Clive was 'ongelukkig' gevallen. ''Nou dit is een ongemakkelijke situatie..'' reageerde hij droog. Eevy herpakte zichzelf snel en ging weer recht op zitten, zodat Clive uiteindelijk op haar schoot zat. Ze glimlachten wat ongemakkelijk naar elkaar, waarna Eevy de rolstoel met een ruk los trok. ''Moet ik toch weer terug? Zat net lekker'' zei Clive flauw. Eevy grijnsde. "Je moet niks," reageerde ze erop, waarna Clive toch weer terug ging zitten in zijn rolstoel. Ze grijnsde lichtjes naar hem. ''Mijn excuses daar nog voor, heb een stukje steen over het hoofd gezien'' verontschuldigde Clive zich. Eevy schudde lichtjes haar hoofd en keek toe hoe Clive zijn rolstoel verplaatsten. Eevy wou er dan ook op reageren, maar Clive was haar voor. ''Al was het einde van de val niet geheel onaangenaam hoor'' Eevy keek hem licht verbaasd aan, had die reactie niet echt verwacht, waarna ze wat grinnikte. "Het maakt niks uit, Clive. Het licht hier is immers niet zo fel als buiten. Ik kan je niks kwalijk nemen," reageerde Eevy erop en negeerde het tweede gedeelte van zijn reactie een beetje. Eevy wist gewoon niet goed wat ze ervan moest vinden. Ze was ouder dan hem en ze wist niet of ze hem wel moest zien als in een romantische manier. Zo voelde het echt niet. Nou ja. Nog niet. Je kon niks uitsluiten, maar toch. Eevy had nog nooit echt liefde gevoeld en wist dus ook niet wanneer ze de conclusie kon trokken dat ze inderdaad verliefd was op iemand. De mensen zeiden dat als je het voelde je het wist. Wat een vaag gedoe toch weer. Daarom besloot Eevy er soms maar wat mee in te spelen, maar dacht er niet serieus over. Een koude windvlaag laaide op en streelde Eevy's huid. Ze was erop zich aan gewend, maar zag dat Clive zijn blik op haar richtte. ''Slaap je hier altijd Eevy?'' vroeg hij. Eevy knikte. "Niet altijd, maar vaak wel. Soms slaap ik ook gewoon in het bos," legde Eevy uit en glimlachte lichtjes. Eevy kon begrijpen dat Clive het niet goed kon geloven dat Eevy zo kon slapen. Ze stond op en wenkte Clive om haar te volgen naar het einde van de grot. In het einde van de grot was er een straal maanlicht dat naar binnen scheen en het bed van mos verlichtte. Mos was een goed natuurproduct dat makkelijk warmte kon vasthouden. Eevy had de kracht om 's avonds ook in een wolf te blijven, ondanks dat ze sliep. Ze wist dat niet alle shapeshifters het konden, maar het was de sleutel voor haar dat ze het kon overleven 's avonds. Ze liep richting het bed van mos en terwijl ze er heen liep veranderde ze weer in een wolf. Ze ging liggen op het bed en wenkte Clive om naast haar te komen liggen. Ze wist niet of Clive ook door de nacht heen in een zijn hondenvorm kon blijven, maar one way or another zou Eevy hem warm houden. Zij had immers een dik genoegen vacht voor beiden.

