Eevy zuchtte eens. Wat ze hier deed was een grote vraag voor haar. Normaal kwam ze nauwelijks in de stad. Toch was de nieuwsgierigheid erg groot geworden, vooral nadat ze verschillende mensen had ontmoet vanuit de stad. Ze moest het toch eens met eigen ogen zien, hoe slecht het hier was. Eevy keek om haar heen. Overal waren mensen. Zoveel mensen had ze nog nooit bij elkaar gezien. Echter keek ze nog niet zo verwonderd naar de mensen. De mensen keken haar echter wel erg aan. Ze viel ook wel op met haar witte kleding en vooral haar bloten voeten. Ze moest eigenlijk ook wel opkijken waar ze haar voeten nu neer plantten, maar ze was té koppig om zich daaraan over te geven. Als ze ergens in stond wat ze niet prettig vond merkte ze het vanzelf. Met een trage pas liep Eevy door de stad heen. Haar blik viel op een trap die naar beneden begeleiden naar de metro. Ze keek op het bordje wat erbij stond. Ze herkenden de namen en wist waar ze heen wou gaan. Ze wou de minder leuke kant bekijken van deze stad en ze wist precies waar ze heen moest gaan daarvoor. Ze bekeek de tijden ernaast. Ze moest opschieten wou ze nog een de metro halen. Met de snelheid die ze bezat schoot ze de trap af, maar doordat ze op bloten voeten was en niet keek waar ze die neerzetten slipte ze op een natte plas ,van god mag weten waarvan, en pleurde bijna op de grond. Echter werd ze snel door een onbekende hand gegrepen die haar staande hield. Eevy's heldere blauwe ogen schoten richting de jongen die haar staande had gehouden. Hij gaf haar een simpele glimlach. Eevy besefte dat ze geen tijd had voor een bedankje en schoot er alweer vandoor. Ze knalde een paar keer volop tegen de mensen aan, ze was het immers nog niet gewend, maar toch kon ze zich er goed tussen door werken. Ze zag de metro al staan, met genoeg snelheid en behendigheid kon ze er makkelijk inkomen, tenminste dat dacht ze. In alle haast dacht ze er niet bijna en bracht ze haar plan al in actie. Ze schoot naar voren en was van plan om de metro in te springen, maar op dat moment werd ze opnieuw gegrepen door een hand. Met een ruk keek ze om. In een reflex kwam een diepe grom uit haar mond, iets wat nauwelijks te horen was in alle rumoer. 'Sorry.' zei de jongen over het lawaai heen. Eevy trok een wenkbrauw op en keek achterom, waar de metro weg reed. Ze zuchtte eens. Haar blik gleed naar haar arm toe waar de jongen haar nog steeds vast had. Ze keek op naar hem, terwijl hij zijn blik liet glijden over haar. Wat moest hij van haar? Nu keek de jongen dan ook naar haar arm, waarna hij die los liet. Opnieuw zuchtte Eevy eens. Haar voeten voelde plakkerig en koud van alle troep dat mensen neer smeten op de grond. Het liet Eevy bibberen. Ze keek de jongen aan met haar blauwe ogen. "Bedankt," zei ze uiteindelijk. Hier duidde ze op de beiden gebeurtenissen waarin hij haar had moeten grijpen om zichzelf niet te bezeren. Ja. Ze was niet echt gewend aan het stadsleven, dat was zeker. Eevy keek eens om zich. Erg handig stond ze hier niet. Eevy keek de jongen kort weer aan, schonk een klein glimlachje, waarna hij zijn hand vast pakte en hem mee begeleiden naar een bankje waar ze plaats nam. Kort liet ze een hand door haar witte haar heen gaan. "Pfft.. Hoe hou je het hier in vreemdennaam uit?!" zei Eevy harder dan ze had gewild. Ze keek de jongen aan. "Eevy is de naam. Vind je het erg om me wat informatie te geven over dit gebied en vooral over de omstandigheden ervan?" vroeg Eevy en keek hem aan met een lichte fonkeling in haar ogen.

