Welkom op Kaechan RPG, dé online rpg waar je een warlock of een shapeshifter kunt zijn. Sluit je aan bij Family Trees of ga zelf op onderzoek uit in Griffinbeach, Soulsilver, Woodley of Oldbrook.
Onderwerp: A weird encounter ma maa 23, 2015 3:26 pm
Haar licht blauwe ogen keken op naar de felle zon. Ze vond deze tijd van het jaar altijd maar raar. De ene dag kon het heel hard regenen en de andere dag scheen de zon en kon het gemakkelijk boven de twintig graden komen. Met een zucht zetten ze de papieren zak met boodschappen neer op de grond. Hierna begon ze haar vest uit te doen en knoopte deze om. Ze haalde een eetstokje uit de papieren tas en stak hiermee haar haren op. Ze keek weer omhoog en voelde hoe de warme zonnestralen op haar bleke huid schenen. Ze waren warm en aangenaam. Langzaam sloot ze haar ogen en stak haar armen opzij in de lucht. Ze had een wit los hemdje aan met een enorm weide zwarte broek er onder. De zonnestralen schenen nu ook op de huid van haar armen. In een drukke straat zou ze zo niet gaan staan genieten van de zon maar in z’n rustig straatje als dit zou niemand haar zien. Een tevreden glimlach speelde om haar lippen. ‘Yay, zonlicht,’ kwam er dromerig uit. Hierna schudden ze haar hoofd en bedacht zich dat ze maar snel de boodschappen naar huis moest brengen. Ze raapte de zak op en zetten het op een rennen. Eenmaal thuis begon ze de spullen op te ruimen terwijl haar moeder vertelde dat Lucien en haar vader naar vrienden toe waren. Met andere woorden ze hadden Ruby en haar moeder opgezadeld met de huishoud klussen. ‘Trouwens Ruby liefje, wil jij de badkamer schoon maken dadelijk?’ hoorde ze de lieve zorgelijke stem van haar moeder. ‘Uhm, nou, ik had.. uhm,’ ze keek naar de boodschappen en toen door het raampje naar buiten. Buiten zag ze een jongen van ongeveer haar leeftijd staan. Ze had totaal geen zin om te helpen in het huis als het z’n mooi weer was. Ze fronste om daarna te grijnzen. Een geniaal, gestoord idee was in haar opgekomen. ‘Ik,’ begon Ruby en draaide zich om naar haar moeder. D’r moeder, die Ruby al door had, keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Ja?’ ‘IK had afgesproken met iemand van kungfu,’ ze liep naar de deur toe en opende deze. ‘Oh werkelijk,’ zei haar moeder en sloeg haar armen over elkaar. ‘Jep,’ zonder verder nog iets te zeggen liep ze de deur uit, keek om het hoekje en zag de jongen nog steeds staan. Een grijns speelde om haar lippen en een ondeugende glimp verscheen in haar ogen. Nonchalant fluitend liep ze het steegje in naar de jongen. Bij hem aangekomen greep ze, zonder te vragen, zijn arm vast en sleurde hem mee. Bij de voordeur sloeg ze haar armen om zijn arm heen en gaf deze een soort knuffel. ‘Zie je mam, beste maatjes, daaaag!’ Nog voor d’r moeder kon antwoorden sleurde Ruby de jonge het steegje weer in en zetten het op een rennen. Na enkele steegjes door te zijn gerend, met de jonge vast houdend, kwam ze tot stil stand en schoot hard in de lach. Na uitgelachen te zijn keek ze de jongen aan, ‘Sorry, je was zo juist mijn slachtoffer om van huis weg te komen,’ glimlachte ze zonder enige schaamte.
Ooc: sorry voor de randomness, dit kwam in me op xD
Onderwerp: Re: A weird encounter ma maa 23, 2015 8:32 pm
Daehyun was wandering around, back in Kaechan again after such a long time. He had lost track of Xavier, again. That man was disappearing all the time. Maybe he should find him after he got to the city. Actually he had to wait this time. The young man chuckled and heard about what was going on in Kaechan. Not that he thought Xavier had something to do with it, but he did blame him. He didn’t got what others went through. The young boy smiled, while walking through the nature, heading to the city where he belonged as shapeshifter.
