meteen antwoord kreeg, maar Clive was alles behalve negatief. Hij keek kort de omgeving rond, waarna hij zijn blik weer vestigde op haar. ''Natuurlijk wel'' reageerde Clive. Een glimlach begon te sieren rond Eevy's lippen. ''Van plan om te laten zien hoe het hier in de natuur werkt?'' vroeg Clive aan haar. Eevy grijnsde nu en stond op. "Meer dan klaar. Zorg er maar voor dat je me bij kan houden," En met die woorden veranderde ze in een fractie van een seconde in een witte wolvin. Haar bouw was sterk, gezond, maar toch elegant. Ze maakte met een simpele staart beweging duidelijk dat hij haar mocht volgen, maar dat ze toch weer hier terug zou komen. Ze konden immer moeilijk voor een lange tijd weg zijn bij de rolstoel. Eevy zag het niet gebeuren dat iemand die ging stelen, maar je wist het tegenwoordig nooit meer. Met een geweldige snelheid schoot ze weg. Eenmaal op weg richting de prooi van eerder herinnerde ze zichzelf eraan dat ze niet alleen was. Ze besloot wat minder hard te rennen, zodat Clive haar kon volgen, mocht dat het geval zijn. Ze snoof de lucht op en rook al snel de geur van de hinde die ze eerder had neer gehaald. Ze richtte zich op het prooi en rende er naar toe. Haar oren waren in haar nek gehaald om nog wat sneller te kunnen. Haar poten zetten zich sterk af, maar maakten toch nauwelijks geluid. Uiteindelijk kwam ze dan aan op de plek waar de hinde lag. Het was niet aangevreten, kennelijk was er nog niemand geweest die het zag liggen en het wou hebben. Eevy liep er heen en omklemde haar kaken om de hals van het beest heen. Haar tanden boorden zich klem in de taaie huid en zo snel mogelijk begon ze zich weer terug te lopen richting de plek waar ze eerst waren. Ze liet de hinde neer vallen op de grond en likte haar bebloede lippen af. Ze slikte de restjes bloed door en keek eens naar Clive. Een grijns sierde rond haar lippen. Ja, ze vond het leuk om iemand haar leven te laten zien. Ze boog naar de hinde toe en scheurde de buik open met haar bek. Gulzig scheurde ze er een stuk sappig vlees vanaf en begon te eten. Ze zwaaide eens haar staart als aanmoediging dat Clive ook moest gaan eten.

Clive was Eevy inderdaad gevolgd naar de hinde. Hij kon haar bij houden, maar daarvoor moest Eevy wel een toontje trager rennen. Zij was immers wel gewend om erg hard en snel te rennen, in tegenstelling tot Clive. Op dat vlak had ze dan ook wel medelijden met hem, maar ze kon er niks aan doen dus zei ze er ook maar niks over. Ze greep de hinde vast en sleepte deze terug naar de plek waar ze vandaan waren gekomen. Eenmaal daar aangekomen legde ze de hinde neer en liet ze Clive merken dat hij mocht gaan eten. ''Here goes first time eating raw meat'' sprak Clive nog, waarna hij zijn tanden in het vlees boorden en begon te eten. Eevy grijnsde lichtjes, waarna ze de buik van de hinde open scheurde en een stuk vlees eraf haalden. Ze liet het tussen haar poten vallen en boog zich er vervolgens naar toe om er op te gaan kauwen. Voor haar was het niet veel bijzonders. Ze had alleen gehoopt dat het nog wat verser was. Ze had het meteen moeten opeten. Ach ja. Ze keek kort naar Clive, die het eten ook lekker vond. Als ze het eten ter plekke had op gegeten was ze hem nooit tegen gekomen. Een onzichtbare glimlach sierde rond lippen, voordat ze haar tanden weer in het stuk vlees zetten. Clive was echter al snel klaar met eten. Eevy daarin tegen had nog wel wat trek. Ze was dan ook wel gewend om genoeg te eten. Dat hield haar immers goed op been en zorgde ervoor dat ze voor zichzelf kon zorgen. Toen ze nog in de roedel zat werd er ook bij haar in geramd dat ze altijd zoveel mogelijk eten moest eten, aangezien je niet wist wanneer je volgende maaltijd was. Clive ging zitten, waarna hij Eevy met een flauwe glimlach aankeek. ''Het eten is