De jongen had haar gevolgd naar het bankje maar was niet gelijk gaan zitten. Verontwaardigt had Eevy haar gedachtes over het stad leven uitgesproken en ze vroeg het zichzelf dan ook echt af: 'Hoe hielt je het hier uit?' De jongen zei niks en glimlachte alleen maar. Eevy had daar genoeg aan. Ze ging er dan ook niet vanuit dat ze een hele uitleg kreeg over hoe het menselijk brein werkte en dus hoe je aan dingen kon wennen als je er maar lang genoeg aan mee deed. Als zij tegen de jongen hier zei dat ze dagelijks een dier doodde zou hij waarschijnlijk haar ook aankijken of ze gestoord was. Dat was dus een goede reden om haar shapeshifter gebeuren geheim te houden. Ze keek naar haar bloten voeten. Ja, dat verraadde haar. Haar voeten waren inmiddels 'mooi' bedekt met een zwarte vette laag met god mag weten wat er allemaal op lag. Het kon van alles zijn en Eevy wist honderd procent zeker dat ze niet wou weten wat er allemaal op zat. De jongen haalde zijn rugzak van zijn rug af en haalde een doekje eruit. Plots knielde hij naast haar neer. Eevy fronst eens. ‘Mag ik?’ vroeg de jongen en Eevy besefte nu pas dat hij haar voeten wou schoonmaken. Eevy wou er tegen in gaan en zeggen dat ze het ook best zelf kon doen, maar toen was de jongen al druk bezig met haar voeten mooi en netjes te poetsen. Goed kon Eevy er niet tegen dat anderen voor haar zorgden, maar ze kon hem er ook niet schuldig van maken. Het was aardig van hem en het was voor haar een rare ervaring dat iemand dat zomaar spontaan deed. Maar ja, veel wist ze ook niet van de mensen die hier leefden. Misschien waren ze wel allemaal zo. Nee. Dat kon niet. Dacht ze realistisch. Ze volgde de jongen met haar ogen, terwijl hij het doekje weg wierp in een prullenbak en naast haar plaats nam. Kort bleven haar blauwe kijkers hangen op de prullenbak. Kennelijk vonden een paar mensen het moeilijk om hun afval in de prullenbak te doen, aangezien er wat naast lag. Eevy fronste eens ,maar richtte daarna haar blik weer op de jongen. ’Eerlijk gezegd, ben ik zelf ook niet heel bekend hier.’ sprak de jongen uiteindelijk. Eevy knikte eens en besefte toen dat ze hem opnieuw moest bedanken, aangezien hij haar voeten zonder pardon had schoon gemaakt. Maar toen ze hem weer wou bedanken was hij haar voor. ’Wat zoek je precies?’ vroeg hij haar, terwijl hij weer in zijn rugzak keek. Eevy was licht nieuwsgierig naar waar hij naar zocht, maar besloot zich maar te concentreren op zijn vraag. "Pfft.. Eerlijk gezegd, geen flauw idee. Ik hoorde zoveel 'positieve' dingen over deze stad dat ik het toch even met mijn eigen ogen moest zien," legde Eevy uit en grinnikte eens. Uiteindelijk viste de jongen een paar sokken eruit en overhandigde die aan Eevy. Eevy pakte ze aan, maar keek nog even naar de rugzak. Zo overleefden de mensen hier dus. Gewoon een hele tas vol survival dingen. Van doekjes tot sokken. Wat een variatie weer. Eevy besefte nu pas dat ze een tijdje naar de rugzak had zitten kijken, maar de sokken nog niet had aangedaan. Die deed ze dan ook vlug aan, waarna ze kort naar haar voeten keek. Het voelde zeker raar om wat aan haar voeten te hebben, maar het was waarschijnlijk beter dan al dat vuil. Eevy richtte zich weer op de jongen. "Bedankt, alweer," zei Eevy met een lichte glimlach. "Zijn alle mensen hier zo goed voorbereid op het onverwachtse of ga je ergens logeren?" vroeg ze en knikte ze in de richting van de rugzak. Ze keek kort naar het spoor waar een nieuwe metro voorbij schoot. Zo onder de grond zitten gaf haar een akelig gevoel. Dit zorgde er dan ook voor dat ze haar knieën wat op trok en de jongen maar bleef aankijken. "Heb je misschien nog behoefte aan gezelschap bij je reis?" vroeg Eevy nonchalant. Ze had immers nog geen vast doel gesteld en zou het niet erg vinden om iemand te hebben die wat kon vertellen over de omgeving. Anders was het ook zo saai in je uppie.