Wolfston was his hometown, where he grew up, well actually alone, but yeah who wouldn’t call it your hometown if you didn’t know anything else. Daehyun went to his first “home” also known as house. Nothing had survived the attack. The younger sighed, while he walked further. Well if he didn’t have a home now, he had to find one again. Maybe manipulating some people or staying outside like the beast inside him was. Sleeping in the rain or in the late sun shine somewhere near the city. It was something he did often in the time he had left. He couldn’t do it some other way or he would have been hunted down. Some people were getting crazy.
What seemed like a while of walking or wandering around the area, he finally found a spot to stop for a few hours. He kinda liked the way the city looked now. Daehyun took in the sight of the old and damaged buildings. He definitely should live here again. The younger just walked over to some sort of an abandoned building, breaking in again and claiming it by just the thing he could do as shapeshifter. Marking it with his scent. Maybe Xavier would find him again by this move.
Daehyun went to a shopping mall to find out if there was a super market. He needed some human food. Hunting like a beast was feeding him well. He got stronger, making him look bigger because he got the proteins he didn’t got as a human, but he also missed the food a lot. When he walked through the market he looked for some vegetables he liked and missed the most. A small smile appeared at his face by thinking about a ramen soup.
When the younger was done shopping for food, he went back to his newly living place. The boy was totally in his mind, thinking about what he should do when he was back now or what he could do that he hadn’t noticed a girl running around. He didn’t even heard her. How was he such a douche back to miss the made noise or not noticing her scent. He blamed himself for not noticing anything of it.
The younger grabbed her by her shoulders while he ran into her. His bag hitting her, but not that harsh. “I’m sorry.” He said quickly after the accident. “I didn’t see you. It’s my fault.” He tried to apologize for his mistake, not noticing her after all and running into the girl.
OOC ~ Sorry voor mijn slechte post, ben nu na een hele tijd pas weer voor het eerst met 'm aan het posten en kom net met mijn kop uit de databases etc. Dus sorry voor de suffigheid XD
Onderwerp: Re: A weird encounter di maa 24, 2015 11:44 am
Ze wist wel dat ze de jongen ergens van kende! Het was een vriend van Lucien die blijkbaar voor hem naar hun huis kwam maar toen werd hij door haar mee gesleurd. De jonge lachte en aaide haar over d’r bol. ‘Dus, zusje van Lucien, weet je waar je broer is?’ Ruby keek even moeilijk. Hij was niet thuis, gelukkig was het wel overdag want dan was hij vaak makkelijker te vinden. Ze zuchtte en fronste even. ‘Waarschijnlijk op school of in de sportzaal. En anders in de bibliotheek... ja,’ glimlachte ze. De jonge bedankte haar, nam afscheid en liep weg. Dit zorgde ervoor dat Ruby alleen in het steegje stond en het geluid van mensen ver weg was. Ze keek om zich heen en een flashback van een paar dagen terug schoot door haar heen. Ze was niet perse bang geworden naar het incident maar het was niet iets wat je snel zou vergeten. Haar ouders hadden gezegd dat ze voortaan maar gewoon weg moest rennen in plaats van het gevecht aan te gaan. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek moeilijk, ‘Thats no fun at all,’ mompelde ze in zichzelf en begon te lopen. Ze wist wel dat haar ouders gelijk hadden maar toch hield ze er niet van om te vluchten. Verstoppen had ze geen problemen mee maar vluchten, dat was zo laf. Ze hadden haar ook gezegd dat als de wond weer open ging ze zo snel mogelijk naar huis moest of Lucien of een van zijn vrienden op moest zoeken. Een grom klonk vanuit haar keel. Natuurlijk maakte haar ouders zich zorgen maar ze kon best voor zichzelf op komen! Dat ze nou nog niet kon veranderen was niet perse een nadeel. Ze knikte maar hoorde de uitleg van haar vader in haar hoofd galmen, ‘’De geur van het bloed van een zwakker iemand of zelfs je prooi is heel snel op te pakken. Zo ook worden sommigen er agressief van. Dat ga je zelf vast ook merken als je veranderd.’’ Heel de familie veranderde in katachtigen dus de kans was groot dat zij ook een roofdier zou worden. Hopelijk werd ze er een met een dikke vacht want ze haten kou!
