| Onderwerp: I'm weird, I'm weird wo okt 29, 2014 5:18 pm | |
|
Hij stond rond te kijken, met een doodse blik in zijn ogen, hij keek rond in de woonkamer die van zijn vriend was geweest, maar nu niet meer. Hoe kon zijn buddy nu dood zijn? Nee, dat kon toch niet. Hij had het huis echt aan Ace nagelaten? De blonde jongen kon het amper geloven, en hij schudde langzaam zijn hoofd. "Whatever," mompelde hij, en hij daalde de trap af, vermits de woonkamer zich op de eerste verdieping bevond. De trap kraakte licht onder zijn voeten, maar Ace lette er niet op, want hij kon gen geluid maken, hij was toch dood, dus hij kon geen geluiden produceren. Onzin, natuurlijk. De jongen opende de deur, en sloot deze achter hem. Hij bewaarde de sleutel in zijn jaszak, en liep het tuinpad af. Halverwege het tuinpad verdween de blonde jongen en verscheen er een zwarte kater, die er niet geweldig uitzag, hij zag er uit alsof hij na een aantal jaar terug van onder de grond gehaald was. Zijn vacht piekte in alle richtingen, en zijn wittige ogen leken licht te geven in het duister. De dag begon over te gaan in de nacht, dus de hemel kleurde rood, en sterren begonnen te verschijnen.
Na een poos gerend te hebben merkte de kater dat hij Oldbrook naderde, en hij mauwe geërgerd. "Not Oldbrook .." Hij herkende zijn stem haast niet meer, en merkte pissig op dat hij was vergeten dat hij als kat enkel Engels kon praten. Niet alle Shapeshifers konden spreken in hen dierlijke vorm, Ace kon dat wel, maar enkel in het Engels, terwijl hij als mens Nederlands en Engels kon praten. Het plaatselijke dialect van Kaechan kon hij niet begrijpen, maar dat maakte hem niet uit.
De kat beliep de koude straten van Oldbrook, en besloot toch op de stoep te gaan lopen. Een oude dame begon te gillen toen ze hem zag, en een groep jongeren wierp een fles naar hem, waardoor hij pissig werd. "Holy mother of God, this is why normal people scare me!" riep hij uit, en hij zag een paar van de jongens verschrokken achteruit stappen. Ace veranderde weer in een jongen, en stapte op de groep jongens af. "Gaat het zo een beetje, ja?" vroeg hij kwaad, en haalde een stukje glas uit zijn hand. "Katten hebben ook gevoelens, idioten!" Een van de jongens slaakte een meisjesachtige gil toen hij Ace weer in een kat zag veranderen, en de zwarte kater zijn tanden in het been van de -toen nog niet gillende- jongen zette. De groep liep weg, en de kat liep verder, tot hij tegen iemand zijn been op liep. "I'm sorry," hij hief zijn blik op, en keek in het gezicht van een jongen, die er niet veel jonger uitzag als hem, als hij in zijn menselijke vorm was.
|
|