Eevy had al een paar keer naar de rugzak gekeken, aangezien dat de plek was waar alle middelen uitkwamen die ze nodig had. Eevy voelde nieuwsgierigheid naar boven komen naar wat er allemaal nog meer in zat, maar ging dat natuurlijk niet vragen. Hoe moest de jongen er wel niet over denken als Eevy het vroeg, misschien dacht hij wel dat ze zijn rugzak wou stelen. Eevy schudde lichtjes haar hoofd. Als ze dat had willen doen had ze al wel een poging gedaan tot. Daarin tegen vroeg Eevy waarom de jongen de rugzak bij zich had. . ‘Zakentripje, ik heb een paar dagen in een hotel overnacht’. antwoordde hij. Eevy knikte eens en keek nogmaals naar zijn rugzak, waarna haar blik terug viel op de jongen. 'Zakentripje'? Hmm.. wat voor werk zou hij dan doen? En zo vormden zich opnieuw nieuwe vragen in haar hoofd. Het viel haar op dat ze wel erg nieuwsgierig was naar haar doen, maar op zich was het niet zo raar. Een nieuwe stad en nieuwe mensen verklaarden al veel. Ze wist nog helemaal niks van deze omgeving en iets zei haar dat ze maar beter iets of iemand kon krijgen die haar met alles kon helpen en zo kwam de volgende vraag al snel uit haar mond: "Heb je misschien nog behoefte aan gezelschap bij je reis?" Meteen een antwoord kwam er niet. Nee een 'stilte' bleef hangen. Rondom hen was er genoeg lawaai om de stilte te overstemmen, maar toch bleef Eevy naar de jongen kijken. Wou hij niet dat ze mee ging? Het was op zich ook wel raar. Hij kende haar ook helemaal niet en het moest waarschijnlijk wel raar voor hem lijken om een jongedame tegen te komen die geen schoenen aan had. Eevy zuchtte onhoorbaar. Ze kreeg licht spijt dat ze geen schoenen had gekocht, maar waar had ze het geld vandaan moeten halen? Kort keek ze naar de te grote sokken om haar voeten. Het zag er slordig uit, maar het was beter dan niets. Ze keek de jongen weer aan die nog geen antwoord had gegeven. Eevy wou vragen of ze misschien weg moest gaan, maar toen pas merkte ze op dat hij aan het denken was. Eevy kuchte licht en kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan voor haar onoplettendheid. Het was er bij haar altijd in gedrukt dat ze altijd oplettend moest zijn, zeker in een vreemde omgeving. Wow, ja zij was heel goed bezig. Eevy keek de jongen weer aan die zich nu ook op haar richtte, kennelijk had hij een antwoord gereed. ‘De volgende metro vertrekt over twee uur. Het is mogelijk om de bus te nemen, we kunnen echter ook hier blijven. Ik weet nog wel een paar cafés waar je eventueel kunt eten als je honger hebt.’ En precies op dat moment kroop dan ook haar maag ineen en maakte het een knorrend geluid. Het was misschien niet te horen boven het lawaai uit van alles, maar toch keek ze de jongen licht beschamend aan. Ze zag hem kijken naar haar voeten. Eevy kreeg de neiging om ze op te trekken, maar ze liet haar voeten koppig staan. ’En misschien kunnen we ook wel een paar schoenen voor je halen.’ voegde de jongen eraan toe. Eevy glimlachte wat. Ze hield er niet van om op schoenen te lopen, maar nu zou een paar wel goed van pas komen. Ze knikte dan ook eens. "Ik vind het best. Als ik mag kiezen bekijk ik nog liever wat van hier. Dus cafés spreken me wel aan. Ook lijkt het me handig om inderdaad een paar schoenen te kopen, maar we hebben dan een klein probleem..," zei Eevy en stopte kort. Nou ja. Hun hadden geen probleem. Zij had een probleem. "Zoals je merkt ben ik nou niet echt van hier en kan je gerust zeggen dat ik geen geld heb," legde Eevy verder uit en keek kort licht beschamend weg. Ze moest eerst denken daarna pas doen. Ze was weer lekker bezig. Het feit dat ze had moeten betalen voor de metro was ook totaal langs haar heen gegaan. Ze had geen kaartjes of iets gekocht en was gewoon tussen de poortjes door gemanoeuvreerd.

Eevy's moed zonk in haar 'schoenen' toen het in haar gezicht werd gewreven dat ze geen geld had. Dat was zo praktisch in dit stadsleven. Not. Ze zuchtte eens onhoorbaar. Ook al kon ze misschien met de jongen mee reizen, dan alsnog wou ze niet dat hij alles voor haar ging betalen. Dat was oneerlijk en hij hoefde echt niet zoveel uit te geven voor iemand die toch nauwelijks in de stad kwam. Misschien moest ze maar een baantje aan nemen, maar wie wou haar nou aannemen? Ze had geen eens fatsoenlijke schoenen. Ze had geen enkele werk ervaring. Ze had er alleen maar van gehoord. Ze was nog nooit een winkel, café, restaurant of hotel binnen gelopen. Alles was totaal nieuw voor haar. Waarom was ze hier in hemelsnaam beland? Ze zuchtte eens, waarna haar blik ging naar de jongen. Hij stond op en met een soepele beweging belandde zijn rugzak weer op zijn rug. Eevy keek hem licht vragend aan, waarna zij ook maar op stond. Tenminste. Ze ging er vanuit dat ze hem moest gaan volgen. Niet dat ze daar problemen mee had. Alles behalve. Ze vond het fijn dat er iemand bereid was om haar te gaan begeleiden in dit rommelige leven. Ze had gehoord van mensen dat mensen een hatelijk ras wat. Ironisch toch? Zelf had ze nog geen problemen gezien met de jongen. Maar ja. Je moest op je hoeden blijven; niets alles leek zoals het was.