Verzonken in gedachten merkte ze dat ze op een heel rustig stuk van de buurt was uit gekomen. Hier kwam bijna niemand en voor zo ver ze het wist waren er zelfs geen misdadigers. Althans, ze had ze nog nooit tegen gekomen hier. Ze keek naar haar voeten en toen weer om zich heen. Hier en daar stonden wat kratten, lage muurtjes of lantaarnpalen die half verroest waren. Een grijns speelde om haar lippen. Met andere woorden was het de perfecte plek om te gaan freerunnen. Ze zakte door haar knieën, raakte met een hand de grond aan, keek voor zich en zetten zich met veel kracht af. Ze rende naar een krat toe, sprong er met een behendige sprong over heen en rende verder. Terwijl ze rende haalde ze het eetstokje uit haar haren. Het gevoel van de wind door haar haren was een geweldig sensatie vond ze altijd. Hier en daar sprong ze over wat bankjes heen en af en toe maakte ze een scherpe bocht een steegje in. Door het rennen was ze zich niet bewust van wat er om haar heen gebeurde. Het was het zelfde gevoel als wanneer ze aan het tekenen was. Een soort vrijheid van de gedachten en omgeving. Hierdoor had ze de grote, best wel gespierde jongen die het steegje in liep ook niet gezien.
Met een klap greep iets haar pijnlijke schouder vast. Direct sprong ze opzij, greep haar schouder vast en wilde een rake sneer roepen naar de jongen. Met een felle blik keek ze op, maar nog voor ze iets kon zeggen sprak hij, ‘Im sorry. I didn’t see you. It’s my fault.’ Even verbijsterd door de vriendelijkheid in zijn stem staarde ze hem een paar seconden met grote licht blauwe ogen aan. De meeste mensen snauwde tegen haar als ze tegen hen aan knalde. Vaak snauwde ze dan ook terug en liep het uit op een bek gevecht. Maar dit, dat iemand zei dat het zijn schuld was, had ze nog nooit mee gemaakt. ‘Hhm,’ antwoordde ze dan ook verbijsterd en realiseerde zich dat ze aan het staren was. Direct schudden ze haar hoofd en zetten een vriendelijke glimlach op. ‘Oh, relax! Ik keek ook niet uit so,’ knip oogde ze. Ze legde haar hand onder haar kin en keek de jongen moeilijk aan. Ze ging op haar tenen staan en kneep haar ogen samen. ‘Hhm,’ murmelde ze bedachtzaam. ‘Je bent niet van hier he? Wat is je naam? Ik heb je nog nooit eerder gezien. En vooral niet iemand die zo vriendelijk reageert.’ Ze liet zich weer terug vallen op haar hakken. De schok die hierdoor door haar lichaam heen ging was net groot genoeg om haar schouder pijn te laten doen. Ze maakte een pijnlijke gezichtsuitdrukking en greep naar haar schouder. Ze merkte een lichte bloed geur. Langzaam bracht ze haar hand naar haar neus en snifte er aan. De bloedgeur zat duidelijk op haar hand. Hoogstwaarschijnlijk was haar wond weer open gegaan. Ze zuchtte en fronste, ‘Dammit,’ murmelde ze zachtjes hopende dat de jongen de bloedgeur niet rook. Je wist maar nooit hoe mensen van deze buurten op de geur van bloed zouden reageren.
