[Black song]

IT'S A GODDAMN ARMS RACE

❚ WORDS 0❚ TAGS #Alone ❚ NOTES Nothing yet.

Regen stort neer op Jiro's ravenzwarte haar. Hij is doorweekt, zozeer dat je zijn shirt en geruite blouse zou kunnen uitwringen. Hij had geen benul van hoe lang hij intussen al onder in de pis-regen stond, maar het was nog steeds niet voldoende. Hoewel de kleuren in zijn kleren er bijna vanaf gewassen zijn, is zijn hoofd nog altijd vol met geur- en kleurrijke gedachten. Midden in de middle of nowhere was hij gestopt met lopen en hij had zich in al die tijd nauwelijks bewogen. Als Jiro had al koud had voelde hij dat nauwelijks door het algemeen verdoofde gevoel wat bezit had genomen van zijn lichaam. Hij stond als verzopen, ergens aan de rand van een meer, zó stil dat het net zo goed een foto kon zijn.

Heel langzaam bewegen zijn vingertoppen, waarna hij ineens weer zuurstof lijkt te ademen en tot leven komt. Zijn borstkas gaat enkele malen hevig op en neer, gepaard met luide adem in- en uitnamen. Het verdoofde gevoel maakt plaats voor bittere kou, en ongeregelde samentrekkingen van zijn spieren. En het regende en regende verder. Nooit had hij gedacht dat de entertainment-industrie zo.. zo laag zou zijn. Van zijn droom was niets meer over, en beetje bij beetje begon hij te twijfelen aan de waarde ervan. Nog geen paar uur geleden was hij overdonderd van geluk, hij was uitgenodigd voor een soort auditie door een kennis van hem. De vrouw wilde hem weer een kans geven, en Jiro was bereid om zaken te praten. Het was slechts een bijrol, een singer/songwriter die het jongere broertje van de hoofdrolspeler was, maar hij zou het er mee doen. Het hele gesprek liep van een leien dakje, champagne erbij, wijn voor haar. Zijn kennis, een oudere vrouw van in de 40, had de camera aanstaan voor eventuele latere referentie. Jiro had het begrepen maar had haar volgende verzoek niet zien aankomen. Ze vroeg hem om zijn jas uit te doen, natuurlijk. Zodra Jiro zijn jas had uit gedaan zei ze hem dat hij niet moest stoppen met uitkleden. Op dat moment leek het bij Jiro door te dringen. Jiro had haar gevraagd wat er zou gebeuren als hij weigerde, en ze zei hem dat hij de rol dan niet zou krijgen. Jiro had getwijfeld, de knoopjes van zijn blouse al tussen zijn vingers. Er is maar een soort persoon in de entertainment-business. Een populair persoon. Niemand vraagt hóe je zover gekomen bent, of dat nu via de voordeur... of de achterdeur gebeurd is. Die woorden raakten Jiro meer dan hij gedacht had. Zijn droom was niets meer als een corrupte, lust gedreven illusie. Jiro had zijn jas weer aangetrokken haar bedankt voor het gesprek, en was verward de kamer uitgelopen.

Jiro's lippen trillen lichtjes, door de kou en door zijn intense pijn. Zijn hart was in die minuten verschrompeld tot de grootte van een kersenpit. Zijn trillende hand glijdt over zijn borstkas heen terwijl hij zijn keel schraapt. Da-dunk, da-dunk: klopt zijn hart tegen zijn kas aan. Wonder boven wonder klopte het nog vrolijk en wel in zijn lichaam, ook al voelde dat in gedachten anders. Jiro zucht en werpt zijn ogen naar de donkergrijze lucht boven hem. Hij was niet bang van de regen, in tegenstelling hij verwelkomde het koele hemelwater. Dankzij de regen wist hij zelf niet eens zeker of het nu tranen waren die van zijn wangen afrolden of gewoon druppels regen. Jiro strekt zijn lichaam en test zijn verzuurde spieren, gedetermineerd om in ieder geval tot de comfortabel uitziende steen verderop te komen. Zonder problemen, hoewel wat houterig, verplaatst hij zich naar de steen waarop hij neer ploft. De half overhangende bomen beschermde hem nu van het meeste regenwater, waardoor hij langzaam een minder druiperig gevoel kreeg. Ook al leken de 'regendruppels' nog altijd zijn hart te vullen.

Jiro's regen-grijze ogen strelen het gladde wateroppervlak voor zijn neus. Het was zo effen, zo kalm en verzameld. Heel anders als zijn schokkende hart. Lang, heel lang staart hij naar de het wateroppervlak, onzeker wat hij moest doen en dus deed hij maar niets. Hij wilde niet naar huis toe gaan en Lui vertellen wat er gebeurd was. Hij wilde de bezorgde blik van zijn jongere broertje niet ontvangen, het zou tenslotte andersom moeten zijn. Ineens in een spontane abrupte beweging grijpt hij de gitaar tas op zijn rug en zipt deze open. Hij heft zijn geliefde instrument voorzichtig uit zijn tas en legt deze in zijn schoot. Moest hij een droom in de muziek/acteer-industrie nog wel willen? Kort nadat zijn gedachten beginnen te cirkelen pakt hij de akoestische gitaar en begint hij hier het eerste liedje op te spelen wat bij zijn stemming past. Pas wanneer hij plots opmerkt dat het gestopt is met regenen en er intussen (iemand) aan de rand van het water staat houdt hij op. Zijn regenachtige ogen gevestigd op het (persoon) voor hem. Blijkbaar was hij te veel in zijn muziek opgegaan om zélfs dat op te merken.

*Gereserveerd voor Rose.
*Umn, op het laatste heb ik die dingen tussen haakjes gezet omdat ik niet weet met wie je gaat posten en het kan net zo goed een wolf zijn ofzo haha ;D