lang niet zo slecht hier'' Eevy grinnikte eens en slikte het stuk vlees door. Vervolgens likte ze haar lippen af en knikte eens. "Veel beter dan al dat junk food toch? Puur natuur. Hoe denk je dat mijn huid er zo gezond uit ziet?" zei Eevy en grinnikte eens. Clive keek weer om zich heen en Eevy besloot nog een hap te nemen. Uiteindelijk kon er ook niks meer bij haar bij en besloot ze om te stoppen. Ze slikte haar laatste hap door en nam een paar stappen afstand van de hinde. ''Wat wil je me nog meer mee laten maken hier?'' vroeg Clive. Nieuwsgierigheid was te horen in zijn stem. Eevy grinnikte eens. "Voordat we op avontuur uit gaan, gaan we eerst gezellig dit schatje verbergen," En duidde hierop het karkas van de hinde. Opnieuw greep ze de hinde vast bij de nek en sleurde hem richting een grote steen. Ze begon een gat te graven onder de steen. Met wat moeite sleepte ze het karkas in het gat en verborg het zo onder de steen. Eevy keek er kort goedkeurend naar, waarna ze naar Clive liep. Haar lippen likte ze opnieuw af. Dat bloed ook altijd. Kort keek ze eens om zich heen. Tja, wat kon je voor spannends doen. Plots kreeg Eevy een idee. "Ik kan je iets laten zien wat je niet kan zien als je een mens bent," sprak ze en grijnsde eens. Ze wenkte Clive als teken dat hij haar moest volgen. Op een klein drafje begon Eevy zich opnieuw te begeven in het bos. Dit keer ging ze echter in tegengestelde richting en liep ze verder omhoog. Uiteindelijk kwamen ze aan bij de voet van een berg. Er was een pad naar de top, maar onbegaanbaar voor wezens groter dan een hond. Ze keek Clive kort aan. "Denk je dat je dit kan volhouden?" vroeg ze. Ze keek hem kort aan, waarna ze besloot om het pad te volgen en de berg op te beklimmen. Ze wist niet of Clive haar volgde of niet, maar het uitzicht vanaf de top van de berg was gewoon té mooi om te laten liggen. Na een moeilijk pad te hebben geklommen kwam ze dan uiteindelijk aan bij de top van de berg en had ze bewonderend uitzicht over het gehele land.

Kort keek Eevy naar Clive. Hij had haar gevolgd de berg op en hij had het vol gehouden. Ergens voelde Eevy dat ze trots op hem was, maar wist niet of dat wel terecht was. Immers kende ze hem nog maar nauwelijks. Ze ging hem dan ook geen schouder klopje geven als teken dat hij het goed had gedaan. Eevy wist ook bijna wel honderd procent zeker dat Clive daar niet op stond te wachten. Eevy zuchtte eens vol voldoening en keek naar voren. De zon had zich ingeruild voor de man en die gaf een betoverende gloed over het landschap. Het was nog altijd een adembenemend gezicht. Het maakte niet uit hoe vaak Eevy hier kwam, het was altijd de moeite waard. Toch kwam ze hier niet altijd. Hier boven was immers niet altijd de beste plek om tijd door te brengen. Er kwamen gelukkig maar weinig andere dieren en mensen konden hier moeilijk komen, maar daardoor kon hier ook geen prooi komen, dus moest ze altijd nog naar beneden gaan om wat eten te halen. Ook was het hierboven stukken koeler. Nu ook sneed de koele wind in haar dikke vacht. Het irriteerde haar wanneer ze probeerde te slapen, dus had ze die gedachte opgegeven. Ze richtte haar blik weer naar Clive. Hij was licht buitenadem en hij ging ook meteen liggen zodra ze boven waren gekomen. Eevy glimlachte lichtjes. Ze begreep dat hij moe was. Het was dat Eevy zo vaak hierop klom, anders was ze ook buitenadem geweest. Haar adem was nu ook wel wat sneller, maar het was niet zo snel als dat van Clive. ''Ik snap waarom je me hier gebracht hebt'' sprak Clive. Eevy knikte eens en richtte haar blik op het uitzicht. Het was adembenemend en er waren gewoon geen woorden voor om het te beschrijven. ''Ik heb je eigenlijk nog niet echt voor iets bedankt vandaag, dus bij deze; Bedankt, dat je me dit al laat mee maken'' zei Clive. Eevy