Onderwerp: Re: A weird encounter di maa 24, 2015 7:05 pm
The younger looked with raised eyebrows at the girl in front of him. She kinda looked surprised and taken aback with what he had said. The way he had apologized for not looking out. A soft and low chuckle left his lips. “Oh, relax! Ik keek ook niet uit so.” He just smiled. “Well then it’s a nevermind after all I guess.” He smiled his gummy smile and scratched his neck, while looking innocent at her. But the girl had some others plans, looking at him, no staring at him while taking in every little piece of his body. Actually that does it seem to look like. The younger chuckled a little uncomfortable, but the girl just asked him some new question. “Je bent niet van hier he? Wat is je naam? Ik heb je nog nooit eerder gezien. En vooral niet iemand die zo vriendelijk reageert.” He just looked at her. Was she really that surprised by is kindly and nice character? The younger raised his left eyebrow once again.
“Well actually, I’m from Wolfston. I have lived here a long time, but sometimes I will get out of the city. To camp somewhere far away from this place just to clear up my mind. I lived in those abandoned factories, but they’re destroyed now, you know.” The boy sighed, still feeling bad for losing his lovely apartment he got before he left the city. He took in the way she looked like, by almost staring at the girl. “Daehyun, Jung Daehyun.” Still thinking about the last question she asked, he didn’t notice how the girl grimaced at the pain, but he did notice the scent of blood. He smelled that a lot while he was out. “You need to take care of the wounds, before they use that against you to weaken you.” He said while he wasn’t bothered by it, not wanting to feel like a little vampire or something. “I’m nice, because I don’t want to get enemies. Being nice makes me feel like I can control just a little part of myself. You know. But sometimes it doesn’t work out, it will only make the situation worse.”
Daehyun thought about the time where he’d been attacked, where he thought being nice was being appreciated. But nothing was true. He had fight against people he thought he could be friends with. But not everyone worked the same as he had made up in his mind. “Can I offer you a drink to make this whole thing up? For hurting you some more than you already were? I will pay for this round.” The boy smiled again and waited for the girl to accept his offer. He licked his dry lips, to wet them so it wouldn’t burst.
OOC ~ Kon niks meer verzinnen T__T I'll do the next post a lot better.. ^^.
Onderwerp: Re: A weird encounter wo maa 25, 2015 12:04 pm
‘Hhm, yeah I think I understand,’ gaf Ruby als antwoord op zijn uitleg waarom hij zo vriendelijk was. ‘Jung,’ mompelde ze en vroeg zich af of ze zijn naam echt niet eerder had gehoord. Blijkbaar woonde hij dus al langer in Wolfston maar ging hij alleen soms even weg uit de stad. Ze fronste en vond het enigszins vervelend dat ze zijn gezicht nog nooit eerder had gezien. Iemand zoals zij, die veel tekende en dus oplette op wat ze zag, moest toch wel de gezichten kennen van de mensen uit haar buurt. Ze schudde haar hoofd en bedacht zich dat er wel erg veel mensen in Wolfston woonden. Die kon ze echt niet allemaal kennen van gezicht, daar was hij er vast ook een van. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op en kwam weer terug vanuit haar gedachten spinsels. Realiserende dat ze zichzelf nog niet had voor gesteld stak ze snel haar haren op en keek de jongen weer aan. ‘Ik ben Ruby Red, maar noem me maar gewoon Ruby,’ ze grinnikte omdat haar voor naam en achternaam altijd zo goed bij elkaar paste dat het bijna een hele naam leek. Haar ouders hadden het vast expres gedaan om hun dochter te irriteren.
