Bloem zat verveeld op haar bed en staarde naar de piano die ze inderdaad van Roman had gekregen, ze had alles gekregen wat ze maar wou. Zelfs de dingen die haar onmogelijk had geleken. Even dacht ze terug naar de eerste dag of beter gezegd de eerste paar uur. Maar die gedachten verbande ze meteen weer uit haar hoofd. Ondanks dat ze alles had voelde ze zich hier totaal niet thuis, ze wou nog steeds naar huis toe al zei ze tegen Roman van niet. Als iemand aan hem zou vragen of ze nog naar huis wou dan zou hij overduidelijk nee zeggen. Een zachte zucht verliet haar lippen waarna ze zich van haar bed afstapte waar door ze meteen in haar pumps terecht kwam.

Het was overduidelijk dat ze hier een van de kleinste was als je niet naar de kinderen keek die hier af en toe al rond liepen. Bloem greep haar leren jasje van haar bed af, waarna ze hem aan trok. Meteen liep ze door naar de deur, die ze zachtjes los deed en de gang in keek. Ondanks dat Bloem mocht gaan en staan had ze het vermoeden dat Roman haar liet volgen door een van zijn mensen. Iets waar ze voor nu geen zin in had. Zodra ze door had dat de gang volledig leeg was veranderde ze in een woestijn vosje en rende er vandoor. Eenmaal de gang om bleef ze even stil staan om te luisteren of de kust veilig was. Zachtjes tippelde ze dan ook verder naar de uit gang. Het had even geduurd maar langzamer hand begon ze de weg te vinden het was zeker wel eens gebeurt dat ze was verdwaald maar gelukkig had ze altijd weer de weg terug kunnen vinden. Ondanks dat ze een paar mensen tegen was gekomen had ze zich goed kunnen verstoppen, waarna ze de vrijheid voelde. Bloem schoot er vandoor zodra ze buiten was en rende zo snel als ze kon.

Het duurde niet lang voor ze een keuze had gemaakt naar waar ze heen wou gaan. Soulsilver, een plek waar ze graag naar toe kwam en het nog best vaak deed. Het duurde niet lang voor er zachte druppels op haar vacht terecht kwam waar door ze geschrokken stil bleef staan. Ze keek even omhoog en zag hoe de wolken zich vormde en steeds meer werden. De gedachten aan regen wou haar meteen naar huis terug sturen maar toch was ze benieuwd waar door het regen kwam. Het kon niet door de natuur komen. Was het misschien een Warlock, die gedachten maakte haar net iets te nieuwsgierig waar door ze 'dapper' door zette en niet veel later door weekt bij het meer aan kwam.

Door het harde en dichte regen kon ze niet veel zien maar ze hoorde overduidelijk hoe iemand dicht bij het water kant stond. Zonder aarzelen veranderde Bloem terug tot mens en trok haar doorweekte jurkje goed die nu irritant aan haar lichaam leek te plakken. Wat was ze voor nu blij dat alleen de rok van haar jurkje wit was en niet de boven kant die een zwarte kleur had. ''Why are you still trying, it has no use'' Wat verbaast hield ze haar hoofd schuin toen de persoon sprak waar door haar ogen over de omgeving gleden maar niemand was hier verder behalve deze vreemdeling en haar zelf. "I don't know what you mean, but everything has use," na deze woorden liep ze langzaam zijn kant op en liet haar blik over de gestalte gaan. "Is everything alricht?" vroeg ze voorzichtig door dat ze de sfeer aan kon voelen die hier hing. Het was te triest dat kon elk persoon aanvoelen. Maar misschien was dit meer haar dierlijke instinct. "My name is Bloem, and i really think you need to get away form the water?" Ze zette zich naast hem neer en staarde net zoals hem naar het water, naar het spiegelbeeld waar ook zij nu in stond. Het duurde niet lang voor ze zich naar hem om draaide en zachtjes zijn hand pakte in de hoop dat hij met haar mee zou gaan.

''I could drown myself in there'' bloem liet haar blik naar de jongen gaan en bekeek hem even. Was hij echt van plan zelfmoord te plegen. Haar blik ging langzaam weer naar het meer toe terwijl ze er naar keek. Nu het zo slecht weer was had het eerlijk gezegd een wat enge uitstraling gekregen. In plaats van de vertrouwde mooi meer zoals zij het kende. "Yes you can do that, but I don't think it is a nice way to die," bekende ze eerlijk.

Het leek haar niet fijn om omringt te zijn met water en langzaam de macht kwijt te raken terwijl ze steeds minder zuurstof kreeg en uiteindelijk haar mond open moest doen om lucht te krijgen en dan water binnen zou krijgen om uiteindelijk te stikken in het water. Een rilling gleed over haar lichaam heen terwijl ze er aan dacht. Nee dat was zeker geen fijne manier om te gaan sterven. Zodra ze zijn hand pakte was er een bliksemflits te zien in de lucht, hij was dus de persoon die het weer kon manipuleren. Al maakte hem dat wel erg gevaarlijk. Heel erg gevaarlijk zelfs, maar bloem besloot echter om bij hem te blijven en nog niet terug te gaan naar Roman.

Daar had ze totaal geen zin in. Nu nog niet in elk geval. Zodra hij van haar weg stapte liet ze zijn hand los en keek hem aan. Zodra hij aangaf dat hij niet wou dat ze in zijn buurt kwam bleef ze staan waar ze stond en keek hem alleen maar aan. ''Now I get it, you are a friend of my brother right? He sended you to get me back home.'' Bloem keek hem aan en schudde haar hoofd. Had hij een broer dan? Ze kende deze hele jongen niet laat staan zijn broer waar hij het nu over had. "I don't know your brother or you, To tell you the truth i don't even have any friends anymore. Not since I live with Roman. He is kind of my boss," oke dat klonk meteen al weer raar maar het was de waarheid.

Om een of andere reden leek Roman haar in zijn macht te hebben en leek hun relatie een soort van op die van een huisdier en zijn baasje. "But hey, if you wanna die go ahead. It's your life not mine. I just wanted to be nice that's all," na deze woorden ging ze in het zand zitten met haar rug naar hem toe en staarde naar het water. "Where are you waiting for, I won't stop you. I only will watch t make sure no one will stop you," waren haar woorden terwijl ze naar hem om keek.