keek Clive aan en glimlachte lichtjes. "It was my pleasure," zei ze wat zacht. Het maakte haar niet zoveel uit. Ze hoefde geen bedankjes. Zijzelf had er nu al een paar leuke herinneringen aan over gehouden. Clive schonk haar een lichte glimlach, waarna ook zijn blik naar het uitzicht ging. ''Ga je hier vaak heen?'' hoorde ze Clive vragen. Eevy mompelde wat onhoorbaar en ging liggen op de koude grond. Ze keek naar voren. Haar staart sloeg ze om zich heen. "Soms..," antwoordde Eevy. Ze keek naar voren. Haar ogen werden gebracht naar herinneringen van vroeger. Haar gedachtes waren bij herinneringen van jaren geleden. Toen ze net bij de roedel was gekomen. Ze wou net Clive vertellen erover vertellen, maar toen kwam een bekende geur haar neus binnen. Eevy keek om en zag vier paar ogen in de duisternis. Een lichte grom verliet haar bek. Ze wist wie ze waren. Een stel wolven die nieuw waren in dit gebied en nog niet hun plaats wisten. Eevy stond op en keek Clive kort aan. Ze waren in de minderheid. Clive kon waarschijnlijk niet veel doen tegen twee wolven, aangezien hij nog steeds buitenadem was. Dus dan zou het vier tegen één worden. Eevy zette een paar stappen richting de wolven en gromde nogmaals. Ze zou nog wel eens zien wat hiervan zou komen.

Vier wolven van verschillende maten kwamen tevoorschijn uit de duisternis. De blik in hun ogen zei genoeg 'vechten'. Je zag haast de adrenaline die in hun omging. Eevy keek kort naar Clive. Ze betwijfelde het of ze samen de vier wolven konden bevechten. Kort dacht ze terug toen ze haar oude roedel had weg gejaagd. Ja maar die wisten wel beter sprak Eevy zichzelf koppig toe. Haar ijsblauwe kijker waren gefixeerd op het viertal en nam ieder wolf goed in zich op. Ze mocht geen detail vergeten. Ze moest weten hoe ze het besten te werk kon gaan. Vluchten was geen optie. Immers was de reis naar beneden net zo moeilijk als de reis naar boven. Eevy keek kort naar achter en kreeg een idee toen ze de klif zag. Dat moest wel handig zijn. ''Geen vrienden van je dus?'' hoorde Eevy Clive naast haar zeggen. Haar blik ging kort weer naar hem. Ze zag dat hij ook weer was opgestaan. Eevy knikte kort, haar blik was serieus. Ze boog richting hem toe en fluisterde:"Blijf aan de rechterkant staan, weg van de klif," sprak ze en keek hem doordringend aan als teken dat hij echt niet dichterbij moest komen. Deed hij dat wel, konden er doden gaan vallen. Nou ja, geen prettige doden. Eevy zette een paar stappen richting de wolven gromde opnieuw, dit keer uitdagend. Ja. Ze daagde alle vier de wolven uit. Kort zag ze een paar kijken naar Clive, maar Eevy maakte duidelijk met een volgende grom dat ze echt alleen maar op haar moesten concentreren. De wolven leken haar te geloven en stortten zich op haar. Ze schoten naar haar toe. Eevy schatte de afstand in en sprong een paar keer behendig weg. Ze concentreerde zich maar op één wolf. De wolf die de meeste macht leek te hebben over de andere drie. Ze greep die wolf waar ze kon en ontweek ondertussen de aanvallen van de anderen. Intussen zorgde ze ervoor dat ze met hun vijven steeds dichterbij de rand van de klif kwamen. Ze wachtte op het juiste moment en toen ze die had gevonden greep ze de leider van de wolven bij ze nekvel en smeet hem van de klif af. Gejank was te horen, totdat dat werd gestopt met gekraak van botten en een doffe plof. Eevy keek kort naar beneden, maar ze besefte zich alweer snel genoeg dat ze nog steeds moest uitkijken voor de andere drie. Ze rende richting Clive en bleef voor hem staan. Zoals ze had gedacht leken de overige drie wolven machteloos zonder hun leider. Eevy gromde nogmaals en dat was genoeg om hen weg te doen jagen. Kort keek Eevy ze na, maar toen ze zeker wist dat ze weg waren liet Eevy zich uitgeput neer vallen op de grond.