Een twinkeling verscheen on haar licht blauwe ogen toen de jongen haar een drankje aanbood. Het was erg lang geleden sinds ze eens wat leuks met vrienden of leeftijds-genoten was gaan doen. Een brede glimlach verscheen op haar kleine gezicht. ‘Sure! Sounds fun,’ sprak ze enthousiast. Een verstandig stemmetje in haar hoofd zei dat ze beter naar huis kon gaan en niet met vreemde opstap moest gaan als er een bloedgeur om haar heen hing. Of liever gezegd, überhaupt niet om gaan met vreemde. Ze zag de strenge blik van haar vader al, de zucht van haar moeder en de facepalm van haar broer. Even wuifde ze in de lucht met een hand om de gedachten weg te halen. Gelukkig had de jongen het niet gezien, het zou er vast apart hebben uit gezien.
Ze begonnen te lopen en kwamen al snel aan bij een leuk uitziend cafeetje. Haar ogen gleden naar de jongen terwijl hij naar binnen stapte. Ze stond altijd versteld van hoe je mensen kon ontmoeten. Ze grijnsde, haalde even diep adem en stapte achter hem aan. ‘Trouwens, moet je niet eerst die spullen naar h- als je een huis hebt,’ verbeterde ze zichzelf. ‘brengen enzo?’ Nog voor de jongen antwoord had kunnen geven keek Ruby opeens achter zich met enorm grote ogen. 'Oh nee,’ fluisterde ze. Snel ging ze voor de jongen staan en maakte zich zo klein mogelijk. De geur van hyena kwam langzaam het cafeetje binnen varen. Niet elke hyena rook het zelfde en normaal zou ze zich niet verstoppen. Maar deze specifieke geur herkende ze maar al te goed. De tweeling hyena vrienden van Lucien! Ze had haar vingers gekruist in de hoop dat ze haar niet zouden ruiken, horen of zien. Jammer genoeg wist ze wel beter en voor ze weg kon rennen werd ze aan haar armen opgetild door twee identieke jongens. De ene aan haar rechterkant en de andere aan haar linkerkant. ‘Wat hebben we hiiieeer?’ ‘Een kleine rooie!’ ‘Met..’ ‘Meeeeettt...’ ‘EEN JONGEN!’ het laatste riepen de twee in koor en zetten Ruby naast Jung neer. Toen haar voetjes de grond raakten werd ze direct tegen Jung aangeduwd. Sjors, een van de jongens, stond aan haar kant en zetten zijn gewicht tegen haar aan. Aan de kant van Jung stond Sjimmie, de andere van de tweeling en duwde net zo tegen hem aan als Sjors bij haar deed. ‘Kijk aaan,’ ‘Een ECHTE jonge,’ de twee lachte en Sjors sloeg een arm om haar schouders. ‘Waaaacht maar tot Lucien dit hoort.’ Aan de andere kant sloeg Sjimmie een arm om Jungs schouders en grijnsde. ‘Je ruikt naar Jaguar en kijk die spieren!’ ‘Goed uitgekozen Ruuubbbbyyy-chan!’ Ruby, die ondertussen vurig hoopte dat ze door de grond zou zakken, gromde. ‘Ik ga wel vaker met jongens om!’ gaf ze als tegen antwoord. ‘EN!’ ging ze verder. ‘Als jullie niet snel maken dat jullie weg komen vertel ik Lucien wie echt zijn geld had gestolen voor een set perverse blaadjes!’ Ze sloeg haar armen over elkaar en keek de jongens fel aan. Wat vast niet heel intimiderend overkwam met haar een meter zestig van lengte, maar toch! De jongens grijnsde, keken elkaar aan, keken naar Jung en liepen vervolgens weg. Ze deden een high five en lachte hun typerende hyena lachje.