'Dan gaan we eerst een schoenenwinkel zoeken, ik koop ze wel voor je.' reageerde de jongen na een stilte. Eevy keek hem kort licht verbaasd aan, wou er wat tegen in brengen, maar besloot uiteindelijk om dat toch niet te doen. Immers was het alleen maar mooi mee genomen en besloot ze maar om zichzelf te laten verwennen. Zelf kon ze niet veel anders dan er mee in gaan. Ze zag de jongen naar de trap kijken waar ze beiden eerder vanaf waren gekomen. Dat was voor de één soepelere gegaan dan voor de andere. Ze zuchtte eens onhoorbaar, maar merkte toen dat hij haar voor liet op de trap. Ze knikte alleen maar en liep vervolgens de spiralen trap op. Het vele lawaai van de ondergrondse zonk weg en werd overheerst door het lawaai boven de grond. Het was zeker nooit stil hier. dacht Eevy en keek eens om haar heen. Het begon al te schemeren en de nacht zou snel vallen, maar de mensen waren nog steeds volop in de weer en deerde zich niet aan de tijd. Kort keek Eevy een paar keer verbaasd om naar mensen met een opvallend uiterlijk. Ze had nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. Het leek als een mierennest, maar dan gevuld met mensen. Ze richtte haar blik weer op de jongen en was hem al bijna uit haar zicht verloren. Ze zette een paar stappen richting hem en volgde hem naar een straat vol felle verlichting. Eevy keek nieuwsgierig langs de jongen heen en bekeek de etalages van de verschillende zaken die er zaten. Een winkelstraat dus. Eevy was zo overdondert door de vele dingen die op haar afkwamen, dat ze niet in de gaten had dat de jongen alweer stil was gaan staan. 'Waar wil je als eerst heen?' Eevy keek op en botste bijna tegen hem aan. Overdondert zette ze een stap naar achter, maar viel bijna doordat ze op de té lange sokken stond. Om te voorkomen dat ze naar achter viel greep ze naar de arm van de jongen en hield zich zo staande. Ze zuchtte eens, waarna ze weer richt ging staan. "Sorry," sprak Eevy wat zacht, waarna haar blik dan opnieuw ging naar de etalages om haar heen. Haar blik viel op een winkel met niet al te duren schoenen. Immers wou ze de goedkoopste uitzoeken. Ze ging hem echt geen voortuin uitlaten geven voor een stel schoenen die ze toch niet vaak aan zou doen, tenzij het stadsleven plotseling iets helemaal voor haar werd. Dat was een gedachte waarvan ze bijna zeker wist dat het geen realiteit werd. Ze knikte richting de winkel. "Ik wil daar wel kijken," sprak ze en liep al richting de winkel.

Ze zette een paar stappen in de winkel en werd al snel begroet door een medewerker daar. Nou ja. De medewerker begroette haar, maar haar blik was gevestigd op de sokken die Eevy aan had. Eevy rolde kort met haar ogen en liet de medewerker voor wie hij was. Ze liep wat rond in de winkel en bleef uiteindelijk staan bij een stel witte ballerina's. Ze zagen er simpel, maar toch elegant uit. Eevy pakte ze op en bekeek ze eens. Ze zag de verschillende maten op de dozen ernaast staan. Welke maat had ze ooit? Ze zuchtte opnieuw onhoorbaar. Wow. Ja zij was goed voorbereid op het stadsleven. Ze richtte haar blik op Vance, waarna haar blik weer afgleed op de ballerina's. Ze besloot uiteindelijk om te gaan zitten op een stoel en deed één sok uit en liet haar voet in de ballerina zinken. Kort keek ze naar haar voet die nu omhuld was in de ballerina. Het zat werkelijk voor geen meter. Ze wist niet of het lag aan dat de ballerina wat te klein was of omdat ze gewoon niet gewend was aan schoenen. "Ik weet niet hoor..," zei ze uiteindelijk. "Heb jij enig idee welke schoenen praktisch zouden zijn?" vroeg Eevy en keek de jongen aan. Haar blik ging nog eens het schap langs. Hoe moeilijk was het om een paar goeie schoenen te vinden? Het liefst had ze wel open schoenen, maar dan moesten ze wel lekker zitten.