Clive had zijn vertrouwen in haar gestopt en luisterde naar wat Eevy had gezegd. Dat was dan ook wel de slimste zet geweest. Eevy wou hem immers niet in gevaar brengen. Ze wist niet zeker of haar plan ging werken, maar dat was altijd beter dan een leven voor niets op het spel te zetten. Gelukkig liep het plan uit zoals Eevy had bedacht. De leider van de vier werd de kloof over gesmeten. Botbreuken waren te horen en Eevy wist vrijwel zeker dat hij het niet had overleefd. Dit zorgde voor een impact bij de anderen en een grom was dan ook genoeg om ze weg te jagen. ''Dat heb je nog eens goed afgehandeld'' complimenteerde Clive haar, waarna Eevy zich uitgeput neer liet vallen op de grond. Ze hoorden Clive dichterbij komen en toen ze haar ogen opende lag hij naast haar. Eevy glimlachte lichtjes. ''Gaat het?'' vroeg Clive al snel. Eevy keek wat op, waarna ze weer recht op ging zitten. Ze knikte. Kort checkte ze zichzelf nog eens even of alles er inderdaad nog aan zat. In het korte gevecht was er zoveel adrenaline door haar heen gegaan dat ze het echt niet door zou hebben als ze inderdaad ergens een wond had opgelopen. Haar blik viel op een paar wonden op haar rug. Ze richtte haar blik weer op de plek waar ze een paar seconden geleden nog had gevochten met de wolven. Plukken vacht lagen verspreid over het gedeelte heen en ze kon ook haar eigen vacht er terug in zien. Haar blik ging weer terug naar haar rug. Ach ja. Die wonden zouden wel weer helen, daarbij kwam kijken dat vacht toch zo weer aan groeide. Oh en natuurlijk zag je er niks van als ze een mens van. De wonden wel jammer genoeg. Eevy grijnsde lichtjes, waarna ze zich weer op Clive richtte en besloot het maar eens uit te gaan leggen. "Dat waren vier wolven die nog niet goed wisten welke roedel hier de baas was, maar nu wel, tenminste, als ze slim zijn weten ze het nu wel," legde ze uit en liet haar blik kort glijden naar de klif waar ze net de wolf vanaf had gesmeten. Ze had vaker een wolf vermoord, maar het spookte haar soms ook nog wel een paar dagen na. Het was immers een levend wezen dat je letterlijk de dood in wierp. Ze zuchtte eens, waarna ze opstond en zich weer richtte tot Clive. "Zullen we terug gaan?"

Ze zag hoe Clive zocht naar tekens van de wolf die ze van de klif had gesmeten. Er zo niks van hem te vinden zijn, hoogstens bloedsporen. Eevy liet Clive maar gaan. Nieuwsgierigheid was immers iets wat je moeilijk kon onderdrukken, tenzij het in je nadeel werkte. Clive richtte al snel zijn rug naar klif en kwam weer naast haar zitten. Eevy stelde weer voor om naar beneden te gaan, veel anders zat er niks op. Eevy had Clive laten zien wat ze hem wou laten zien en nu hadden ze hier beiden niks meer te zoeken. ''Is goed'' reageerde Clive. Eevy knikte en liep voor hem aan de berg weer af. Je moest goed uitkijken waar je je poten neer zetten, aangezien het behoorlijk stijl was en je soms met een heerlijke val naar beneden kan denderen. Dat was dan ook de reden waarom Eevy besloot om voorop te gaan. Zij wist immers waar je het beste je poten neer kon zetten en zo kon ze voorkomen dat één van hen naar beneden kuukelden. ''Waren er meer shapeshifters in de roedel waar in je hebt geleefd?'' hoorde Eevy Clive achter haar vragen. "Hmm..," reageerde Eevy kort, terwijl ze een los stuk rots ontweek en verder naar beneden liep. "Niet echt. Er waren soms een paar shapeshifters die soms een dag of twee bij de roedel waren, maar ze konden het nooit echt lang volhouden. Ze waren nog te veel mens daarvoor," legde Eevy uit en zette haar weg verder voort naar beneden. Ze merkte op dat Clive een gesprek probeerde aan te knopen en kon hieruit concluderen dat hij niet van stiltes hield. Ze moest licht glimlachen bij die gedachtes.