Een koude wind stak op en ging kort de grot in. Beiden merkten ze nu dan ook wel dat het kouder werd. De winter kwam er immers aan. De moeilijkste tijd om te overleven. Dit was dan ook de tijd van het jaar dat ze soms kleine dorpjes ging bezoeken voor onderdak of voedsel. De kuddes zouden immers vertrekken en de temperatuur zou drastisch dalen, maar nu konden ze nog prima hier slapen. Tenminste, zo dacht zij erover. Clive leek wat te twijfelen. Eevy nam hem niks kwalijk: hij wist immers nog niet wat er verschool in het einde van de grot. Eevy grijnsde dan ook naar hem wenkte hem haar te volgen. Ze kwam uit bij een bed gemaakt van mos. Het was lekker zacht op te liggen en het hield warmte vast. ''Hier is dus mijn luxe bed gebleven'' sprak Clive. Eevy grinnikte, terwijl ze in haar wolvengedaante veranderde en op het bed ging liggen. Ze wist niet zeker of Clive wel de hele nacht kon blijven in zijn hondengedaante, maar daar kwamen ze vanzelf achter. Eevy zou ervoor zorgen dat ze het beide niet koud hadden. Haar vacht was dik, aangezien ze haar wintervacht alweer had, en ze kon daarmee hen beiden wel warm houden. Clive veranderde ook naar zijn hondengedaante en ging naast Eevy liggen. Eevy glimlachte nog lichtjes naar hem, voordat hij zijn ogen sloot. Eevy besloot echter om nog even wakker te blijven. Om te checken dat de omgeving veilig was en dat Clive inderdaad in zijn hondengedaante kon blijven. Eevy ging wat rechter op zitten en hief haar kop wat. Vervolgens snoof ze de lucht op, maar er waren geen andere geuren te bekennen dan die van Clive. Ze zuchtte eens onhoorbaar, waarna ze weer rustig ging liggen. Ze liet haar blik op Clive gevestigd houden. Zelf was ze wel wat moe, maar kon het eventueel nog wel uithouden. Clive leek al in een diepe slaap te zijn. Iets wat niet gek was, aangezien hij wel erg veel had gedaan voor zijn doende. Tenminste, zo dacht Eevy. Plots veranderde Clive terug naar zijn mensengedaante. Eevy keek hem kort wat verbaasd aan, maar besefte toen dat hij wel gewoon verder sliep. De kou beet gelijk toe en had geen genade. Eevy probeerde zo geruisloos haarzelf om hem heen te wikkelen, zodat hij uiteindelijk ook warm werd gehouden door haar vacht. Toen ze zeker wist dat hij geen kou meer leed liet ook zij haar ogen sloten en viel ze in een slaap.

Nadat Eevy zeker wist dat Clive geen koud zou lijden, had ze ook haar ogen gesloten en was ze vertrokken in een diepe slaap. Eevy opende haar ogen weer en ze keek richt in het gezicht van een jongen. Eevy haar ogen verwijdde zich en ze kreeg de neiging om te gaan grommen, maar toen kwamen de herinneringen van gisteren terug en wist ze dat Clive naast haar lag. Ze ontspande haar lichaam weer en keek naar hem, terwijl hij nog vredig lag te slapen. Ze merkte zijn hand op die haar vacht had vast gepakt. Ze glimlachte lichtjes. Hij lag er nu zo vredig bij. Kort keek ze naar de spleet boven hen. De zon stond nog niet bovenaan. Ze gokte het erop dat het nog behoorlijk vroeg was. Eevy sloot daarom haar ogen weer en sliep weer verder. Eevy haar oren flikkerde toen ze de warmte voelde van een hand over haar kop heen gaan. Het zorgde voor een raar. Licht opende Eevy haar ogen weer en knipperde eens. Ze keek kort om zich heen om haar omgeving weer te registreren. Clive. Grot. Ze glimlachte lichtjes, waarna hij blik dan bleef hangen bij Clive. Hij had haar geaaid. Ze grinnikte licht en liet zo merken dat ze wakker was. Ze maakte zichzelf los van Clive en stapte van het bed af. Ze veranderde weer terug naar haar mensenvorm en keek Clive met een lichte grijns aan. "Hoe vaak ga je me nog aaien als ik een wolf ben?" vroeg Eevy licht plagend en verraadde zo dat ze het had gevoeld dat Clive haar had geaaid. Ze grinnikte, waarna ze glimlachte en ze liet zo merken dat het haar vrijwel niks uitmaakte. Ergens voelde het wel fijn. Eevy reed de rolstoel richting Clive, zodat hij erin kon gaan zitten, mocht hij dat willen. Eevy zelf stapte de grot uit en gaapte eens, waarna ze zich uit strekte. Ze had heerlijk geslapen. Ze draaide ze in de richting van Clive. "Maar heb je verder goed geslapen?" vroeg Eevy met een glimlach. Een korte gedachte schoot door haar heen. Ging Clive vandaag terug? Hij zou toch wel moeten? Hij had waarschijnlijk een familie en vrienden die op hem wachtte. Ze zuchtte eens teleurgesteld. Dan zou ze weer terug gaan naar het alleen zijn. Yeay. Voor het eerst voelde ze zich er niet blij bij dat ze alleen was. Ze ging buiten zitten op het gras en keek weer naar Clive. "Ga je vandaag terug?" vroeg ze dus maar.