Vance was haar de winkel in gevolgd, terwijl Eevy stond te 'praten' met de medewerker. De medewerker had jammer genoeg meer aandacht voor haar sokken dan voor Eevy zelf. Eevy rolde met haar ogen en liep maar wat langs de schappen. Wat voor schoenen moest ze in hemelsnaam kiezen? Ze had wel eens schoenen aangehad. Vroeger. Toen ze net wakker was geworden na de ceremony, waar haar verleden dus was gestart, had ze nog schoenen aan gehad. Het waren sneakers geweest met sokken. Echter miste Eevy het gevoel met de aarde als ze van wolf naar mens veranderde. Het zorgde voor een gevangen gevoel en het zorgde ervoor dat Eevy zich niet lekker voelde als mens zijnde. Dus ze besloot om haar schoenen en sokken te ditchen. Veel maakte het uiteindelijk niet uit, aangezien Eevy zich nog steeds beter voelde als wolf zijnde dan als mens. Voor haar gevoel had ze gewoon meer mee gemaakt als wolf dan als mens. Ze was haar geheugen voor de ceremony immers verloren en wist dus niet goed hoe het was om in een stad op gegroeid te zijn. Daarom had Eevy besloten om de mensenwereld echt in te duiken en was ze de stad in gegaan. De reis er naar toe was langer geweest dan gedacht, waardoor het nu al weer donker was. Ze had nooit gedacht dat het zo vies zou zijn. Ze had soms wel last van mensen die afval gooiden in de rivier, maar zo erg dat haar hele voeten ermee waren bedekt had ze nooit gehad.

Eevy rukte zichzelf weg van haar gedachtes. Welke soort schoenen? Haar blik viel op een stel ballerina's die wel aanlokkelijk leken. De jongen was naast haar komen zitten en drukte licht zijn vingers op de punt van de ballerina's. 'Ze zijn iets te klein voor je.' sprak de jongen. Eevy knikte. Ze zag een gedaante voor haar verschijnen en toen ze op keek stond de medewerkster er weer. Eevy keek haar licht arrogant aan, maar de medewerkster richtte zich niet op Eevy, maar op Vance. Oké dan. 'Een grotere maat?' De jongen knikte en de medewerkster verdween weer. Kort keek Eevy haar na, waarna ze zich weer richtte op de jongen. 'Dichte schoenen zijn praktisch, maar deze zijn ook prima.' gaf Vance zijn gedachtes over haar keuze. Eevy knikte opnieuw. "Ballerina's zijn meer naar mijn smaak, denk ik. Ze zijn eenvoudig en makkelijk om aan en uit te trekken," legde Eevy haar keuzen uit. In tussen was de medewerkster weer terug gekeerd met een nieuwe dozen. Eevy trok licht een wenkbrauw op. Ze had toch maar één maat groter nodig? "Ik heb nog een paar andere ballerina's mee genomen voor de jongedame," sprak de medewerkster en zette de dozen voor Eevy neer. Kort keek Eevy naar de dozen. Natuurlijk, waarom niet. Ze liet haar blik glijden over de prijzen die ze hadden. Die prijzen waren ruim duurder. Logisch. Je wou nou eenmaal geld verdienen. Daar draaide het hele mensenleven om. Echter keek Eevy niet naar de andere ballerina's en pakte dezelfde ballerina's maar dan een maat groter. Ze deed deze aan en nu zaten ze perfect. Eevy glimlachte lichtjes en richtte zich weer tot Vance. "Ze zitten goed!" zei ze licht opgetogen.

Kennelijk was Eevy niet de enige die zich ergerde aan de medewerkster. Vance leek ook niet al te blij met haar verkooppraatjes. Het deed Eevy licht grijnzen, maar haar grijns veranderde in een glimlach toen ze Vance vertelde dat de ballerina's goed zaten. 'Dan nemen we deze.' reageerde Vance met een gelijke glimlach. De medewerkster sputterde wat tegen, was duidelijk van plan om nog wat aan te smeren, maar de jongen ging er niet mee in: 'Is het mogelijk om hier te pinnen?' De vrouw achter de kassa was niet zo wanhopig bezig als de eerdere mevrouw en vroeg enkel of hij een tasje erom wou. Vance wees het aanbod af en liet zo merken dat de ballerina's meteen in gebruik werden genomen. Eenmaal buiten gekomen verruilde Eevy haar sokken dan ook voor de mooie ballerina's. Kort keek Eevy naar de ballerina's. Ja dat zag er een stuk beter uit dan de té grote sokken. Ze gaf de sokken terug aan de jongen, terwijl hij kort om zich heen keek en zich uiteindelijk weer richtte op Eevy. 'Heb je nog iets anders nodig?' Eevy schudde haar hoofd. Ze had vrijwel niks nodig. Misschien wat voedsel, maar ze durfde moeilijk om nog meer te vragen. Nu pas besefte ze ook pas hoeveel ze wel niet vroeg van de jongen. Ze had zichzelf veel meer erop moeten voorbereiden. Nu bracht ze niet alleen haarzelf in problemen, maar ook Vance en dat was iets wat Eevy moeilijk kon hebben. Sowieso loste ze het liefste haar eigen problemen op, maar ze kon er niet omheen dat ze nog niks wist van deze stad en dus wel moest leunen op iemand die het hier beter kende dan zijzelf.