Eenmaal weer beneden aangekomen besloot ze maar om weer terug te gaan naar de rolstoel. Ze moesten immers daar nog wel een oogje op houden. Eenmaal weer op de plek aangekomen was de rolstoel nog waar die stond. Kort keek Eevy de omgeving rond, maar er was niks bijzonders op te merken. Geen bijzondere geuren en alles was stil voor de nacht. "Hoelang denk je dat je het nog volhoud om als een dier rond te lopen? En heb je misschien ook vest mee?" vroeg Eevy. Ze was immers van plan om hem mee te nemen naar een grot waar ze vaker verbleef. Het was er warmer dan buiten, maar een vacht was nog altijd beter dan een paar kleren. Eevy dacht niet echt meer na over het antwoord en veranderde weer terug naar een mens. Ze wenkte Clive om haar te volgen en zette haar weg uit richting de grot. "Vind je het erg om in een grot te verblijven?" vroeg Eevy aan hem, terwijl ze hem begeleidde naar de grot. "We hebben jammer genoeg geen vijfsterrenhotels hier," zei Eevy wat sarcastisch.

''Dan moeten de wolven wel respect voor jou hebben'' had Clive gezegd op Eevy's uitleg. Eevy grijnsde lichtjes. Oké ze zou misschien de volgende alfa worden van haar roedel, maar toch bleef ze liever gelijk staan met de wolven dan er boven. Een shapeshifter zijn had zo zijn voordelen in de roedel. Je kon meer dingen tegen houden dan als wolf zijnde. Ook kon je op sommige plekken beter komen, maar toch bleef ze het liefst gebonden aan de regels en wetten van het wolf zijn. Ze hoefde geen luxe leven. Dit was alles wat ze nodig had. Beiden waren ze heelhuids aangekomen en de rolstoel stond ook nog helemaal in elkaar. Eevy keek toe hoe Clive weer op de rolstoel zat en ook veranderde naar zijn mensengedaante. Zijzelf was ook al verandert terug naar haar mensengedaante. Ze vroeg hem nu ook of hij iets van een vast mee had. De nachten konden hier behoorlijk koud zijn. Vooral nu het bijna weer winter was. ''Nee, maar ik overleef het vast wel'' antwoordde Clive kalm. Eevy knikte kort en met een glimlach wenkte ze hem om haar te volgen. Ze mocht zijn doorzettingsvermogen wel. Eerlijk gezegd had ze verwacht dat hij het al eerder moeilijk had gekregen. Bijvoorbeeld met de klim naar boven en naar beneden. Eevy vroeg ondertussen of hij het erg vond om in een grot de nacht door te brengen. Ze voegde er nog een sarcastische opmerking achterna. ''Niet? Ik had echt verwacht dat er een waterbed zou zijn met ontbijtje op bed in de morgen toen je over een grot was begonnen.'' reageerde Clive er even sarcastisch op. Eevy grinnikte eens. "Sorry," mompelde Eevy en vroeg zich af of Clive het wel kon horen. ''Ik denk dat ik zoiets toch maar eens mee gemaakt moet hebben, ik heb vandaag al meer gelopen in mijn dierlijke vorm dan ik dacht vol te kunnen houden'' sprak Clive. Eevy knikte eens.

Uiteindelijk weken de bomen dan uit en kwamen ze uit op een open plek. De plek was begrenst aan een berg en door een eerdere rivier was er een grot uit gehold. Eevy zette een stap opzij zodat Clive er gemakkelijk langs kon. Eevy keek kort rond. Het maanlicht gaf een betoverende gloed over de plek heen. Het dauw op het gras begon te schitteren in het maanlicht en zorgde voor een adembenemende zicht. In het midden was dan de grot. Bedekt met mos, waardoor het er binnen een stuk warmer was. "Welkom in mijn vier sterrenhotel," sprak Eevy sarcastisch en liep richting de grot. Eenmaal in de grot keek ze kort naar de boven kant van de grot. Hier en daar kwam een sprankje licht naar binnen waardoor je nog net genoeg kon zien om te voorkomen dat je ergens tegen aan liep. Ze ging zitten op de grond en zuchtte eens voldaan. "Vertel eens Clive. Haat je mensen nog steeds? En haat je mij dus ook nog?" sprak Eevy een grijnsde eens.