De twee waren opgestaan en waren de grot uit gelopen. Eevy haalde eens volle teug met de frisse lucht, waarna ze moest gapen en ze zich eens uitrekte. Ze keek kort naar de lucht. Een mooie blauwe lucht met hier en daar een wolkje. Het beloofde een mooie dag te worden. Dat zorgde ervoor dat Eevy's humeur al een stuk beter werd en ze vroeg dan ook aan Clive hoe hij had geslapen. ''Ik heb zeker goed geslapen'' sprak Clive en Eevy kon uit zijn toon opmaakte dat hij het had gewaardeerd dat Eevy hem warm had gehouden. Eevy grijnsde eens. "Mooi zo," sprak ze als teken dat ze het niet erg vond om te doen. Het had een beetje aangevuld alsof ze een eigen knuffel had. Eevy schudde eens met haar hoofd. Ja, nee, dat ging niet gebeuren. Ze trok zichzelf weg bij die gedachtes, maar een andere gedachte kwam bij haar binnen. Clive zou weg moeten gaan. Eevy haar hoofd zakten wat naar beneden van teleurstelling. Ze had hem gisteren er nog van kunnen overtuigen dat hij eens een dagje moest proberen in de natuur, aangezien hij zo negatief was geweest over de mensen. Eevy wist niet hoe hij het nu had gevonden, maar hij leek wel een stuk losser te worden rondom haar en hij leek het ook meer naar zijn zin te hebben. Maar Eevy sloot niks buiten. Je kon niks zeker weten zonder het te vragen. Dus richtte Eevy zich weer op Clive en vroeg of hij vandaag terug ging. Clive haalde zijn schouders op. ''Mijn rolstoel is niet erg handig hier, aan de andere kant ik heb ook geen behoefte om terug te gaan naar de stad'' Eevy knikte eens, maar het was niet echt een antwoord. Het betekende hoogstens dat hij wat langer bleef dan ze had verwacht. ''Zou je het leuk vinden als ik bleef?'' vroeg Clive plots. Eevy keek op en keek hem licht verbaasd aan. 'Leuk'? Ze week haar blik weer af en keek het niets in. Ze zou het zeker niet erg vinden als hij bleef, maar ja. Ze wou hem niet tegen zijn zin hier houden, dat was ze ook echt niet van plan om te doen. Uiteindelijk knikte Eevy. "Het is altijd beter dan alleen zei," reageerde Eevy er wat vaagjes op. Het was niet dat het loog, maar het was gewoon geen duidelijk antwoord. Eevy richtte haar blik op Clive en stond weer op. "Van mij mag je zolang als je wilt hier blijven, maar ik neem aan dat je ooit wel eens terug moet gaan naar de stad en ik weet ook niet hoe leuk je het vond om in de natuur te zijn," legde Eevy verder uit. Ze glimlachte lichtjes, waarna ze achter de rolstoel van Clive ging staan en hem naar voren begon te duwen. Op het moment maakte het haar weinig uit of Clive het er niet mee eens was dat Eevy hem duwde, ze bleef gewoon door duwen. Ze gingen door het bos heen en Eevy keek goed uit dat de rolstoel niet weer ergens klem bleef zitten. Ze manoeuvreerde hen beiden door het bos heen, totdat het bos weer uit week en een meer te zien was. Zoals ze had gedacht zag het er adembenemend uit. De zon liet het water sparkelen en zorgde voor iets betoverend. Ook lag er gewoon gras, waardoor Clive er ook gemakkelijk naar toe kon gaan. Eevy liet hem dan ook los en liep vervolgens zelf naar het meer toe. Ze ging op een steen zitten en keek Clive eens glimlachend aan.