Er viel een stilte en Ruby hoopte dat de jongen nou niet gillend weg zou rennen. Ze zou het wel begrijpen hoor. Een diepen zucht klonk en ze keek de jongen aan. ‘Sorry, mijn broer heeft net iets te veel vrienden...’ concludeerde ze en verborg voor enkele seconden haar gezicht in d’r handen. Ze mompelde iets, liet haar handen zakken, haalde diep adem en glimlachte weer. ‘Voel je vrij om me raar aan te kijken en gillend weg te rennen,’ sprak ze terwijl ze een gebaar maakte naar de deur. Soms was het het beste om dingen op te lossen met een droge grap of opmerking. Dat had ze geleerd van haar vader, alleen deed hij het op de meest ongemakkelijke momenten ooit.
ooc: Teveel random inspi. Hopelijk vond je et nie irriterend ofzo^^;
Onderwerp: Re: A weird encounter zo maa 29, 2015 2:26 pm
“Actually, my name is Daehyun, Jung is my lastname”. He said after she called him Jung, thinking it was his firstname. But he was Korean, which meant his first name was his lastname and the secondname was his firstname. Just the other way around than the usually names. After a couple of minutes a boy entered the bar. The boys tried to joke around, but Daehyun wasn’t really in the mood to hear the stupid jokes they just tried to make. “Wat hebben we hiiieeer?” “Een kleine rooie!” “Met..” “EEN JONGEN!” They were just annoying as hell. The boys’ mood turned into a grumpy cat mood. He was annoyed and irritated. If he just could lose his control, hell he could do a lot of worse things. But it wasn’t for a long time he could be in his own small world. One of the annoying boys pushed him against the girl Ruby. Now they just started war. He let oud a low growl, feeling how his eyes started to change and his jaguar became angry. “Kijk aan,” “Een ECHTE jongen.” “Waaaacht maar tot Lucien dit hoort.” The boy tried a lot not to shift right now, but shuddered because of how angry he was right now. And it just exploded when the annoying boy had put his arms around his shoulder, saying “Goed uitgekozen Ruuubbbyyy-chan!”. Now wasn’t the right time to touch him, make fun of him and trying to let him lose his control. Before he knew it, he had pushed the boy against the wall harshly, growling very low. “If you ever again try to touch me, I’ll make sure you can’t tell anyone what I did to you. You got it!” Daehyun hissed it with a hoarse voice, thick with anger. His hand turned into claws, digging into the neck where he hold him. “Now get out of here before I’ll rip you all into thousands of pieces.” He let go of him by being harsh, pulling him of the wall and pushing him into the direction of the exit.
Daehyun sat down, ignoring them while he tried to gain his self-control again. Seeing his bloody claw turning back into his hand with the fresh blood around his fingers. He stood up and walked over to the bathroom, where he washed his hands until the blood vanished. “Stupid pieces of trash.” He hissed again. When he just came back he looked at Ruby. “I’m sorry.” He said quietly while sitting down and ordering a drink. In this bar they knew him and so he could do a lot of things to others. Threatening them as he wanted to. The younger looked at the girl. “I totally understand you if you don’t want to talk to me right now, because they were related, right? Aish, It’s just that I hate it how they just did.” The boy looked at the small glass in front of him. He could control himself right now, but when it came to these things, he had to threaten people like this.
Onderwerp: Re: A weird encounter ma maa 30, 2015 3:49 pm
Met grote ogen keek Ruby naar hoe Deahyun de jongen met gemak tegen de duur duwde. Haar oren vingen het geluid op van gegrom. De andere jongen die naast haar stond had een enorm verbijsterd gezicht. Met een evil grijns keek Ruby hem aan. ‘Tja, don’t mess with felines,’ sprak ze onschuldig haar handen ophalend. ‘En jullie zouden dat moeten weten als vrienden van Lucien,’ grijnsde ze haar witte tanden bloot en een gevaarlijke glinstering schitterde over haar ogen. Zelf was ze niet snel boos maar ze had wel een reputatie opgebouwd door de jaren over straat zwerven. Ze had niet noor niks de bijnaam Fury gekregen. Het stond voor haar karakter, haar haren en het feit dat ze als een echte vechter mensen neer kon halen. Toen de jongen werd los gelaten rende hij naar zijn broer toe en botste tegen hem op. ‘BOE!’ riep Ruby en als honden met hun staart tussen de achterpoten rende ze het cafe uit. Ze sloeg haar armen over elkaar en grijnsde breed. ‘That.. was..’ nog voor ze verdre iets wilde zeggen was Deahyun nergens te bekennen. Vragend keek ze om zich heen en werd al snel op dr schouder geklopt. Een van de bediende zei dat hij naar het toilet was gegaan. Begrijpend knikte Ruby en wachtte dan maar af tot hij terug was. Zelf had ze ook een paar keer gezien als haar broer de controle verloor. Althans, bij het zien van de jonge zijn klauwen dacht ze dat dat het geval was. Het waren angstaanjagende herinneringen die ze had van haar broer maar daardoor had ze wel geleerd dat ookal is een shapeshifter de controle kwijt ze blijven dezelfde personen van binnen.