'Laten we eerst maar gaan eten, we kunnen hierna nog terugkomen' Eevy keek op en knikte, vervolgens volgde ze Vance de massa in. Ze had geen flauw idee waar ze heen gingen, maar dat kon ze verwachtte. Immers had ze nog geen kant van deze stad gezien en wist ze sowieso niet waar ze heen gingen. Eevy gokte erop ergens waar ze eten hadden. Wow. Wat een gok. Sarcasme was in haar hoofd te horen en ze rolde eens licht met haar ogen. Echter richtte ze haar ogen al snel weer op de jongen. Ze wou hem niet uit het oog verliezen in de mensenmassa en Vance leek er net zo over na te denken, aangezien hij soms achterom keek om te kijken of Eevy hem nog volgde. Behendig volgde Eevy de jongen en negeerde de blikken die ze kreeg van de mensen rondom haar. Het was vrijwel onmogelijk dat ze die nog eens zag. Mocht het wel zo zijn dan was ze allang vergeten waar ze die mensen had ontmoet. En zo bevestigde Eevy haar blik op de jongen, totdat ze voor een redelijke klein pand stopten. De jongen liet Eevy voor en Eevy bleef wat ongemakkelijk binnen staan. Vance liep naar een meisje, die er werkte, toe en die bracht hen naar hun tafel. Eevy nam plaats op de stoel, terwijl ze keek hoe een menukaart haar kant werd opgeschoven. 'Als iets onduidelijk is moet je het maar vragen.' sprak Vance en opende de menu kaart. Eevy knikte kort, waarna ze ook de menukaart opende en bekeek welke gerechten er stonden. Natuurlijk had ze geen flauw idee wat alles was. Ze keek er kort met een fronsende wenkbrauw naar, waarna ze maar besloot dat ze Vance beter voor haar kon laten kiezen. Immers had hij meer verstand ervan en kon hij ook zelf kiezen hoeveel geld hij aan haar wou besteden. Eevy voelde zich dan ook licht schuldig over alle kosten die ze met haar mee bracht. "Erh.. Jij mag wel voor mij beslissen. Ik heb echt geen flauw idee wat ik moet kiezen en ik wil niet iets kiezen wat alleen maar kosten zal opleveren," zei Eevy dan ook. Ze wist vrijwel zeker dat ze het meeste op de kaart lustte. Het was in haar geramd dat ze alles moest eten wat haar werd voorgeschoteld, sinds je niet weet wanneer je weer eten kreeg. Tenminste, zo was het leven in Hickory. Ze richtte haar blik weer op Vance en sloot uiteindelijk haar menu kaart weer. "Sorry dat ik zoveel last op leg. Misschien is het ook maar geen goed idee dat ik mee reis. Ik kan eventueel ook best alleen vertrekken," bood Eevy aan. Ze kon zich goed voorstellen dat Vance totaal geen zin had om zoveel geld en aandacht aan haar te besteden en van Eevy hoefde het ook allemaal niet. Jammer genoeg besefte ze dat allemaal net wat te laat.

Een schuldgevoel knaagde aan Eevy toen ze de schoenen had gekregen en nu ook weer in het restaurant. Ze had kritisch naar de bedragen gekeken die achter de gerechten stonden, maar besloot uiteindelijk maar dat Vance voor haar mocht kiezen. Ze wou hem niet nog meer lasten bezorgen. Echter bleven die gedachtes hangen zorgde ervoor dat Eevy de moed voelde zakken in haar schoenen. Ze was nog zo enthousiast geweest op het perron, maar dat was nu helemaal weg. Immers kon ze zichzelf alleen maar als last zien voor Vance. Een vreemd uitziend meisje die wou dat je haar rond leidde en alles voor haar kocht. Nee. Zo wou Eevy er niet voor hem uitzien. Ze zei dan ook maar dat ze geen last voor hem wou zijn. Haar blik was neer geslagen op de tafel. Ze had een wat ongemakkelijke houding. Ze had ook al veel eerder moeten beseffen hoeveel ze wel niet vroeg van hem en ze had niet moeten wachten totdat ze al in een restaurant zaten en ze al haar ballerina's aan had. Ze zuchtte opnieuw. Ze was weer eens heerlijk bezig. Eevy keek Vance wat scheef aan. ’Eevy, als je met mij wilt meegaan betekent dat je moet wennen aan het stadsleven en als je er niet 100% achter staat om mee te willen gaan, moet je het ook niet doen. Maar je moet ook weten dat je niet tot last bent en zeer welkom bent om ieder moment mee te gaan of bij mij langs te komen.’ sprak Vance en het klonk oprecht. Even verwijdde Eevy's ogen wat, waarna ze glimlachte. Haar gedachtes waren niet goed geplaatst. Ze knikte kort. "Oké dan, maar zeg wel wanneer ik ergens mee moet helpen. Je weet nooit, misschien ben ik wel handig ergens in," sprak Eevy en verbrak zo de intense sfeer die er plots was gekomen. Ze grinnikte lichtjes en voelde zich nu ook al beter. Ze had haar verkeerde gedachtes gehad en dat was dom van haar geweest. Het was verkeerd geweest om haar gedachte zou uit de hand te lopen, maar nu zat dat weer goed.