Zonder pardon begon Eevy Clive naar te duwen. ''Je weet dat ik het zelf kan toch?'' reageerde Clive erop. Eevy reageerde alleen maar en duwde hem verder. Op dit moment boeide het haar weinig of hij het erg vond of niet. Ze deed het gewoon en volgens haar kon hij er weinig aan doen. Eevy was dan ook vast bereiden om hem mee te nemen naar het meer en als hij het écht niet wou zij hij er maar veel aan moeten doen. Echter bleef hij voor de verdere rit stil, totdat de bomen uitweken voor gras en een meer in zicht kwam. Het zicht was weer eens adembenemend. Het was een uitzicht waar Eevy langzamerhand aan wel gewend was geraken, maar ze liet het nog graag zien aan mensen of dieren die nieuw waren in het gebied. Het was één van de bezienswaardigheden die het waard waren om te zien. Eevy liep richting een steen toe, waar ze vaker op zat, en ging er op zitten. Ze keek kort naar het uitzicht, waarna haar blik ging richting Clive die zwijgend richting het water reed en een meter ervan tot een halt kwam. Een triomfantelijke grijns sierde rond haar lippen. Ze kom hem het zwijgen opleggen en hem zijn adem ontnemen, bij hem simpelweg de natuur te laten zien. Altijd leuk om dat te merken. Ze grinnikte, maar richtte haar aandacht al snel weer op Clive. ''Ik vond het heel erg leuk gister Eevy'' sprak hij. Eevy haar grijns veranderde in een glimlach en kort keek ze naar het uitzicht. "Ik ook, het was gezellig," reageerde Eevy, ondanks dat het incident met de vier wolven. Ach ja, daar zouden ze nu toch geen last meer van hebben. ''Ik zou graag nog een poosje blijven'' ging Clive verder. Eevy knikte eens glimlachend, als teken dat hij altijd welkom was. ''Maar uiteindelijk zal ik wel weer is terug moeten, maar als je wil kan je dan met mij mee'' Eevy keek wat verbaasd op bij zijn laatste woorden. Ze keek hem aan, terwijl hij licht glimlachte. Met hem mee gaan? Eevy week haar blik af naar het water. Ze kon het overwegen om het te gaan doen. Maar ze was er al zolang niet meer geweest en ze had er geen enkele herinneringen aan. Ze had sowieso tien jaar lang geleefd in de natuur. ''Zwem je hier wel eens?'' Eevy keek op en zag dat ook hij zijn blik had geweken naar het water. Eevy knikte eens. "Soms, in de zomer vooral of in de late lente," antwoordde Eevy. Haar gedachtes waren nog steeds bij zijn eerder gestelde voorstel. Ze bleef haar blik dan ook op Clive houden. "Ik weet niet of het wel zo handig is als ik met je mee zou gaan. Ik ben immers al tien jaar niet meer in een stad geweest en ik heb er geen enkele herinnering van," legde Eevy uit.

''Volgende keer ga ik een poging doen om met je mee te zwemmen, natuurlijk wel in me dierlijke vorm'' sprak Clive op Eevy haar woorden. Ze grinnikte lichtjes. "Oké dan," reageerde erop met een glimlach. Haar gedachtes werden getrokken door het idee dat Clive ooit eens terug wou gaan en dat hij wou dat Eevy mee ging. Toch bleef Eevy liever hier. Ze leefde immers al tien jaar hier in Hickory en had nog geen voet meer binnen in de stad gezet sinds ze haar geheugen was verloren. Ze zou een totaal verloren zaak zijn in de stad. Alleen Clive zou diegene zijn die haar kon begeleiden, maar wat als ze hem verloor in de massa? Of wat als ze het echt niet kon trekken en toch moest terug gaan? Dat waren incidenten die ze liever wou voorkomen. Ze wou Clive niet teleurstellen, maar op dit moment zag ze het echt niet zitten. Eevy kon niet eens haar familie herinneren, niet eens haar leven in de stad, niet eens haar achternaam. Hoe kon ze ooit nou overleven in het stadsleven? Ze wist dat veel mensen juist zo dachten over het leven in de natuur, maar dat was alleen omdat zij niet waren opgegroeid in de natuur. Nee zij waren opgegroeid in de stad. Het leek voor haar een uitdaging die zo groot was als de chinese muur en die ze gewoon onmogelijke kon beklimmen. Ze zuchtte eens, maar keek op bij het horen van wielen die piepten. Toen ze opkeek zag ze dat Clive naar haar toe kwam. Met lichte verbazing keek ze naar Clive die nu voor haar stond. De kalm blik in zijn ogen zorgde ervoor dat Eevy zich ook wat kalmer voelde, maar ze kon de nieuwsgierigheid niet onderdrukken. '' Jij hebt mij een dag laten leven in de natuur. Laat mij hetzelfde doen bij jou. Ik zeg niet dat de stad beter is. Zeker niet. Maar als ik dan toch terug moet zou ik het leuk vinden als je mee ging'' sprak Clive. Eevy keek hem kort aan, waarna ze haar blik weer af week. Ze dacht kort naar. Ze voelde zich alles behalve prettig erbij, maar ze wist ook dat ze ooit haar verleden moest zoeken en ooit eens de angst onder ogen moest zien. En nu kreeg ze die kans aangeboden met een leider erbij. Ze zuchtte onhoorbaar, waarna ze haar blik weer richtte op Clive. "Oké dan," gaf Eevy uiteindelijk toe en glimlachte licht voorzichtig. "Maar niet langer dan drie dagen, tenzij het me zo goed bevalt dat ik langer wil blijven, maar dat betwijfel ik," sprak Eevy en lachte flauw. "Hoelang wil je nog hier blijven en wanneer wil je terug gaan?" vroeg Eevy.