Deahyun kwam weer terug en ze gingen aan een tafeltje zitten. Ze ging tegenover hem zitten en keek hem verbaasd aan toen hij sorry zei. Ze glimlachte vriendelijk na zijn andere woorden. Voor ze antwoord gaf nam ze snel een slok van haar ice tea. ‘Het geeft niet,’ glimlachte ze hem met haar warme glimlach toe. ‘Ik vond het eerlijk gezegd wel cool! Alleen is het denk ik niet zo cool als het er uit ziet. Lijkt me vervelend om de controle te verliezen.’ Ze zetten haar hand onder d’r kin en keek bedenkelijk de verte in. Ze vroeg zich af hoe het haar zou af gaan als ze zou veranderen. Hopelijk zou het niet veel drama met zich mee brengen. Maar als de visie van haar ouders correct dan had ze nog een hele zware weg te gaan. Ze zuchtte en roerde in haar drankje. ‘Really,’ zei ze weer en keek hem aan. ‘Its not a problem.’ Ze wilde niet dat de jongen zich ongemakkelijk zou voelen. Vooral niet als hij haar zo vriendelijk behandelde. Het was niet elke dag dat ze contact had met andere mensen. ‘Ik zelf ben ook een shapeshifter en mijn familieleden ook, dus ik schrik er niet van als mensen hun controle verliezen. Joh, als dat zo was dan zou ik mn broer nooit meer normaal aan kunnen kijken. Het hoort er bij, zegt mijn moeder althans.’ Ze knikte en nam nog een slok van haar ice tea. ‘In ieder geval, Deahyun,’ ze grinnikte omdat ze moeite had het goed uit te spreken. ‘Hoelang kan je al veranderen en heb je iemand die je helpt enzo? Want man, dat lijkt me mega lastig om het helemaal alleen te moeten doen.’ Als ze zelf ooit zou veranderen en die dingen door moest maken zou ze het liefste willen dat ze iemand zou vinden waar ze een goede band mee had. Iemand die ze kon vertrouwen maar zeker sterker dan haar was, mentaal en fysiek. Ze was zo al een moeilijk persoon, laat staan als ze veranderde. Ze fronste bij deze gedachten en bedacht zich ook dat ze het haar ouders niet wilde aan doen om haar te moeten opvangen als ze zou veranderen. Ze hadden het al druk genoeg zonder haar. Ja, hopelijk zou ze eens iemand tegen komen die ze genoeg zou vertrouwen zodat hij of zij de ceremony kon uit voeren en dr dan zou kunnen helpen, ofzo. Het was gek dat ze zo dacht aan de hulp van een ander. Normaal gesproken deed ze zichzelf opvangen maar ja als shapeshifter kon je eigenlijk niets zonder Warlock dus dan werd je automatisch toe gewezen op een ander.