De ober kwam aanlopen en vroeg naar wat ze wouden. Eevy keek naar Vance die wat van het dagmenu bestelde voor hen beiden. Kort keek Eevy de ober na, waarna ze zich weer richtte op Vance. Ze voelde opnieuw nieuwsgierigheid naar boven komen. Ze wou graag weten wat Vance deed. Was hij misschien een warlock of een shapeshifter? Eevy kon het moeilijk voorstelde dat hier een shapeshifter leefde, maar alles was tegenwoordig mogelijk.
Vance richtte zich ook weer op haar. ’Heb je verplichtingen?’ vroeg hij en Eevy kon lichte nieuwsgierigheid merken vanuit zijn kant. Eevy wist niet goed wat ze met de vraag aan moest, maar schudde uiteindelijk haar hoofd. "Ik leef in Hickory en leef van alles wat daar is," zei Eevy en glimlachte wat licht. Kort wreef ze een lok uit haar gezicht achter haar oor. "Zoals je je wel kan bedenken ben ik een shapeshifter. Ik ben mijn geheugens van voor de ceremony kwijt. Dus vandaar dat ik nog nieuw ben tot dit alles," legde Eevy uit en duidde hierop de stad waar ze door heen waren gelopen. Eevy had er geen moeite mee om het te vertellen en hij mocht het dan ook wel weten. "En hoe zit het met jou?" vroeg Eevy op haar beurt en haar ogen fonkelde wat speels.

Eevy had eerlijk antwoord gegeven op Vance zijn vraag. Hij verdiende dat ook wel naar alles wat hij voor haar had gedaan en voor alles wat misschien nog ging komen. Het deerde Eevy niet dat ze haar geheugens had verloren. Ook al zou het haar iets uit maken, dan liet ze die gevoelens diep in haar en uitte ze dat niet bij anderen. Ze was niet zo iemand die haar gevoelens snel liet bemachtigen. Immers was het zo dat hoe sterker je leek, je je ook sterker voelde en als je vaak in je uppie was was dat het beste. Ook was het beter dat anderen niet de zwakkere kant van je zagen, want die konden ze tegen je gebruiken. Eevy deed misschien altijd wel aardig en lief, maar als het moest kon ze best vechten en woorden tegen je gebruiken. Eevy trok zich weg bij haar gedachtes en richtte zich op Vance. Nu vroeg ze hem dan ook naar zijn afkomst. Nou ja, waar hij leefde. 'Ik woon net buiten Oldbay, net uit de drukte.' antwoordde Vance. Eevy knikte kort. Het was begrijpelijk dat je net buiten de drukte wou wonen. Eevy zou het niet uit houden als je hier de hele tijd moest leven, maar misschien wende je er ook aan: je wist het niet. 'En Warlock.' Eevy keek hem aan en knikte opnieuw. "Cool," reageerde Eevy. Ja een warlock was wel cool. Zelf wist Eevy altijd nooit wat ze er van moest verwachten. Ze vond het aan de ene kant erg interessant en wou er graag meer over weten, maar Eevy had ook genoeg donkere verhalen over Warlocks gehoord en wou dat soort situatie's liever voorkomen. Daarom besloot ze maar om er niet meer verder op in te gaan.