Eevy wist dat de weg naar de grot niet helemaal handig was voor iemand met een rolstoel, maar gelukkig was het allemaal goed afgelopen. Eevy had er kort aan gedacht om Clive hier en daar wat te helpen, maar ze kon zich goed voor stellen dat hij dat liever niet had. Je kon je behoorlijk hulpeloos voelen op die manier. Eevy kon er niet tegen als ze hulp nodig had van anderen en ze ging er een beetje vanuit dat anderen er net zo over dachten. Als ze toch haar hulp nodig hadden, hoorde ze het vanzelf wel. Eenmaal aangekomen bij de grot introduceerde ze de grot aan Clive als een viersterrenhotel. ''Nou u hebt een hotel van goed kwaliteit moet ik zeggen, puur natuur'' reageerde Clive er op. Eevy grinnikte en liep voor hem de grot binnen. Binnen was er maar weinig licht, maar genoeg om jezelf voort te kunnen bewegen. Toch kon ze zich voorstellen dat Clive het moeilijk had. Ze voelde nu dan ook wel wat medelijden met hem, maar ook weer respect, aangezien hij het wel al zolang had volgehouden. En daarbij kwam kijken dat hij zelf hier was gekomen en zo lang had gelopen in zijn dierenvorm. Ja. Ze had respect voor hem en dat was iets wat niet altijd even makkelijk te verkrijgen was bij haar. Eevy nam plaats op een steen en slaakte een zucht van voldoening. Het kwam niet vaak voor dat Eevy zolang met iemand rond hing. Al helemaal niet met een mens. Nu ze er zo over dacht was Clive waarschijnlijk één van de eerste. Sinds ze weg was gegaan van de roedel was ze ook een 'loner' geweest en had ze niet gevraagd om gezelschap. Maar het voelde niet verkeerd om nu iemand bij haar te hebben. Het voelde fijn aan en licht voelde Eevy haar leider instincten prikkelen, want ze had de neiging om Clive te leidden. Ze hield zich echter in. Mensen waren niet dieren en waren zeker niet zo blij met een dominant persoon als de dieren waren. Mensen waren in die zin een stuk complexer. Het was leuk om mensen uit te vogelen, aangezien iedereen nog anders was geweest van de mensen die Eevy had tegen gekomen. Haar blik ging richting Clive die nu ook binnen rolde. Ze keek hem kort licht glimlachend aan, terwijl ze hem zag kijken naar het 'plafond' van de grot. Ze wou graag horen wat hij ervan vond. Zonder sarcasme als dat kon. Het was niet een luxe hotel, maar het was wel een bijzondere plek om te slapen. Echter kwam een andere vraag haar hoofd binnen en dat vroeg ze dan ook aan hem. Hij had gezegd dat hij mensen haatten. Haatte hij haar nog steeds? Ze was misschien wel meer wolf, maar ze bleef altijd een stukje mens. Daar kon ze niet omheen draaien. Clive schudde zijn hoofd en Eevy voelde een opluchting in haar lichaam. Ze zag de mond van Clive open gaan, maar er kwam alleen ''Ik-...'' uit, voordat de rolstoel om klapte en Clive uit de rolstoel werd geslingerd om vervolgens op Eevy te vallen. Samen vielen ze naar achter en belandde Eevy op de harde grond en Clive boven op haar. Eevy haar ogen waren gesloten door de klap die ze had gemaakt, maar ze opende deze al snel weer en keek naar Clive. Echter vergrootte haar ogen toen ze door kreeg hoe hij op haar lag. Hoe beschamend kon je het bedenken. In het donker begonnen dan ook lichte blosjes te ontstaan op de wangen van Eevy. Gelukkig waren die nauwelijks te zien. Eevy schudde lichtjes haar hoofd. Kort wachtte ze, alsof ze wachtte totdat Clive zelf opstond, maar toen besefte ze al snel dat dit niet kon en begon ze zichzelf omhoog te werken. Ze kwam ze zelf weer te zitten op de steen en ze hield Clive tegen van vallen, waardoor hij uiteindelijk op haar schoot zat. Kort keek Eevy Clive aan, waarna ze eens glimlachte en keek naar de rolstoel. Met wat moeite deed ze er een greep naar, maar de rolstoel zat weer eens vast geklemd tussen de stenen. Onhandig ding. Opnieuw gaf ze er een ruk aan en de rolstoel gaf mee. Ze zette de rolstoel naast Clive neer zodat hij zichzelf erin kon zetten.