Onderwerp: Re: A weird encounter zo apr 05, 2015 3:45 pm
Daehyun looked at the girl, when she asked him a question about being the shapeshifter he was right now. “Hoelang kan je al veranderen en heb je iemand die je helpt ofzo? Want man, dat lijt me mega lastig om het helemaal alleen te moeten doen.” He sighed, thinking about what had happened 6 months ago. Back then he had met Xavier, the man he had missed the most when he was absent. He hadn’t had the ceremony everyone wanted to have. The boy just shifted into his jaguar in an alley, with the man and dark magic. “Actually, I turned without a tree. It’s possible you know. You only have to find someone willing to help you.” Daehyun druk something from his glass again, while he turned his head, looking at the girl and her reaction. “6 Months ago, I walked in an alley and just when I was about to get out of it, I met Xavier. He was a warlock, used dark magic and was up to no good.” Another sip and the alcohol in his drink burned a little in his throat. “He wanted to help me, getting the jaguar out of me with magic, dark magic. So I agreed. He helped me and I had my ‘ceremony’ in that alley. After it was freed, Xavier fell in love with my jaguar, because he liked him. He liked jaguars after all.” Daehyun drank is glass empty, asking for a new one with the alcoholic liquid again.
He thought back about the pain he went through, how much misery they both had because of him. How he was uncontrollable and how mad Xavier was when he had kissed Suga. Though, a smile appeared on his face. “We began to get closer, back then he felt like a brother to me. He looked out for me, tried to help me. But I couldn’t get the control I needed to stop myself from hurting everyone. So when he left for a little, I kissed Suga, I kissed some girls, almost hook up with her, but that didn’t happen. I don’t know what brought me into that, but I guess the dark magic still had some influences in my life.” The younger drunk half of the glass empty, trying to forget what he did in the past. He thought about it, now it was almost obvious what he did and what happened back then. “I met some other people and fought a lot. My body was covered with wounds and blood. So when Xavier finally came back home, he tried to remember me of who I was. What I had to do, to control myself.” That day was the most terrible day in his life. He left the man, he had left everything behind. The reason why he did, was because he tried to kill him, because he trusted the jaguar, without thinking it might have all his powers after saying it. “I changed and then everything was black. I don’t know what happened, well Xavier told me. I tried to kill him. Back in my humanly side, I told him we couldn’t stay together or I would kill him anyway. So I decided to leave my only brother, just to keep him from dying.” He hadn’t seen the man yet, so he still was far away from his place.
Daehyun drunk a few glasses before continuing the 6 month old story. “I left him. I did something he shouldn’t have experienced for the umpteenth time. I have hurt him by leaving him. He had lost two people he loved the most and now I was the third one. But it was for the best. I went to the outskirts of this land, pushing myself over the edges to control myself again. To find out how to control my anger, to be normal and how to be friends with my animal, the jaguar. I have had help of some friends I made there, but they were killed by some warlock hunters.” He should have risked his own life to save them, but he didn’t know what to do. Those hunters were too fast. What was he supposed to do, but they hadn’t done anything to him. The younger sighed, while drinking a glass of water. “When I finally managed myself to trust myself and when I realized it was time to come back, I started to gather my stuff. Two days ago I started this journey to go back. To find Xavier back again and tell him I’m okay now. That we can live together, to spend time so we talk about whatever misery we’ve been through. But sadly I haven’t found him here in Wolfston. Maybe I should try it in Oldbay.”
Daehyun ordered something to eat. He had spoken a lot, which made him hungry. He waited a little, before he finally took advantage of his just served plate with food. He liked it, he always liked food. The younger enjoyed it, tasting the human food was better than the fresh hunted meat. “I survived by hunting small animals and drinking water from the rivers. I still don’t know how I didn’t get sick.” He mumbled while he had stuffed his mouth full with the chicken. Why didn’t they have this kind of animals at the outskirts. This was just so delicious. Daehyun licked his lips, while his eyes had been closed. He did enjoy this so much. “I’m so sorry for bothering you so much with my nonsense story about the 6 months of being a jaguar.” He blushed, suddenly realizing the girl actually couldn’t have enjoyed his life story. But the boy chuckled, it wasn’t his fault. She asked him about how long he has been like this. Now she knew and she would know what dark magic could do to someone that reacted bad on it. Though, he didn’t regret the fact he had let Xavier turn him. He was glad the man had done it.
Index
ma maa 23, 2015 3:26 pm