Een ober kwam naar hen toegelopen en zette een bord met, god mocht weten wat, voor hen neer en een fles water. Eevy knikte eens dankbaar naar de ober, waarna haar blik weer werd gericht op Vance. Hij pakte de fles water en schonk wat in voor Eevy. Ze keek hem kort dankbaar aan, waarna ze een klein nipje ervan nam. Meteen merkte ze hoeveel beter het water hier smaakte. Natuurlijk smaakte het hier beter. Dit water was grondig schoon gemaakt, in tegenstelling tot het water uit het meer. Ze zette het glas weer terug op tafel en keek eens naar haar bord. Tja. Wat moest ze hier nou van verwachten? Ze had echt geen flauw idee wat het allemaal was. 'Waarschijnlijk heb je dit nog nooit gehad of weet je het niet meer, maar het is pasta.' Eevy keek op en glimlachte lichtjes terug naar Vance. Wat aarzelend pakte ze een vork en begon wat aan het eten te knabbelen. Sowieso was het raar om eens warm eten te eten, in plaats van gewoon rauw, maar het kon ermee door. Het was juist hartstikke lekker. Snel begon ze dan ook meer te eten en het naar binnen te werken. Ze probeerde zo netjes mogelijk te eten, maar kon er niet omheen dat soms een sliertje tegen haar wang aan gleed en een spoor achterliet. 'Is het oké?' Eevy keek kort op, waarna ze het laatste sliertje pasta naar binnen slurpte. Met een beschamende glimlach veegde ze de saus op haar gezicht af. Ze knikte eens. "Ja echt heel lekker. Bedankt!" zei Eevy opgetogen en glimlachte. "Smaakt het jou ook?" vroeg Eevy, waarna ze naar haar water uitreikte en een slok ervan nam. Ja aan dit heerlijke leven kon ze wel wennen. Ze at verder van haar pasta, totdat haar bord leeg was. Ze nam nog een paar slokken van haar water, totdat ook haar glas leeg was. "Aan dit eten kan ik wel wennen. Ik had niet verwacht dat ik zoveel miste qua eten," sprak Eevy en grinnikte eens kort.

Eevy was nou eenmaal niet gewend om netjes te eten als menszijnde en dat zorgde er dan ook voor dat haar gezicht onder de saus zat. Zelf had ze wat geprobeerde om het er af te halen, maar uiteindelijk stak Vance een hand uit en veegde hij de saus van haar wang af. . 'Het eten is niet overal zo.' reageerde Vance op haar eerdere reactie. Eevy keek wat verbaasd op, waarna zichzelf wel voor haar hoofd kon slaan. Natuurlijk was voedsel niet overal hetzelfde. Je kon het eten immers op anderen manieren bereidde en ze gokte erop dat sommigen er beter in waren dan de anderen, maar dat maakte haar op dit moment weinig uit. Ze was heerlijk aan het eten en daar genoot ze nu van. Het duurde dan ook niet lang of haar bord was leeg en toen ze op keek was ook Vance klaar met zijn bord pasta. Eevy negeerde de blikken die ze kregen en keek Vance licht glimlachend aan. Eevy hoorde wat trillen en zag vervolgens hoe Vance naar zijn broekzak greep en een mobiel eruit haalde. Kort keek Eevy ernaar, maar zij er verder niks over. Ze zag via haar ooghoek een ober naderen. De ober leek wat ongemakkelijk over het feit dat ze hun eten al binnen twintig minuten op houden, maar Vance gaf als reden dat zij de metro moesten halen. Kort keek Eevy naar hem, maar besloot haar mond te houden. Ze had nog niet echt een besluit genomen. Ze keek toe hoe Vance geld neer legde op de tafel en vervolgens een paar stappen naar Eevy toe zette. Eevy stond op en keek licht verbaasd op toen Vance opnieuw haar wang afveegde. Ze had niet gemerkt dat er alweer wat saus op haar wang had gezeten. Lichte blosjes vormde zich rond haar wangen, maar al snel volgde ze Vance het restaurant uit. Eevy bleef schuin achter hem staan, terwijl de jongen licht zoekend om zich heen keek. Eevy wou een vraag stellen, maar op dat moment richtte Vance zich op haar. 'De metro vertrekt over 10 minuten.' zei Vance. Eevy knikte. Ze besloot zich stil te houden, aangezien ze enige aarzeling merkte bij de jongen. Alsof hij moeite had om iets te zeggen, te doen of te vragen. 'Heb je al besloten wat je wil gaan doen?' vroeg Vance wat aarzelend. Eevy glimlachte. Ze had inderdaad nog niet besloten, maar door haar gedachtes nog eens over haar ideeën te laten gaan en over het gesprek met Vance wist ze wel degelijk wat ze wou doen "Ja. Als ik mag, wil ik graag mee," sprak Eevy en knikte even bevestigend. Ze glimlachte en pakte Vance om hem naar het metrostation te begeleidde, ook al wist ze niet zeker of ze de goeie kant op ging. Maar ze wist wel dat ze de goeie keus had gemaakt om met Vance mee te gaan.

OOC: topic afsluiten en miss eens vervolgen in een ander gebied?